‘Irène uit de Uilenstraat’: ze zal bij veel Stokkelnaren wel een belletje doen rinkelen. Na gevallen te zijn, trok ze in oktober 2022 naar wzc Moutershof in Meise voor revalidatie. De grote kamer die ze daar kreeg deed haar besluiten om in Moutershof te blijven. Tijd voor een babbeltje!
Hoe is het leven in Moutershof, Irène?
Zalig! Veel fijne contacten, en ik heb het nog steeds even druk als in Stokkel (glimlacht). De kinesitherapie blijft het belangrijkste: zo fiets ik nog regelmatig, en dat doet deugd. Maar ik zit ook in de breiclub. Verder zijn er heel wat spelletjes: bingo, Hoger Lager,… Ik zit ook in het koor! Samen zingen is plezant. Soms treden we ook op bij de demente bewoners. En tot voor kort kende ons koor een lid van 101 jaar! Jammer genoeg is de man intussen overleden, maar ik zelf ga met veel vuur naar het koor.
Af en toe kunnen we ook vertellen over onze jonge tijd. Ik ken hier intussen Jan en alleman, en iedereen kent ‘madammeke Vonck’. En och ja, ze maken nergens beter soep dan hier! Ook de directie is erg vriendelijk. Bovendien hebben we hier een prachtige tuin. We hebben ook een heel toffe animatrice, die nooit stil zit. En ik krijg heel veel hulp van mijn zoon en schoondochter.
Wat geeft je het meeste vreugde in je nieuwe stek?
Kunnen spreken met de mensen, bij hen zijn. Al is het me soms een beetje te druk en ben ik graag ook eens alleen op mijn kamer, onder andere om te kunnen kijken naar de Tour de France.
Mis je Stokkel soms?
Ik was onlangs nog in Stokkel. We zijn iets gaan eten vlakbij de kerk en dan getrokken naar het Koetshuis waar ik vroeger soms ging eten. Het was fijn om daar mensen terug te zien.
Mijn leuze is ‘Contacten zijn contracten’: als ik met iemand een band heb, laat ik die niet vallen. Onlangs kwamen ze me halen voor een burenavond in de Uilenstraat. Ja, dat was een hele toffe straat. Heel wat mensen die er woonden, trokken indertijd naar de kerk… en gingen achteraf ook iets samen drinken. Ooit kwam een man mij vragen of ik ‘de Sint-Pieter van de Uilenstraat’ was. Toen ik hem vertelde dat ik niet begreep wat hij bedoelde, zei hij dat ik blijkbaar een dubbel van de sleutel van zowat alle bewoners van de straat had... en dat klopte zowaar!
Er was in Stokkel een unieke gemeenschapsgeest, niet in het minst dankzij bewegingen als K.A.V. en Ziekenzorg. Ook met mijn vrienden Lieve en Fred hou ik nog contact, ik bracht hen onlangs een bezoekje. Neen, ‘de Uilenstraat’ is nog bijlange niet vergeten!
Is er een Mis of gebedsdienst voorzien in Moutershof?
Ja, maandelijks, op een vrijdag om 14 uur. Daar komt veel volk op af, vooral in rolstoelen en met rollators. De voorganger, die jaarlijks ook sinterklaas speelt, doet het geweldig: hij is erg enthousiast. En op zondag kijk ik naar de eucharistieviering op tv.
Wat wil je nog meegeven aan de lezers van onze pastorale eenheid?
Vooreerst: ik heb een mooi leven gehad in Stokkel, ik heb ervan genoten. Ik ging bij veel mensen op bezoek en was er altijd welkom. In die zin heb ik wel spijt dat ik na mijn val niet van meer mensen degelijk afscheid heb kunnen nemen.
Verder nog een goede raad. Vandaag de dag zie je steeds minder mensen in ‘de Mis’. Geef de moed echter niet op, probeer op één of andere manier te blijven samenkomen – in de mate van het mogelijke, natuurlijk.
Bedankt Irène, voor dit fijne gesprek!
Wim Corbeel.
