PASTOOR GIANFRANCO FALGARI: CURRICULUM VITAE
Onze pastoor is 57 jaren geleden geboren in Bruntino in de provincie Bergamo in het noorden van Italië op 4 september 1961. Zijn moeder heet Carolina Rota en zijn vader Francesco, die helaas in 2016 overleden is. Hij heeft nog 2 broers Roberto en Bruno. Bruno, zijn moeder en tante Lucia waren aanwezig op de inhuldiging van hun familielid in Zutendaal..
Zijn ouders hadden een kledingszaak, maar vooral door het goede voorbeeld van de toenmalige pastoor is zijn roeping al zeer snel gaan rijpen reeds vanaf zijn 8-ste jaar. Zijn vader steunde hem volop, maar zijn moeder uit bezorgdheid zei: ‘Jongen wacht nog even. Gij loopt te vlug van stapel.’ Maar op 13-jarige leeftijd stond zijn besluit vast. Hij wilde priester voor en van God worden.
Dat werd hij dan op 15 juni 1985. Zijn bisschop zond hem uit naar Cividate Al Piano en daar zou hij 3 jaar verblijven. In ons gesprek kwam steeds naar voren, dat hij vlug contact zocht met de jeugd.
Daarna zou hij 6 jaar in het noord oosten van Rome doorbrengen, in een buitenwijk met alle typische verschijnselen van stadsrand leven. Hij was er godsdienstleerkracht en hielp de pastoor in de parochie. Het lukte echter ook er een catechistenploeg samen te stellen alsook een scoutsgroep.
Maar de bisschop bleef aan zijn jas trekken en stuurde de jonge priester Gianfranco naar de bergen van Bergamo in dorpjes her en der verspreid in het heuvelland. Hij zou er 9 jaar verblijven weer als leerkracht en vele bange uren onderweg zijn dikwijls over krakend ijs.
Dan beginnen zijn buitenlandse missies. Ook Zwitserland telt Italiaanse gemeenschappen, aan wie hij zijn beste krachten besteedde gedurende 13 jaar. Zijn gemeenschap was wel verspreid over 10 locaties. Hij herinnert zich de vele leerrijke avonden met de jeugd.
En zo belandt hij in Genk in de Italiaanse gemeenschap, maar al vlug komt Zutendaal in het vizier, waar hij arriveert in december 2017. Ondertussen pendelde hij wel nog naar Leuven om het Nederlands onder de knie te krijgen, want hij houdt van talen.
Hij is zeer graag in Zutendaal en heeft nergens over zoveel medewerkers kunnen beschikken, waarvoor hij zeer dankbaar is. Hij gelooft vast in zijn parochianen. Zij laten hun kinderen dopen en die kinderen doen hun communie. En vele mensen volgen nog de diensten. Hij zoekt vrijuit contact met de mensen, jongeren en ouderen, en de mensen appreciëren dat en ook zij spreken hem aan. Het is een beweging, die volop aan de gang is. En hij vertrouwt op God, Die een duwtje in de rug zal geven, en is een biddende priester, die probeert de mensen daarin mee te trekken.
We horen dat U zeer welkom zijt, meneer pastoor, en dat U de harten van vele Zutendalenaren hebt gestoten. Er bloeit en groeit iets moois!!
AANSTELLING PASTOOR GIANFRANCO FALGARI
‘Hij is nu echt onze pastoor, wij laten hem niet meer gaan!’
Zondag 16 september was het zo ver! In de Eucharistieviering werd pastoor Gianfranco officieel benoemd door deken Jaak Hermans als pastoor van onze federatie Zutendaal-Wiemesmeer. Bijzonder was dat zijn moeder, broer en tante uit Italië waren overgekomen om de plechtigheid bij te wonen en natuurlijk om enkele dagen bij Gianfranco te zijn.
Het werd een mooie viering in onze O. L. Vrouwekerk, die met 100 stoelen meer de mensen amper kon huisvesten. De kindertjes namen de eerste rijen in, de KSA jongens en meisjes hadden ook hun plekje en iedereen kreeg een vrije plaats toegewezen.
Reeds vroeg in de viering kreeg diaken René opdracht van de deken om de benoemingsbrief van bisschop Patrick Hoogmartens voor te lezen. We hoorden dat hij bevestigd wordt als verantwoordelijke in de parochiefederatie Zutendaal-Wiemesmeer en tevens meewerkend aalmoezenier voor de Italiaanse gemeenschappen met alle opdrachten om: de Blijde Boodschap verkondigen, sacramenten toedienen en als leider het parochiale leven voor het geluk van allen bemoedigen en waarderen. Hij zal voor ons bidden zodat Hij ons allen in Zijn liefde zou opnemen, maar hij vraagt ook ons gebed.
Deken Jaak Hermans was ook to the point in zijn homilie. Gelovigen moeten hart hebben voor elkaar en Jezus’ blijde boodschap handen en voeten te geven. Ook vraagt hij aandacht voor de mensen aan de rand van de samenleving. Onze Kerk heeft nood aan ‘zachtmoedige’ mensen, vol tederheid en warmte om de liefde van God ervaarbaar te maken. En Jaak eindigde: ’Lieve mensen van Zutendaal. Ik ben blij uw nieuwe pastoor hier aan te stellen; Gianfranco is een grote meneer. Letterlijk, je kan er niet naast kijken, maar niet alleen dat: hij belichaamt tot wat de kerk geroepen is in deze tijd: Gastvrijheid en openheid, warmte en nabijheid, creativiteit, frisheid en ontmoeting. Een grote meneer op wie je kan rekenen, maar hij rekent ook op jullie....’
Ook was er een mooi moment in de viering, dat de verantwoordelijken van de verschillende sacramentele voorbereidingen zijn priesterlijke taak als voorganger daarin bevestigden.
Kortom, een zeer mooi gebedsmoment, waarin onze parochiale koren mooie liederen lieten horen, waarin ook priesters en medewerkers –teveel om op te noemen – hard hebben gewerkt in de voorbereiding en viering zelf. In die zin werden de mensen op het einde van de viering door pastoor Gianfranco bedankt, maar hij richtte zich ook tot alle lieve mensen in de kerk en bedankte hen voor hun aanwezigheid. Hij sprak: Ik heb u vrienden genoemd, zei Jezus 2000 jaar geleden. En nu zegt Hij nog: Alleen ga je sneller, samen ga je verder. En samen met ons wil Gianfranco iets moois opbouwen. Daarom liet hij bij het uitgaan puzzelstukjes uitdelen om ons van het volgende bewust te maken: vanaf december – toen hij hier kwam – hebben we reeds supermooie momenten mogen beleven. Dus het opbouwen van de puzzel is reeds begonnen maar niet af.
Na de viering en voor de receptie was er het mooie moment, dat jachthoornblazers ons schallend stonden op te wachten en ondertussen zakten de mensen ook af naar ons parochiaal huis. Komt hij nog… En uiteindelijk kwam Gianfranco letterlijk aangelopen om door een haag van blije mensen het parochiaal huis te betreden. Iedereen is het roerend eens: Hij is welkom in onze federatie. Dat mocht hij tussen de vele mensen ook ervaren. Kaartjes, bloemen en pakjes werden hem uit ganser harte aangeboden.
En zo eindigde deze mooie viering met een hapje en een drankje ter ere van een man, met wie we een mooie toekomst tegemoet gaan. (Jean)
IN DE MARGE
CANTARE / VOLARE
Zondag 16 september, niet zomaar een dag, niet zomaar een gewone zondag.
Onze kerk kreunde onder de talrijke aanwezigen. Het leek alsof geheel Zutendaal in feeststemming was, en zo was het ook. Zelfs de zon deed duchtig mee.
Aan een stralende blauwe hemel keek ze goedkeurend toe en stuurde haar warmste stralen richting O.-L.-Vrouwekerk.
Het was zoeken naar een goed plekje.
Zoals meestal was ik maar net op tijd en moest me tevreden stellen met een plaatsje achteraan waar ik niets van het hele gebeuren zag.
Marcel komt plots naar me toe om te zeggen dat er vooraan een plekje voor me is vrijgehouden. Dit heb ik geweigerd om twee redenen. Intussen was een goede vriendin van me naast me komen zitten en ik wilde daar graag blijven zitten.
Tweede reden: ik haat het om naar voren te gaan terwijl iedereen naar je kijkt.
Er schuilt blijkbaar toch nog een klein verlegen meisje in me…
Jammer, want ik schijn een heleboel te hebben gemist.
Deken Jaak Hermans opent de viering en wenst allen een warm welkom toe.
Anita van het Federatieteam geeft een mooie inleiding.
De beide kerkkoren hebben hun stemmen opgepoetst en geven zich dan ook voor de volle 100 %.
Onze fonkelnieuwe pastoor glundert, dit is zijn dag, een dag die hij zich nog lang zal herinneren.
Welkom maar ook vaak ‘Benvenuto’ hoorde je meermaals klinken.
-Zijn eerste taak: Herder van de Gemeenschap. Hij staat er echter niet alleen voor maar wordt bijgestaan door een team van priesters, diakens en leken. Ook het federatieteam zal altijd klaar voor hem staan.
Diaken René leest de benoemingbrief voor. Samen met Jaak Hermans mogen de getuigen, Stef, Ferdinand en René de benoemingsbrief ondertekenen.
De sleutels worden plechtig overhandigd door de twee voorzitters van de twee kerkfabrieken.
Kosters Jean en Maaike, Robert en Marie-Louise laten nu respectievelijk de klokken van de kerk van Wiemesmeer en die van Zutendaal luiden.
-Zijn tweede taak is om de Verkondiger van de Blijde Boodschap te zijn.
Hij aanvaardt van harte om profeet te zijn van Gods Woord in deze gemeenschappen.
We horen lector van dienst, Miek, de Eerste Lezingen brengen.
Enkele lectoren gaan bij de lezenaar om de voorbeden te brengen.
Na de geloofsbelijdenis gaat koster Marie-Louise naar het tafeltje achter in de kerk om samen met enkele jonge mensen de derde taak voor te bereiden.
-En die derde taak is: Bedienaar van de Sacramenten.
Een opdracht die het volgende omhelst: voorgaan in de liturgie en om de sacramenten als tastbaar geschenk van God aan de mensen te geven.
Het Doopsel: Tine, een doopcatechiste, geeft wijwater en chrisma aan de pastoor.
Emma, misdienaar, geeft brood en wijn.
Het Vormsel: twee vormselcatechisten brengen de mozaïek.
Verzoening: Stef geeft een paarse stola en bij de Ziekzalving geeft Herman de ziekenolie.
Bij het Huwelijk horen we het jonge koppeltje, Caroline en Sebastiaan, zij huwen binnenkort.
Het priesterambt dan: Gianluca is seminarist in ons Decanaat en geeft ons wat uitleg wat dit ambt inhoudt.
Ieder van ons die hier aanwezig was, kan beamen dat het een mooie viering was. Een ontroerend moment als mama Falgari bloemen krijgt.
Wat ook een moment van ontroering en vervoering bracht, was Maaike die met haar prachtige stem de aanwezigen raakte met een supermooi lied.
Onze nieuwe herder dankt iedereen voor de aanwezigheid. Hoe vaak hebben we vandaag de volgende woorden gehoord: Ik heb u vrienden genoemd.
En zo is het. We zijn allen een grote vriendengroep en zullen er alles aan doen zodat onze nieuwe herder zich in Zutendaal als een visje in het water zal voelen.
Wij krijgen vandaag een stukje van de puzzel. Een puzzelstuk dat een deel van dit beeld is. Het betekent dat het mogelijk is samen iets wat mooi en speciaal is op te bouwen en ‘samen verder te gaan’ als vrienden, vrienden van Jezus.
Hartelijk bedankt voor de supermooie momenten die wij vanaf december al hebben meegemaakt. Het opbouwen van de puzzel is immers al begonnen.
Op het einde van deze toch wel heel bijzondere viering werden we alle uitgenodigd om naar de receptie in het Parochiecentrum te komen. Anita deed alle moeite van de wereld om een mooie erehaag te vormen, het lukte wonderwel.
De jachthoornblazers maken het geheel af, zo mooi!
Nog steeds met een glunderend gezicht komt onze pastoor aan bij het PC.
Je ziet dat hij geliefd is. Weer een mooi moment met mama Falgari aan zijn zijde, ik zie duidelijk gelijkenissen tussen moeder en zoon.
Met een drankje en overheerlijke hapjes is de sfeer optimaal. Ondergetekende stond weer op de verkeerde plek en heeft weer maar eens een heleboel gemist.
Zo zouden seminarist Gianluca en Gianfranco – twee namen als een klok, klinkt als een geweldig duo – een optreden ten beste hebben gegeven.
Het enige dat ik opgevangen heb is ‘Cantare’ en ‘Volare’. Zingen en vliegen én Marina gaan hand in hand.
Pastoor Gianfranco vraagt me of er een artikel in het Parochieblad zal komen.
Uiteraard, dit moment moet vastgelegd worden en zal niet vergeten worden.
Al zal Jean Fripont er wat meer werk mee hebben dan ik, hij zal het grootse deel voor zijn rekening nemen. Ik wil gewoon even de sfeer meegeven. Er zou nog zoveel kunnen gezegd worden.
Het is geen cliché: de afwezigen hadden meer dan ongelijk.
Een gezellige boel is het sowieso geworden. Een babbeltje hier en daar, mensen die je niet zo vaak ziet. Het is veel later geworden dan verwacht.
Nog een laatste gezellige babbel met Josiane en dan naar huis waar het thuisfront zich al een beetje ongerust maakt.
Niet nodig, we waren in goede handen. (maPs)
