Ondanks het vele organisatorische werk, blikken zowel catechisten als ouders terug op een mooie, sobere viering die vooral het sacrament centraal zette. Lees hier enkele reacties.
Voor het correct weergeven van deze inhoud dien je (sociale) content cookies te aanvaarden.
Voor het correct weergeven van deze inhoud dien je (sociale) content cookies te aanvaarden.
Vormselvieringen 2020
Zondag 13 september was een hele bijzondere dag. Niet enkel waren de vormelingen stipt op post en een klein beetje nerveus; ook bij mij waren er hier en daar zenuwtrekjes te bespeuren. Voor de eerste keer vormheer zijn. En dan nog met alle speciale veiligheidsmaatregelen rond het coronavirus. Je zou voor minder. Maar alles verliep rustig. Iedereen had tijd om de viering bij te wonen. Je voelde het onmiddellijk: met het hart op de juiste plaats. Het team van catechisten had alles tot in de puntjes voorbereid en ook de muziek nam ons in gedachten mee, God tegemoet. Gewoon fantastisch hoe wij met dat hart elkaar mogen verbinden. Hoe wij ons mogen laten raken door God. Hoe je als vormheer mag voelen dat de vormelingen op een belangrijk scharniermoment van hun leven staan en met open ogen kijken naar het leven en daarin hun geluk hopen te vinden. Achteraf deed het deugd om met een mail of een bericht te horen dat het geheel hen geraakt had en dat de beperkingen omwille van het coronavirus niet echt een negatieve invloed hadden op het gebeuren. Integendeel: de rust en de sfeer zaten goed. Mijn kleine zenuwtrekjes waren dus overbodig geweest. Of toch niet? De zalving zal mij altijd bijblijven:
de gezichten van de vormelingen en hun dichte kring. Een soort ontwapende eenvoud om ‘echt’ in het leven te staan. De stille hoop dat God met ons blijft meetrekken.
Gods kracht was sterk aanwezig en dat hebben de aanwezigen mogen ervaren. Ik put er kracht uit tot op vandaag.
