“Ik hou van de interactie en de vragen die mij worden gesteld. Ik leer meer van mijn publiek dan het publiek van mij. Ik heb veel ontmoetingen, met mooie mensen. Mensen van goede wil, die zoekende zijn zoals wij allemaal.”, antwoordde Khalid Benhaddou op de vraag wat hem energie en voldoening schenkt bij de talrijke spreekbeurten die hij geeft voor verenigingen in Vlaanderen.
Moslimtheoloog en verbinder Khalid Benhaddou sprak ons op donderdagavond 4 december toe in de Finisterraekerk in de Nieuwstraat in Brussel. Hij is opdrachthouder diversiteit aan de UGent en laureaat van een Ereteken van de Vlaams Gemeenschap voor zijn inzet voor een harmonieuze samenleving en voor samenwerking over religieuze en sociale grenzen heen. U kent hem ongetwijfeld van duidingsprogramma’s op televisie of las zijn opiniestukken in kranten en weekbladen.
Khalid Benhaddou schreef dit jaar twee boeken: “De monsters van onze tijd” en “Polarisatie: kracht of gevaar?”. Hij onderhield ons een uur met zijn analyse van enkele crisissen, die hij monsters van onze tijd noemt: individualisering, vele waarheden naast elkaar, klimaatverandering, technologische en economische uitdagingen zoals AI en vele culturen in onze super- en hyperdiverse samenleving die zich aan verschillende snelheden ontwikkelen. In strak tempo, zonder tekst, welsprekend en met krachtige stem hield hij zijn uiteenzetting.
In de vragenronde kwam de spreker echt los en loste hij mijn verwachtingen helemaal in. Khalid Benhaddou ziet dat er geen moraal meer is van bovenaf en stelt voor dit om te keren. Hij wil samenkomsten creëren van verschillende gemeenschappen. Met verwijzing naar het onderwijs, is hij voorstander van levensbeschouwelijke kennis en bruggen bouwen. Hij ziet veel segregatie in het onderwijs zoals concentratiescholen. Hij pleit voor het nastreven van een sociale mix omwille van het maatschappelijke belang.
De bekendste moslim van Vlaanderen gelooft in de dialoog van interpersoonlijk contact, in onze buurten, tussen buren, gewoon babbelen over alledaagse dingen. Hij vindt dat elke vereniging of middenveldorganisatie zich de vraag moet stellen: “Hoe bereiken wij het publiek dat wij nu niet bereiken?”. Vele organisaties zijn eilanden van zelfbehoud. “Kom je in onze raad van bestuur?”, zou men kunnen uitreiken naar nieuwe mensen.
Khalid Benhaddou herkent vier fases van migratie: (i) afzondering, mekaar opzoeken binnen de gemeenschap; (ii) botsen, een plek zoeken in het onderwijs, op de arbeidsmarkt, waarbij ruimte moet gemaakt worden; (iii) accommodatie of samen afspraken maken en tenslotte (iv) synthese, je gaat in elkaar op. Hij verwijst naar “nog maar” 70 jaar migratie en merkt op dat dat slechts een korte periode is in de lange loop van de geschiedenis.
Op een vraag over islam en holebi antwoordde Khalid Benhaddou helder. Hij onderscheidt vier groepen in de moslimgemeenschap. Sommigen zien dit als een groot probleem en weigeren het gesprek. Anderen maken een onderscheid “tussen de persoon en de daad”. Een derde groep schort zijn oordeel op. Tenslotte zijn er mensen die hun antwoord intellectueel onderbouwen en de koran interpreteren zodat die verzoenbaar is met homoseksualiteit.
Ik heb Jurian Van Parys
