Gastvrijheid is ontmoeten.
Ontmoeten is een ander toelaten in je bestaan,
maar ook jezelf aan die andere toevertrouwen.
Gastvrijheid is je deur en je hart openzetten voor een ander,
maar ook jezelf door die andere laten verwennen.
Verbondenheid is je leven met zijn lief en leed delen met een ander,
maar ook openstaan voor het hebben en houden van die andere.
Gemeenschap vormen is die ontmoeting, die gastvrijheid,
die verbondenheid waarmaken en laten gebeuren.
Het is voeden en gevoed worden, laten leven en zelf mogen leven,
genieten van anderen en hen laten genieten,
is geven en ontvangen telkens weer….
(Piet Stienaers)
Druppels die leiden tot een zee van solidariteit! In Turnhout
Op het Pinksterevement “Als een lopend vuurtje” - 6 juni 2022 - organiseerden we met de Marrakeshgroep vluchtelingen in het HIVSET een samenkomst voor vluchtelingen en sympathisanten.
We zorgden voor een warm welkom eerst in het Arabisch, dan in het Tigrinya en het Nederlands. Vanuit onze zorg om niet te spreken over vluchtelingen maar vooral met vluchtelingen, nodigden we 4 vluchtelingen uit die vanuit hun eigen ervaringen kwamen getuigen: Ibrahim, Helen, Kidane en Shamil. Na afloop was er een spontaan applaus voor hun kennis van het Nederlands en de wijze waarop ze hun verhaal gebracht hadden. Aansluitend gaven leden van de Marrakeshgroep toelichting bij hun werking aan de hand van een powerpoint.
Het ontmoetingsmoment werd afgesloten met een concreet symbool van de Arabische en Eritrese gastvrijheid. Er waren heerlijke Syrische, Irakese en Eritrese hapjes die door de vluchtelingen zelf bezorgd werden aan de aanwezigen. Zo werd de ontmoeting nog verder gestimuleerd. We hebben daar het pinkstervuur tastbaar mogen ervaren!
Ondertussen blijven we uitgedaagd om concreet aan de slag te gaan en tastbaar vorm te geven aan barm- en warmhartigheid. Enkele voorbeelden.
Een Syrische familie met 5 kinderen tussen de leeftijd van 4 en 11 jaar dreigen op straat gezet te worden door het OCMW omdat ze niet tijdig een aangepaste woning vinden. We proberen onmiddellijk als groep te bemiddelen en het gezin te helpen bij hun zoektocht naar een aangepaste woning. Het vinden van een geschikte woning is en blijft voor heel wat families een echte lijdensweg: soms beheerst de vluchteling nog onvoldoende het Nederlands, kent hij/zij de kanalen niet om een woning te vinden, ervaren ze veel afwijzing omwille van hun nationaliteit of het hebben van een leefloon, staan ze heel dikwijls helemaal alleen in hun zoektocht naar een geschikte woning. “Onbekend is onbemind” ervaren we hierbij heel dikwijls. We brengen de vluchtelingen in contact met het CAW, gaan samen met hen op weg, helpen bij de communicatie en stellen ons soms persoonlijk garant. Het vinden van een geschikte woning is een basisvoorwaarde voor gezinnen om zich écht te kunnen integreren in onze maatschappij. Spijtig dat we nog zo dikwijls stoten tegen een muur van onbegrip en gebrek aan vertrouwen.
We zijn regelmatig via whatsapp in contact met vluchtelingen verspreid over heel het Vlaamse landsgedeelte. De examenperiode voor Ishaka, een vluchteling uit Tsjaad die in Brussel universitaire studies gestart is en die helemaal alleen in België is, maakt dat we heel regelmatig informeren hoe het gaat. Jonge mensen hebben nood aan aanmoediging en bevestiging voor de integratiestappen, die ze met veel energie en inzet zetten. Veel bewondering voor tal van vluchtelingen die met een enorme gedrevenheid het Nederlands verwerven en aansluitend een degelijke opleiding willen volgen om zich nadien dienstbaar op te stellen voor de maatschappij!
Graag wensen we ieder van jullie een deugddoende vakantietijd toe dichtbij en veraf. Benut de kansen om de rijkdom van andere culturen tastbaar te ervaren en van daaruit zelf innerlijk rijk te worden!
Marrakeshgroep vluchtelingen
Dag van de internationale broederlijkheid in Lier
Op 11 juni was het dan zover. De dag rond de internationale broederlijkheid op basis van de encycliek “Fratelli Tutti” kon eindelijk doorgaan. De oorspronkelijke datum van 2 februari was, wegens nog een te latent covid gevaar, uitgesteld. Ondertussen had ook de academie haar jaarlijkse tentoonstelling van afstudeerprojecten in de H. Familierkerk en liepen beide projecten mooi samen.
Op onze dag van de broederlijkheid kwamen toch heel wat mensen af. Marwa uit Afghanistan legde een getuigenis af. Ze was 9 toen ze naar België kwam. Ze moesten vluchten omdat haar moeder het opnam voor het onderwijs aan meisjes en vrouwen in haar land. Ondertussen is Marwa 18 en zal ze eind deze maand haar diploma middelbaar onderwijs in ontvangst nemen. Ze zal in de voetstappen van haar moeder treden, opkomen voor de rechten van meisjes en vrouwen, en zal daarvoor rechten gaan studeren. Maar eerst gaat ze nog naar New York naar een congres van de Verenigde Naties waar jongeren samen komen die net dat willen doen wat zij wil doen. Zij bracht een vriendin mee als een steuntje voor haar. Ze komt uit Albanië , herkende de hapjes die landgenoten hadden klaar gemaakt en die haar aan haar oma deden denken.
Alle mensen hadden gerechtjes meegenomen uit hun land. Vanuit België had Marc wafels gebakken! En verder reisden we mee naar Albanië, Afghanistan, Armenië, Jemen, Oekraïne, Rwanda , Syrië, Jemen …. Elk gezin had zijn eigen reden waarom ze uit hun land vertrokken waren en hoe ze hier terecht gekomen waren. Centraal stond de ontmoeting en de babbel onder elkaar. Sommigen vonden elkaar in een gemeenschappelijke taal, anderen gebruikten Engels om te communiceren, anderen hun handen en hun lichaam, maar iedereen vond het fijn om eindelijk ook eens anderen hun verhaal te horen.
Twee broertjes uit Syrië die 2 en 4 waren toen ze hier aankwamen, zitten nu in 4de en 6de leerjaar. Ze spreken Nederlands, Arabisch, Turks, Engels en Frans! De jongste vertelde dat hij lang niet beseft had dat het in Syrië gevaarlijk was. “Vlak voor we vertrokken nam mijn vader me mee naar een hoge berg in Syrië en de wolken waren onder ons en het leek net of we konden zweven. In mijn geheugen kun je dus in Syrië boven de wolken zweven. Dat is het beeld dat ik van Syrië heb ook al weet ik nu wat er allemaal echt gebeurt. Maar ik hoop nog eens ooit terug te gaan naar die berg.”
Een mevrouw vertelde me hoe moeilijk ze de vrijheid die ze hier had ( in haar land mocht ze niet buiten zonder gezelschap van een man) toch moeilijk kon invullen. Het was allemaal zo nieuw.
Twee kleuters die nog niet lang hier waren, eentje uit Jemen en eentje uit Armenië, speelden met elkaar. Ze verstonden elkaar niet maar speelden plots “blad, steen, schaar” in het Nederlands. Via de papa van het kindje uit Jemen vroeg ik hoe ze dat kenden. Blijkbaar hadden ze dat op de speelplaats van de school van andere kindjes geleerd. Geweldig toch!
Floortje Nijssen
Vreedzaam samenleven in Mol
Vanuit een oprecht verlangen om gemeenschappen van andere levensbeschouwingen beter te leren kennen, organiseerden we vanuit de parochie van Gompel én de diaconiegroep van onze pastorale eenheid H. Apostelen een overlegmoment om te bekijken of we samen een ontmoetingsfeest zouden kunnen organiseren.
Het zaaltje in de dekenij was net groot genoeg om de 15 aanwezigen rond een tafel te laten zitten: 4 mensen uit de Eritrese orthodoxe kerk, die sinds enkele maanden in de St. Pieter en Pauwelkerk op zaterdagochtend vieren, 2 personen uit de Evangelische kerk van Rosselaar, 4 leden van de At-Taqwa moskee in Mol (de delegatie van de Ensarmoskee in Ginderbuiten was verhinderd, maar wil graag meedoen), de consulent van het Huis van de Mens (de vrijzinnig humanisten), en 4 initiatiefnemers uit de rooms-katholieke kerk.
In een kennismakingsronde stelde ieder zichzelf en zijn of haar gemeenschap voor. Ieder sprak met een groot respect en een sterke openheid naar de anderen toe. Hoe zou de vertegenwoordiger van de vrijzinnig humanisten zich voelen als enige niet-gelovige? Hij maakte zelf het bespreekbaar door de vraag te stellen hoe elke gemeenschap stond tegenover mensen die niet in god geloven. Elke gemeenschap antwoordde eerlijk op deze vraag. De Koran vraagt uitdrukkelijk dat niemand verplicht zou worden om te geloven, dat iemand van een andere overtuiging met respect en eerbied benaderd zou worden, zolang die de moslims niet met geweld aanvalt, en dat de moslim steeds bereid moet zijn om openlijk te getuigen van de waarden die hij beleeft en desgevraagd uitleg te geven over zijn geloof. De orthodoxe priester stelde duidelijk dat ook in hun christelijke overtuiging geldt dat niemand een ander mag forceren te geloven, dat je respect dient te hebben voor ieders levensbeschouwelijke keuze, waarvoor elke mens zelf verantwoordelijk is. Maar dat de opdracht om te zorgen voor een menswaardige wereld een gezamenlijke opdracht is. Als protestanten en rooms katholieken konden we dit beamen!
Iedereen was akkoord met het idee om een ontmoeting te organiseren tussen de verschillende levensbeschouwelijke gemeenschappen van Mol en Balen. Deze zal plaats vinden op 9 oktober om 15 uur in de kerk van Gompel en het nieuw aangelegde plein er omheen, met als thema: ‘Vreedzaam samenleven’. Wordt dus vervolgd.
Griet Van Coillie