Het doet toch goed dat er altijd weer mensen zijn die opstaan en wars van alle structuren die wij onszelf en elkaar hebben opgelegd, hun stem verheffen. Een stem in de woestijn. Land van zand, zand dat tussen onze veilige raderen komt knarsen. Een stem die roept in de woestijn:
'Maak recht de weg van de Heer'.
Een kans wordt ons geboden om even stil te staan en te kijken waar we mee bezig zijn. Het kan een vreemdeling zijn, die ons ongemakkelijk komt porren in onze zelfgenoegzaamheid. Het kan een virus zijn, dat onze maakbare wereld onderuit komt halen. God stuurt tal van profeten die niet in onze conventionele hokjes passen. Om ons om te keren en nieuwe wegen te tonen, om mensen uit te nodigen met Hem mee op weg te gaan.
Johannes is niet de Messias, niet Elia, niet de Profeet (Mozes). Hij komt enkel roepen dat de Komende reeds in ons midden staat. In een medemens die ons liefdevol aankijkt met Gods ogen. Willen wij ons laten dopen, telkens weer de ballast en de aanslibsels van het leven afwassen zodat we terugvinden wie we zijn: geliefd kind van God, broer en zus van elkaar? Zodat we die diepe kern weer bij elkaar zouden ontdekken en naar boven halen.
Als christen zijn wij geroepen om te roepen zoals Johannes. Om de weg te bereiden voor wie komt en reeds gekomen is. We zijn geroepen om ontvankelijk te zijn, om Christus-dragers te zijn zodat Hij weer geboren wordt in deze wereld. Meer nog:
we worden geroepen om te zijn als Christus. Om iedere mens onbevreesd aan te kijken met zijn liefdevolle blik. Zo staat Hij weer midden onder ons, de ongekende geliefde die ons doet leven als kinderen van dezelfde Vader.
Arnold Traen, teamlid Pastorale Eenheid Sint-Trudo Assebroek
