Onze laatste dag in Lourdes al (snif snif) begon met de viering in Cité Saint Pierre. Cité Saint Pierre is een buitenbeentje in Lourdes. Het ligt niet alleen op enkele kilometer van de grot op de flank van de Béout, in volle Pyreneeën (dus klimmen geblazen!), het lijkt op het eerste gezicht ook inhoudelijk niet aan te sluiten bij de thematiek van Lourdes. Het draait hier namelijk vooral rond de armen: de mensen die geen hotel kunnen betalen, vinden hier een opvang voor vier of vijf dagen en kunnen zo toch op bedevaart komen. Het is een huis voor de Bernadettes van vandaag, zij die zelf met haar ouders naar het cachot moest, omdat ze werkelijk niets anders konden betalen. In Cité worden jaarlijks duizenden mensen opgevangen, onder meer met de hulp van vele vrijwilligers. De verplaatsing is een huzarenstuk. De helft van onze groep was te voet gekomen, de andere helft met de bus. Ook voor deze laatste moet er nog geklommen worden, want het stuk tussen de bushalte en de zogenaamde "groene kathedraal' - een natuurlijk amfitheater waar honderden Eucharistie kunnen vieren - is misschien nog steiler dan het deel over de weg. Er werd geblazen, gepuft, gezweet en toch met veel moed gestapt. Uiteindelijk bereikt iedereen de plaats van de viering. Dit is echt wel pelgrimage - de tocht van het leven kan moeilijk zijn en veel van onze krachten vergen - maar met de hulp van elkaar (en van hierboven) lukt het toch. Op deze plek vieren we Eucharistie en hebben we biechtgelegenheid: we mogen vergeving vragen - en krijgen - voor wat in ons leven verkeerd loopt, veelal op momenten dat onze levensweg stijl en moeilijk is. Ik kom graag naar Cité - niet alleen omdat ik er pakweg 35 jaar zelf gedurende drie weken vrijwilligerswerk heb gedaan - maar vooral omdat het zo bij de bedevaart hoort: wat is de weg van Bernadette anders dan een moeilijke weg waar uiteindelijk vergeving wordt aangezegd? Wat zou een bedevaart naar Lourdes beter kunnen samenvatten?
