Op 1 juli 2025 vond opnieuw de Julisessie plaats in het Grootseminarie. Het was een brandende dag — niet enkel van de warmte — maar in ons hart brandde het vuur van Pasen. Het thema van de dag was immers de hoop, en dat raakte aan de kern van ons christelijk geloof: wat mogen wij hopen?
In de eerste lezing nam Marc Steen ons mee naar het Credo. De woorden zijn zeer bekend en eeuwenoud: ‘Ik geloof in de verrijzenis van het lichaam en het eeuwig leven.’ Iets waarover we niets écht weten, maar waar we toch veel over kunnen vertellen.
Vervolgens ging Stefaan Franco verder op hetzelfde elan. Wat betekent die verrijzenis voor ons? Het betekent dat wij mogen hopen op een hemel, een vagevuur, een hel en een oordeel. Schrikwekkende woorden, die vaak aanleiding gaven tot al even schrikwekkende schilderijen en beelden. Stefaan stelde echter gerust en benadrukte vooral de grote hoop en liefde die erin besloten ligt.
In de namiddag kreeg het geheel een pastorale invulling. Hilde Ingels en Katrien Cornette namen ons mee naar de verrijzenis in de psychiatrie en in de palliatieve zorg. Wanneer lijden en dood ons omringen, komt de verrijzenis dichtbij.
’s Avonds werden we getrakteerd op een heerlijk buffet van muziek en vurige getuigenissen. Christophe Vekeman en Jan Christiaens gingen, onder moderatie van Piet Raes, in gesprek over de band tussen verrijzenis en cultuur. Daarbij getuigden ze ook persoonlijk van hun verrijzenisgeloof.
Het was een mooie dag waarop we elkaar mochten ontmoeten, samen konden bidden, maar vooral ons mochten laven aan de bron. Als het gaat over de hoop op verrijzenis en eeuwig leven, dan past het Evangelie van die dag (Mt 8, 23-27):
‘Heer, red ons, wij vergaan.’ Hij sprak tot hen: ‘Waarom zijt gij bang, kleingelovigen?’
