Parochieblad "Kerk & Leven" 25-2016 24 juni

IN DE MARGE

Pluimballetje

Waar kunnen we  – behalve van het mooie weer – nog van genieten? In een periode waar velen in de ban zijn van koning voetbal en communie- en lentefeestjes op het programma staan zou dit DE tijd van het jaar moeten zijn, gewoon genieten……

Voorbije zondag (12 juni) mochten we Vaderdag vieren. Voor al diegene die zijn of haar vader nog heeft en hem nog eens flink in de bloemetjes kan zetten is dit een waar feest. Je vader nog eens flink kunnen vastpakken en kunnen tonen dat je hem graag ziet. Ooit kan dit niet meer maar hier willen we niet aan denken.

Het regende pijpenstelen die dag maar dat kon ons niet schelen, binnen scheen de zon. We keken vanaf ons warme plekje binnen naar het groenste groen, kibbelende merels, dartele eekhoorntjes. De regendruppels nemen we er gewoon bij.

We genieten van de mooie natuur en zijn tevreden om nog eens met de familie samen te zitten.

Je kan zo rijk als de zee diep zijn, als je niet tevreden bent met wat je hebt kan je nooit gelukkig zijn en dus ook niet genieten want dat woord is je onbekend.

Kleine, mooie dingen gaan aan je voorbij zonder dat je het ziet.

En laten het nu net die kleinigheden zijn waar een mens het meest van geniet.

Een simpele vriendelijke lach van een onbekende die je passeert, zo maar….

Of een lekkere maaltijd, of je kinderen die rond je tafel speels kibbelen.

Of gewoon even naar je hond of kat kijken hoe ze genieten van een warm zonnetje.

Er zijn zovele dingen die ik kan opnoemen, het zijn er gewoon te veel.

Een onverwachte vrije dag die je plots ruimte geeft voor dingen die al een tijdje op je lagen te wachten is nog zoiets als een geschenk uit de hemel.

Als je dan een klusje hebt opgeknapt waar je als een berg tegenop zag ben je achteraf zo blij als een kind, dat voldane gevoel zorgt voor blijheid in je hoofd.

Ja, ook dat is genieten.

Zo zou ik uren kunnen kijken naar de mussen die in onze haag rollebollen, deze tafereeltjes toveren geluksmomentjes. Hoe deze kleine pluimballetjes gewoon het plezier en de dag plukken, zo mooi.

Of als er eens tijd is om even voor TV neer te vallen en een goede film bekijken.

Dit komt helaas niet zo veel voor. Eerst en vooral ben ik niet zo een filmmens omdat het me te lang duurt (ik denk voortdurend aan hetgene wat er nog te doen staat) en elke film zou voor mij een Happy End moeten kennen.

Of de radio die me even terug brengt in de tijd met een lied dat ik al een hele tijd niet gehoord heb en het al haast ben vergeten. Muziek is en blijft belangrijk voor me, het zet alles weer even op het juiste spoor.

Ook kan ik enorm genieten als ik zie dat iemand gewoon gelukkig is.

Van een gelukkig mens word je zelf gelukkig. Of iemand die simpelweg tevreden is, en dus ook gelukkig, ook al heeft hij of zij geen enkele reden om tevreden én gelukkig te zijn.

Genieten is voor ieder van ons anders, elkeen beleeft dit op een andere manier.

Maar volgens mij zijn het toch die gewone, kleine, alledaagse dingen die een mens gelukkig maken en leren genieten van iets wat het genieten waard is maar dat heel dikwijls over het hoofd wordt gezien. (maPs)

ONZE-LIEVE-VROUW TENHEMELOPNEMING

• EUCHARISTIEVIERING OP ZATERDAG EN ZONDAG

De zondagvieringen van O.L.-Vrouwparochie  vinden plaats in de St.-Jozefkerk om 10.00 u. in Wiemesmeer (wegens herstellingswerken O.L.-Vrouwkerk). De zaterdagavondviering valt weg in de O.L.-Vrouwkerk.

Wel is er een zaterdagavondviering  om 18.00 u. in de Sint-Jozefkerk tijdens de wintermaanden en in de zomermaanden aan de Lourdesgrot.

• OVERLIJDENS

Op dinsdag 31 mei is Suzanne Thijs overleden. Geboren te Zutendaal op 27 mei 1946. Suzanne is vanuit Roelen in het Dorp naar de lagere school moeten gaan. Middelbare studies heeft zij in Hoeselt gedaan. Graag wilde zij een baan in het onderwijs, maar door omstandigheden is dit niet gebeurd. Zij heeft gewerkt in het voormalige Automuseum in Kelchterhoef. Daarna kwam zij via KVG Lanaken terecht op KVG Provinciaal. Zij werkte daar 20 jaar tot haar pensioen. Suzanne heeft vele jaren voor haar moeder en haar broer Albert gezorgd. Regelmatig deed zij vrijwilligerswerk in Residentie Oosterzonne. De laatste tijd werd het leven moeilijker en is zij dan vrij plots van ons heengegaan.

Op haar gedachtenisprentje lezen wij:

“Al hield je nog zoveel van het leven

Je had het niet in eigen hand

Ongevraagd moest je het verlaten

En wij staan machteloos aan de kant.”

De parochiegemeenschap deelt in de rouw van de beproefde familie.

SINT-JOZEF

• EUCHARISTIEVIERING OP ZATERDAGAVOND EN ZONDAG

Zaterdagavond is er eucharistieviering om 18.00 u. in de Sint- Jozefkerk. (in de zomermaanden -van 30 april tot 24 september- aan de grot ook om 18.00 u.)

Op zondag is er ook eucharistieviering om 10.00 u. (tot de herstelling van de O.L.-Vrouwkerk).

• DOOPSELS

Op zondag 12 juni werden in de Sint-Jozefkerk Wiemesmeer gedoopt:

- Thalia Briké, dochtertje van Marc en Maguy Kayakez, Hasselt;

- Emilie Kayakez, dochter van Marc en Maguy Kayakez, Hasselt;

- Jaro Crv, zoontje van David en Ann Vandebroek, Zonhoven;

- Mathias Craenen, zoontje Davy en Marleen Reyskens.

Proficiat aan ouders, peters en meters!

Dag lief mensje

Dag lief mensje onder ons;

jij onbevangen en zo fijn,

jij bent onder ons gekomen,

om te leven en te dromen.
Dag lief mensje onder ons;

jij, zo kwetsbaar en zo fijn,

jij mag reizen heel je leven,

en wij reizen mee voor even.

Dag lief mensje onder ons;

jij zo liefdevol en pril,

jij zult gaandeweg veel leren,

en sterk zijn… soms bezeren.

Dag lief mensje onder ons;

jij, zo prachtig en zo warm,

jij kan helpen, jij kan groeien,

en de wereld laten bloeien.

En wij groeien met je mee,

en wij bloeien met je mee,

wij staan juichend aan de zijlijn

en zullen altijd bij je zijn.

En wij leven met je mee,

wij staan lachend in jouw leven

al zit het even tegen.

Straal dus maar, jij kleine ster

wij stralen altijd met je mee.

Bloei dan maar, jij kleine bloem

wij bloeien veilig om je heen.

Uit liefde geboren, ons hart verloren,

aan jou, aan jou, aan jou.

AGENDA

DORPSRESTAURANT

Voor slechts 7 euro geniet je onder het motto ‘ontmoeten en eten’ van een lekker driegangen menu.

Volgende eetdag is op dinsdag 19 juli in het Parochiecentrum tussen 12.00 u. en 13.00 u. Water is gratis, voor de andere dranken wordt een kleine vergoeding gevraagd.

Wie vet- en/of zoutloos, diabetes of een vegetarisch menu wenst, vermeldt dit gewoon bij inschrijving. Voor kinderen is er een apart menu voorzien.

Op voorhand inschrijven en betalen bij het onthaal van het OCMW, de dienst vrije tijd op het gemeentehuis, alsook bij de bibliotheek tijdens de respectievelijke openingsuren.   Inschrijven tot 16 juli

Meer info: Dienst welzijn, Gudrun Nijs,  tel. 089 62 94 52, welzijn@zutendaal.be

TOMBOLA PAROCHIECENTRUM

Dankzij de welgeslaagde eetdag in februari en de tombola in juni kan het parochiecomité de werking in het parochiecentrum verder zetten.

Hartelijk dank aan allen en welkom in ons parochiecentrum voor een receptie, vergadering, een danspasje, crea-activiteit, een feest, babyborrel, een fuif, of…

De winnende nummers zijn:

1627 – 2776 – 4403 – 5320 – 2713 – 0347 – 1780 – 6257 – 0615 – 1015 – 0707 – 1209 – 1469 – 0564 – 6661 – 5261

Prijzen af te halen vóór 16 september 2016 bij Jozef Noben, Pandenstraat 18, tel. 089 61 29 57.

OM TE EINDIGEN

Mijmering van ’n bezoeker van het monasterium van Opgrimbie

“In Opgrimbie vind ik mijn rust” – Verslag van een vier dagen durend verblijf in het monasterium van Betlehem (7-11 juni 2016)

Het verblijf was afgesproken per brief, dat hadden de zusters liever dan de opdringerige telefoon of de snelle maar kille e-mail. De monasteria van Betlehem hebben trouwens wel een sobere website, maar voor zover mij bekend, geen e‑mailadres. Dat typeert deze monialen: liever de trage maar zoveel persoonlijker brief dan de snelle mail. Hun antwoord stuurden de zusters mij trouwens ook per brief, en dat niet uit een schrijfmachine of printer, maar lekker ouderwets met de hand geschreven. Zeg nu zelf, wat krijg jij liever van een vriend of vriendin: een mail of sms, of een handgeschreven brief?

Bij aankomst bleek bovendien dat ik niet enkel geen toegang had tot het  internet, maar zelfs geen bereik voor mijn mobiele telefoon. Het gaat er de zusters niet om de moderne communicatietechnieken buiten de deur te houden, alsof dat een waarde op zich zou zijn. Neen, het weren van gsm en internet dient een ander doel, en dat is het creëren van de meest optimale omstandigheden voor de ontmoeting met de Ander die binnen in je huist, en die slechts kan plaatsvinden in de meest volledige stilte. Alles wat druk en verontrustend is, moet worden geweerd. Dat blijkt al onmiddellijk uit de architectuur van de gebouwen. Bij mijn eerste, korte bezoek aan het klooster enkele maanden geleden voelde ik heel lijfelijk de weldoende invloed van de gebouwen op mijn lichaam en geest. Bij het zien en betreden ervan kwam er een zalige rust over mij, zoals een kind die moet voelen wanneer het zich in de armen van zijn moeder mag vleien. Thuiskomen, ja dat was het – op een hevige, intense manier.

Dat gevoel werd alleen maar sterker toen de gastenzuster mij rondleidde en me achtereenvolgens de kerk, de hulpkeuken, het vertrek van de aalmoezenier, de expositieruimte, de crypte en ten slotte de kluis toonde waarin ik mocht verblijven. Die kluis vond ik zonder meer sensationeel door haar schoonheid en innigheid. Ze was volledig in hout opgetrokken en voor elk van de vijf activiteiten – bidden, lezen, werken, eten en slapen - was er een aparte ruimte voorzien. De grootste ruimte, het oratorium, besloeg zowat een derde van de totale oppervlakte. Ze vormde het kloppende hart van de kluis. Zoals in de kerk was ook in dit oratorium een verdieping uitgespaard, waarop je bijvoorbeeld ’s nachts kon gaan bidden zonder daarvoor de trap af te moeten; de plek was immers maar drie meter verwijderd van je bed. Ook de ochtendlijke lectio divina, de meditatieve lezing van het Woord van God, en de kleine getijdengebeden overdag konden daar plaatsvinden.

De benedenruimte was verder verdeeld in een werkruimte met wasplaats en toilet en, bij het betreden van de kluis, wat heette een “Ave Maria”. Dat was een halletje met een icoon van de Moeder met Kind, met een bloemetje en gewijd water erbij. Steeds als je de kluis betrad bad je voor die icoon heel traag en aandachtig een Weesgegroet.

Op de verdieping was er, behalve de bidplek, ook de slaapplek, door de zusters cubiculum genoemd. Ernaast was er een douche. Maar vooral was er de eetplek: een mooie tafel met aangebouwde kastjes om brood, beleg en drankjes in te bewaren. Op de tafel steeds een mooi gevulde fruitmand. De tafel was zo voor het raam geplaatst, dat je steeds je blik kon verliezen in de heerlijke Kempense bossen – de bossen waarin ik als kind ben opgegroeid.

De zusters van Opgrimbie hebben hun monasterium de naam “Onze-Lieve-Vrouw van het Fiat” gegeven. “Fiat”, dat betekent: “Het zij zo!” – “Laat het maar gebeuren zoals U het beschikt!”. In het schamele tuintje dat bij mijn kluis hoorde, stond pal in het midden een mooi polychroom beeld van een beminnelijke Maria, die haar geopende handen in de schoot liet rusten. Met zo’n beeld alleen al kan je gemakkelijk een gans uur meditatief bidden…

Elke kluis had haar eigen naam. De zusters noemden de kluizen met de beginletter van hun naam. Ik kreeg kluis “I” toegewezen, voluit: “In God vind ik mijn rust” en dat klopte voor mij hier in Opgrimbie helemaal! Andere kluisnamen waren: “H‑ier woon ik. Hier heb ik mijn wens”, “J‑a mijn schild zijt Gij” en “K‑omt laat ons aanbidden”, om er slechts enkele te noemen.

Het monasterium “Onze-Lieve-Vrouw van het Fiat” is gebouwd binnen de omheining van het koninklijk domein, een buitenverblijf dat koning Boudewijn en koningin Fabiola vaak bezochten. Het was hun uitdrukkelijke wens dat dit klooster hier zou gebouwd worden. In 1999 was het zo ver. Het is tot nu toe nog steeds het enige monasterium in België dat deel uitmaakt van de monastieke Familie van Betlehem, Maria-ten-hemel-opgenomen en de heilige Bruno. Deze congregatie werd op 6 oktober 1998, op het feest van de heilige Bruno, tot pauselijk recht verheven. De eerste stichting dateert van november 1950 in het bisdom Grenoble. Momenteel zijn er monasteria in alle werelddelen; de meeste ervan bevinden zich in Frankrijk. De leden van deze congregatie volgen de regel van de heilige Bruno, ordestichter der kartuizers. Het meest kenmerkend is dat zij, naar het voorbeeld van de laurieten in het christelijke Palestina van de vierde eeuw, leven in kluizen die, geschaard rond elkaar, een kloostergemeenschap vormen.

Veruit de meeste tijd brengen de monialen door in de stilte en eenzaamheid van hun kluis. Zij komen alleen ’s morgens samen in de kerk voor het zingen van de Metten en Lauden, en ’s avonds voor het zingen van de Vespers en het vieren van de Eucharistie. De overige gebedstijden onderhouden zij in hun kluis. Samen eten doen zij enkel op zondag; dan is er ook tijd voor ontspanning en uitwisseling. Wie ooit de film “De grote stilte” zag over het leven van de kartuizermonniken in La Grande Chartreuse, kan zich een goed beeld vormen van de manier waarop ook in Opgrimbie het dagelijkse leven verloopt.

Op nog een andere manier is het monasterium van Betlehem in België uniek. Voor zover mij bekend is er geen enkel ander klooster waarin de katholieke en de byzantijnse liturgie zozeer in elkaar vervlochten zijn. Hier geen sprake meer van twee evenwaardig naast elkaar bestaande liturgieën, zoals in de abdij van Chevetogne, die op oecumenisch-liturgisch vlak baanbrekend is geweest. De monasteria van Betlehem gaan nog een stap verder. Er is nog slechts één liturgie waarin zowel gregoriaanse als byzantijnse en zelfs koptische gezangen weerklinken. Ook in het woord wordt even vlot overgeschakeld van katholieke naar oosters-orthodoxe hymnen en gebeden. Wel verloopt de liturgie volledig in het Nederlands. (Soms ook in het Frans, wanneer de Franstalige gasten het Nederlands onkundig zijn). De eucharistie volgt de katholieke ritus, zoals elke Vlaamse parochie die kent.

Sinds ik in het Gentse Leerhuis van de Kerkvaders - een gezamenlijk initiatief van zowel de vormingsdienst van het bisdom Gent als de orthodoxe Gentse Sint-Andreasparochie – vijf jaar lang lessen volgde in de geschiedenis en geschriften van het oude, onverdeelde christendom, ben ik bijzonder gevoelig geworden voor alles wat bijdraagt tot de toenadering van de sinds duizend jaar gescheiden oosterse en westerse kerk. Wij hebben ontzaglijk veel van elkaar te leren! Dat in Opgrimbie op zo een complexloze manier wordt gebeden op de wijze van de oeroude, onverdeelde kerk, ontroert mij zeer.

Tijdens mijn verblijf bij de zusters trappistinnen van Klaarland, half april, ontdekte ik de zalige Italiaanse zuster Maria Gabriella, gestorven op 25‑jarige leeftijd in 1939. Vier jaar eerder was zij ingetreden bij de trappistinnen van Grottaferrata nabij Rome. Toen zij ongeneeslijk ziek bleek, droeg zij haar leven op voor de hereniging in Christus van alle verdeelde christenen. Haar foto heeft sindsdien een vaste plaats in mijn agenda en zo is zij ook vandaag getuige van wat ik meemaak hier in Opgrimbie. Overigens bekleedt haar patroonheilige, de aartsengel Gabriël, in dit klooster een voorname plaats. Want hij was het die de boodschap van haar aanstaande zwangerschap bracht aan Maria, waarop die zei: “Fiat!” – “Mij geschiede naar uw woord!”. Een levensgroot beeld van Gabriël siert het voorportaal van de kerk, naast een beeld van de heilige Jozef, bruidegom van Maria. En bij het binnentreden van de kerk sta je meteen oog in oog met twee grote iconen: die van de aartsengelen Michaël en Gabriël.

Op nog een andere manier heeft zuster Maria Gabriella, naar ik aanneem, de hand gehad in wat mij in de voorbije week overkwam. Maandag begon immers de maand ramadan, de vastenmaand van de moslims. En laat ik in mijn bagage nu net een boek mee hebben: “De kern van de Koran”! Wat ik daarin voor verbazends en verblijdends heb ontdekt, is stof voor een volgend stukje.

Etienne Eertmans 11 juni 2016

EEN GEDICHT UIT DE TIJD VAN TOEN….

 van Nicolaas Beets

"De moerbeitoppen ruischten;
God ging voorbij;
Neen, niet voorbij, hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij;

Sprak tot mij in de stille,
De stille nacht;
Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en onstelden,
Verdreef hij zacht.

Hij liet zijn vrede dalen
Op ziel en zin;
'k Voelde in zijn' vaderarmen
Mij koestren en beschermen,
En sluimerde in.

De morgen, die mij wekte
Begroette ik blij.
Ik had zo zacht geslapen,
En Gij, mijn Schild en Wapen,
Waart nog nabij."