Parochieblad "Kerk & Leven" 01-2017 04 jan

ZALIG 2017 !

Beste lezer

Dat 2017 zalig mag zijn,

rustig en vredig.

Al wat de maatschappij je op legt,

of wat je jezelf op legt;

niets van dat alles moet.

Het enige wat moet

is dat je leeft,

zoals God je heeft gedroomd!

Pastoor Ignace

KERSTNACHTVIERING 24 DECEMBER

Het was een intense viering, die de vele gelovigen mochten beleven, mooi opgeluisterd door het parochiaal koor Sint-Cecilia. In het begin van de viering was er de blijde intocht van priesters en een 20-tal kinderen, verkleed als herders en engelen, die verzamelden rond de kribbe. Ook was er een jong koppeltje aanwezig met hun baby. Van mooie symboliek gesproken!

Pastoor Ignace nam al dadelijk het woord om aan de kinderen en alle gelovigen de grote en nog steeds actuele kerstboodschap over te brengen. Na de viering werden we buiten opgewacht door de leden van Wir War, die ons trakteerden op warme chocomelk en die tevens de grazende ‘kerst’ezel hadden opgevoerd.

Zeker een mooie viering, waarover bij het avondeten nog zal nagepraat worden!

IN DE MARGE

OUDERWETS…

Op dit moment zijn we 2de kerstdag en regent het buiten pijpenstelen, zelfs een partijtje hagel is van de partij.

Helemaal geen kerstweer. Het zou nu wit moeten zijn (1 dag is voor mij genoeg en dan mag ie weer weg…) of toch zeker eens lichtjes vriezen. Het  ‘vriezemannetje’ speelt verstoppertje maar we zullen maar niet klagen hé.

Ik heb nooit geweten dat een simpele boterham met kaas zooo lekker was. Na al die overdadige maaltijden waar we ergens toch niet buiten kunnen smaakt dit zo heerlijk.

Het was een mooie kerstdag met veel lichtjes, kaarsjes, lieve en warme mensen én wensen, wat wil je nog meer. Ook de vieringen in de kerk waren ingetogen en gewoon mooi. Het hoogtepunt voor een mama is toch wel als kinderen en kleinkinderen er zijn, daar kan niets anders tegenop.

Voor de kleine ukkepukjes tellen alleen de pakjes, de jongste is zelfs verlekkerd op het inpakpapier. Als ze met haar guitige blauwe oogjes een pop tevoorschijn haalt kan het geluk niet op. Grote zus zal haar pop niet meer hoeven te delen.

Onze poes neemt deze gelegenheid te baat om eventjes een kijkje te nemen in het kerststalletje. Ik moet oppassen om niet hetzelfde mee te maken als een jaar geleden toen een van onze hondjes Maria heeft opgepeuzeld. Oké, een poes zal niets oppeuzelen maar wel even met haar pootje een ongelukje veroorzaken.

Onze zoon merkt fijntjes op: “Mama, waarom zet je ook nog een stalletje, dat is OUDERWETS”.

Dit raakte me en ik zei wijselijk niets, hier helpt toch geen ‘lievemoederen’ aan.

Het is inderdaad zo dat in de 9 van 10 huisgezinnen geen stalletje meer wordt geplaatst. En toch zal ik deze traditie die ons door onze ouders en grootouders is voorgedaan, in ere houden én proberen onze zoon te overtuigen dat dit echt nog van deze tijd is. Uren zou ik kunnen kijken naar de oude beeldjes die ik nog van mijn oma en opa heb. De gezichtjes lijken veel liever en zachter dan de tegenwoordige ‘rommel’. Je ziet dat er meer werk is aan geweest, zachte kleuren en fijne penseelstreken, natuurlijke vormen… Ik geniet als een klein kind als ik de drie koningen op een goeie afstand van het stalletje kan plaatsen, ze stilletjes dichterbij te laten komen om dan eindelijk op 6 januari aan het stalletje te laten arriveren.

Onze oudste kleindochter is nog jong en onschuldig en zo puur, ze vraagt me naar de namen van de koningen. Ik herinner me dat Caspar mirre schonk, Melchior had goud bij zich en tenslotte Balthasar, hij gaf wierook.

Omi, hoe heet de zwarte koning? Hier was ik niet zeker van maar ik moest een naam noemen en koos voor Balthasar, in de hoop dat als dit niet goed moest zijn, ze dit het volgende jaar toch weer vergeten is. Gelukkig kent mijn goede vriend Google het antwoord en ik heb gelijk. Misschien vergeet ze wel de namen maar toch hoop ik dat als ze zelf haar kerstboom zal zetten aan dit gesprekje zal terugdenken en er ook stalletje zal willen bij hebben. Als er tegen die tijd nog stalletjes en beeldjes zijn…..

maPs

LEERLINGEN BRENGEN KERSTMIS TOT LEVEN.

De leerlingen van de klas van juffrouw Myène Lenaerts, derde leerjaar, van de school  De Parel waren al geruime tijd druk in de weer met de voorbereiding om het kerstspel op te voeren voor de bewoners van het Woon- en Zorgcentrum Oosterzonne. De ogen van de bewoners schitterden bij het zien van de jongeren die de kerstvreugde via het kerstspel brachten. “Als school vinden wij het zeer belangrijk dat onze leerlingen zich leren uiten via het kerstspel, de podiumvrees leren overwinnen en contact hebben met senioren”, vertelde een gedreven juffrouw Myène Lenaerts. “Na het kerstspel gingen onze leerlingen een gesprekje aan met de residenten tijdens het eten van een stukje ijstaart. Terug in de klas werd alles geëvalueerd. Uit deze evaluatie bleek zeer duidelijk dat de leerlingen zeer fier waren met hun optreden en tevreden met het gesprekje dat zij nadien hadden met de bewoners.