Nooit te laat

Je hebt zelf zeker al gemerkt door hoeveel e-mails, flyers en briefjes je wordt overstelpt bij de start van het schooljaar. Het lijkt een haast onoplosbare puzzel om alle verplichtingen en prioriteiten netjes in kaart te krijgen, laat staan er tijdig de nodige stappen voor te zetten. Gezinnen met een vormeling of eerste communicant beseffen wel dat dit ook aandacht vraagt. Vaak hangen gedachten als ‘de zaal bestellen’, ‘de outfit kiezen’ en ‘de kaartjes maken’ wel ergens in het achterhoofd. Maar óf, wanneer en waar er precies een voorbereiding voor bestaat, … da’s vaak een ander paar mouwen.

De aandacht voor de catechese wek je soms op met een opvallend briefje, een persoonlijke aanspreking of een opgemerkt mailtje. Maar onvermijdelijk glipt er een doelgroep door de mazen van het (inter)net. Zo klopt een ouder soms (veel) te laat aan met vraag of een kind nog ‘mag meedoen’.

Sommige catechisten slagen erin bij de start van het werkjaar thuis langs te gaan bij alle kandidaten. Dit biedt allicht de meeste kans op een vlotte aansluiting. Als een kind dan toch niet opdaagt, is de drempel niet meer zo groot om meteen terug contact te leggen met de ouders.

Maar als een ouder die je niet kent zich dan tóch (veel) te laat aandient en je op de man/vrouw af vraagt: “mag mijn kind nog gevormd worden?”, kan je hierop niet zomaar ‘ja’ of ‘nee’ antwoorden. Veel hangt af van de omstandigheden. Een persoonlijk contact gaat dan altijd boven een mail of telefoon. Soms vraagt het een inspanning om echt persoonlijk met deze ouder(s) in contact te treden. Mekaar leren kennen, kan alvast een licht werpen op de reden waarom de vraag zo laat werd gesteld. Daarbij kan je ook begrip vragen voor het feit dat de vormelingengroep al enkele stappen heeft doorgemaakt en dit voor het betreffende kind dus een gemiste kans is.

Maar als de ouders toch blijven aandringen en begrip vragen voor hun situatie,  kan je enkel heel open en respectvol de vraag stellen: “Heeft dit (nog) zin voor u en voor uw kind?”. Wat de ouders daarop antwoorden, moet je als catechist respecteren. En besef ook dat sommige kinderen op twee catechesemomenten meer begrijpen over de kern van de zaak dan wie altijd present was. Als iemand je echt extreem laattijdig aanspreekt en vraagt: “Is het te laat om mijn kind nu nog in te schrijven?”, dan kun je enkel antwoorden: “Voor de Heer is het nooit te laat.” Denk maar aan de ‘goede’ misdadiger naast Jezus aan het kruis. De hamvraag luidt dus niet “Is het te laat?”, maar wel “Heeft het zin?”

Als ouders de zin van een laattijdige aansluiting bevestigen, is het vaak niet eenvoudig om hiervoor begrip te vragen bij mede-catechisten. Vaak voelen ze zich dan niet begrepen en gewaardeerd in hun engagement. Het vraagt voldoende geloof om te vertrouwen dat de Heilige Geest ook buiten onze handen werkzaam blijft in elk kind, in elk gezin onderweg. Wij hoeven alleen maar doen wat we kunnen (Lc 17,10) en erop vertrouwen dat God de rest wel zal doen …

TIPS

Wil je een kind of ouder alvast bondig iets voorstellen het vormsel, kan je alvast naar dit filmpje verwijzen: https://www.youtube.com/watch?v=-E-V8Xaca9I. Deze beeldmeditatie gaat over het chrisma waarmee jongeren gevormd worden. En in dit kortfilmpje uit Brussel wordt uitgelegd waar het eigenlijk om gaat in de catechese: het vormsel is geen prestatie en zeker geen eindpunt, zie: https://www.youtube.com/watch?v=WpMVnIy7sgE.

Helemaal op het einde van Jezus’ leven worden samen met Hem twee echte misdadigers* gekruisigd. Vlak voor hun dood volgt deze dialoog: “Daarop zei een mede gekruisigde: ‘Jezus, vergeet mij niet wanneer U in uw koninkrijk komt.’ Hij zei tegen hem: ‘Ik beloof je, vandaag nog zul je bij Mij zijn in het paradijs.’” Je kan dit hele verhaal lezen via de link: http://www.willibrordbijbel.nl/index.php?p=page&i=66799,66810. Op dezelfde website, vind je trouwens de hele Bijbel online.