Per 1 januari 2025 wordt priester Edouard Van Maele de nieuwe deken van Kortrijk en ook pastoor van de pastorale eenheid Onze-Lieve-Vrouw van Groeninge in Kortrijk, net zoals zijn voorganger Geert Morlion die zoals bekend voor een periode van vijf jaar benoemd werd tot rector van het Belgisch College in Rome.
Op zondag 3 november was er in Kortrijk een afscheidsplechtigheid voor deken Geert in Kortrijk. Op zondag 1 december celebreerde priester Edouard Van Maele zijn laatste eucharistie in de Sint-Amanduskerk in Beernem waar hij nu pastoor was. Op 12 januari wordt hij in de Sint-Maartenskerk officieel aangesteld tot deken in Kortrijk.
De nieuwe Kortrijkse deken is op schrikkeldag 29 februari 1972 geboren in Knokke-Heist als zoon van Roger Van Maele en Marie-Jeanne Bonte. Na zijn middelbaar trok hij naar het Grootseminarie in Brugge voor de priesteropleiding. Op 30 juni 1996 werd hij tot priester gewijd. Hij werd eerst medepastoor in Sint-Pieters in Brugge. Vijf jaar later werd hij pastoor in Ruddervoorde waar hij acht jaar actief was. In 2009 werd hij benoemd tot pastoor in Beernem. In 2022 werd de pastorale eenheid Sint-Augustinus Beernem-Ruiselede-Wingene gevormd, waarvan hij moderator werd.
Om onze nieuwe deken wat beter te leren kennen, hadden wij met hem een gesprek.
Mogen wij vragen hoe uw priesterroeping ontstaan is?
“Bij mij thuis was ‘het geloof’ niet bijzonder aanwezig, maar na mijn eerste communie wilde ik zelf misdienaar worden op onze Sint-Margaretaparochie in Knokke-Heist. Toen was er al het verlangen om priester te worden. Ik leerde er mooie liturgie smaken en vooral onze drie parochiepriesters beter kennen. Hun voorbeeld maakte indruk en bood inspiratie. “
Waar haalt u de nodige zuurstof als priester?
“Het ‘innerlijke leven’ verzorgen is fundamenteel. Stilte, gebed én eucharistie zijn daarin voor mij essentieel. Los van God heeft het geen zin. Te midden van de vele onzekerheden geeft dit mij ook vertrouwen en houvast. Het zinnetje van Huub Oosterhuis is mij daarom zeer dierbaar: ‘Van U is de toekomst! Kome wat komt!’ We zijn uiteindelijk slechts passanten en schakels in de geschiedenis.”
“Ook muziek inspireert mij. Een cantate van Bach of het mooie gregoriaans zijn een echte verademing. Lectuur is een andere passie. De Cicero-trilogie vond ik onlangs zeer boeiend en momenteel geniet ik van de ‘Stoute schoenen’ van Bart Van Loo. Een van mijn favoriete auteurs is Marguerite Yourcenar: wat een rijke taal én wat een grote kennis van de menselijke complexiteit heeft deze vrouw!”
“En niet het minst is de vriendschap belangrijk. Sedert meer dan 25 jaar kom ik elke maand eens samen met enkele priesters. Het zijn ‘broers’ geworden. Van op elke parochie waar ik was, zijn er ook vrienden gebleven, families waar ik mag ‘thuiskomen’. Het is een groot geschenk om zeer dankbaar voor te zijn.”
Wat zijn volgens u de grootste uitdagingen in het huidig pastorale landschap?
“Enerzijds denk ik dat voor de Kerk in onze contreien de grootste uitdaging is om mensen te motiveren om verantwoordelijkheid op te nemen opdat de christelijke gemeenschap ook morgen zou kunnen doorgaan. Anderzijds is er de uitdaging om over parochiegrenzen heen gemeenschap te vormen rond ons gezamenlijk geloof. Ook de band aangaan met andere christenen en andersgelovigen maakt daar deel van uit. Het valt me bij de eerste contacten al onmiddellijk op dat Kortrijk multicultureel is.”
Vindt u de evolutie van het kerkbezoek zorgwekkend? Was het bezoek van paus Franciscus een opsteker?
”De laatste tijd is het wekelijks kerkbezoek inderdaad enorm gedaald met verschillende factoren als oorzaak, zoals de schandalen in de Kerk en de coronacrisis. Die hebben het bestaande proces, dat al geruime tijd bezig was, alleen maar bespoedigd. De kwijnende kerkpraktijk is een cultureel gebeuren door het verdwijnen van wat we ‘de christenheid’ noemen. De tijd dat iedereen ‘cultuur-christen’ was, ligt achter ons. Het systeem van ‘moeten’ (zoals de ‘zondagsplicht’) maakt de hedendaagse mens zich niet meer eigen én dit heeft vele gevolgen. Ons daardoor laten frustreren heeft geen zin. Ik zie het als een uitdaging voor de bestaande kerkgemeenschappen om warme, gastvrije en enthousiaste kernen te vormen, waar een taal gesproken wordt die mensen verstaan én die een meerwaarde biedt voor het leven vandaag. Het Pausbezoek was alleszins een positief gebeuren, al was er een ‘ongelukkig’ slot op einde op het vliegtuig. Veroordelen geeft zelden groeikansen.”
Hoe bekend bent u met Kortrijk?
“Niet. Het ‘warme zuiden’ is voor mij helemaal ‘terra incognita’ – onbekend terrein – en tot voor kort had ik niet kunnen vermoeden dat ik hier terecht zou komen. Ik ben 28 jaar werkzaam in het Brugse, jaren die mij meer priester hebben laten worden. Ik ben er dankbaar voor. En na 15 zeer gelukkige jaren in Beernem vroeg de bisschop mij om naar Kortrijk te komen. Het is een heel grote en onverwachte verandering voor mezelf én ook voor mijn inwonende papa. Mijn mama is in 2023 overleden.”
“Ik word naar Kortrijk gezonden om mee te gaan in het geloofsverhaal van de mensen hier, om hen te ondersteunen in hun zoeken, te bemoedigen in hun engagement, te dragen doorheen gebed en sacrament of om het met woorden van een psalm te zeggen: ‘om de Naam van God hoog te houden te midden van de gemeente’”.
“De eerste ontmoetingen waren alvast heel hartelijk én dat doet deugd. Een belangrijke taak voor de deken is de zorg voor de confraters en vrijgestelden binnen het decanaat. Ik hoop vooral te kunnen bijdragen aan groeiende verbondenheid tussen de verschillende pastorale eenheden en aan de zorg om het verhaal van God levend te houden in deze streek.”
Mieke Coucke
