We zijn terug zondagochtend … de dagen vliegen en Kerstmis staat voor de deur. Tijd voor de catechese met het derde en laatste verhaal in de “reeks van drie” rond het thema “Wie is God”? Na het scheppingsverhaal en het verhaal van Abraham is het hoofdthema deze keer het verhaal van Mozes.
We beginnen de catechese met een gebed en met een terugblik naar de vorige catechese. De kinderen moeten nog een beetje opwarmen maar van zodra we hen influisteren dat het verhaal iets met veranderende namen (zoals Abram die Abraham werd) te maken had komen de herinneringen aan het verhaal vlotjes terug.
Vervolgens duiken we in het verhaal van Mozes. Bij het voorlezen van het verhaal valt op dat er deze keer heel veel gebeurt in het verhaal. De struik die in brand staat, de stem van God die Mozes laat weten dat hij de uitverkorene is om het volk van God uit Egypte te gaan halen, Mozes die eerst aarzelend is maar dan toch naar de farao gaat, de tussenkomst van God met plagen, de farao die beslist het volk te laten gaan maar daarna terugkomt op zijn beslissing en achter het volk aangaat met een groot leger, met paarden en wagens, de zee die droog wordt, de Israëlieten die eindelijk vrij zijn, de Sinaïwoestijn, de berg van Sinaï, Mozes die de berg opgaat, God die Mozes laat weten dat Hij via Mozes wetten en geboden zal meegeven ...
We proberen de kinderen zoveel als mogelijk de onderliggende boodschappen van het verhaal mee te geven. We vragen ze hoe ze denken dat Mozes zich voelde toen God hem vroeg naar de farao te gaan. Aarzelend, daar zijn ze het snel over eens. Vertrouwen in God is hier het beste tegenantwoord. Weten de kinderen wat slavernij is? Ook dat spreekt duidelijk tot de verbeelding en de kinderen verwijzen zelfs naar de voetbal en de omstandigheden waarin stadions gebouwd worden. We geven mee dat God zijn volk wegleidt van de slavernij en hen de weg naar het geluk wijst. Als we vragen waar de kinderen ongelukkig van worden antwoorden enkele schoorvoetend dat ze ’s ochtends wat ongelukkig waren dat ze zo vroeg moesten opstaan. Gelukkig bevestigen ze meteen dat dit gevoel snel verdween eenmaal ze er waren. Ook waar ze blij van worden is geen al te moeilijke vraag. We lezen nogmaals de laatste passage over de Sinaï woestijn en de 10 geboden. Deze doen alvast een belletje rinkelen. Terwijl we aangeven dat de wetten en geboden voor ordening zorgen, wordt duidelijk dat het woord “ordening” geen evidente is om uit te leggen. Dit wordt wel duidelijk wanneer dit tegenover “chaos” wordt gezet.
Zoals steeds, was het daarna tijd voor het creatieve moment. De kinderen gaan vlijtig aan het werk en tekenen naar eigen inzicht een reflectie van wat ze gehoord hebben in hun schriftje.
In de korte wandeling naar de Kerk voor de familieviering vragen we toch maar voor de zekerheid of ze het leuk vonden. Dat wordt volmondig beaamd. Op naar de volgende catechese nadat de kinderen hopelijk met hun familie een warme Kerstmis hebben kunnen vieren.
Benoit & Maaike
