“Het is lastig…”, zucht ze, “ik zou zoveel meer voor de nabestaanden willen doen, maar het kan gewoonweg niet op dit moment…” Aan het woord is één van de ‘dragers’ van een plaatselijke werkgroep ‘Rouwenden Nabij’. Al jaren bekommert ze zich, net als zovele anderen op verschillende plaatsen in ons bisdom, om mensen in rouw in haar pastorale eenheid.
Jezus deed dat immers ook, specifiek aandacht hebben voor de armen en de kwetsbaren. En rouwende mensen, dat zijn kwetsbare mensen.
Jammer genoeg zijn ze ook met velen de laatste weken, die rouwende mensen. Covid-19 slaat onverbiddelijk toe. Mensenlevens eindigen abrupt, familieleden moeten zich door een afstandelijk afscheid zien te worstelen. Waar leden van de werkgroep ‘Rouwenden Nabij’ in normale omstandigheden trachten om zo nabij mogelijk te zijn in de dagen, weken en zelfs jaren na een overlijden, wordt hun missie nu behoorlijk bemoeilijkt door de maatregelen van de overheid. Isolatie, eenzaamheid, een verstoord rouwproces doordat veel mensen gewoonweg geen afscheid kunnen of mogen nemen,… het zijn maar enkele factoren waar de dragers zich zorgen om maken.
“Maar ook nu doen we wat we kunnen, zoals iedereen op dit moment”, spreekt ze hoopvol.
Want hoewel fysiek nabij zijn niet kan, we kunnen op veel andere manieren laten voelen aan de nabestaanden dat we aan hen denken en hen mee ‘dragen’.
Er worden veel kaartjes gestuurd. Niet alleen naar mensen die recent iemand verloren hebben, maar ook naar mensen die al langer alleen zijn en die zich misschien nu nog eenzamer voelen door de lockdown. “Enkele persoonlijke woorden kunnen bemoedigen. De mensen kunnen het kaartje op de kast zetten en het nog eens lezen als ze het moeilijk hebben. Het is een klein gebaar, maar we horen van veel mensen dat ze het enorm waarderen”, vertelt ze. Iemand anders belt zoveel mogelijk mensen op. “Luisteren en mensen een vertrouwde stem laten horen, ik voel hoeveel nood daaraan is.”
Er wordt ook volop gedacht aan initiatieven voor na de coronacrisis. Rouw laat zich niet uitstellen tot een nader te bepalen datum, maar mensen moeten na dit alles toch weer kunnen samenkomen om hun verdriet te delen. Ze zeggen immers niet voor niets dat delen doet helen.
“Weet je, sinds de crisis begonnen is, brandt er elke dag een kaars op mijn kast”, besluit een drager. Het is een kaars voor iedereen die het moeilijk heeft in deze tijd. Een kaars branden en bidden voor iedereen die eenzaam is, lijdt, de dood in de ogen ziet of achterblijft… Het is geen ‘zwak’ alternatief voor wie fysiek niet nabij kan zijn op dit moment.
Het is erop vertrouwen dat God al die mensen héél nabij wilt zijn in hun kwetsbaarheid.
Ze doen wat ze kunnen, de werkgroepen ‘Rouwenden Nabij’. En dat is al héél wat.
Meer informatie over afscheid en rouw vind je hier.
