IN DE MARGE
PEACE
Er is tegenwoordig wel voor alles een dag. Je hebt de dag van de verpleging, van de poetsvrouwen, van de collega’s, van de armoede, van het vuilnisophaalpersoneel en ga zo nog maar een flink eindje verder.
Zo had je ook op woensdag 16 november de dag van de ‘Verdraagzaamheid’. Een heikel onderwerp in deze tijd.
We leven best wel in moeilijke tijden. Elkaar waarderen en voldoende respect geven blijkt soms heel moeilijk.
En toch ook wel een beetje te begrijpen. Ons landje is niet zo heel erg groot met relatief veel inwoners. Ik las ergens dat we maar liefst 178 nationaliteiten herbergen. Vele nationaliteiten betekent vele verschillen in cultuur enz…
Dit kan dit leiden tot spanningen die soms hoog op kunnen lopen.
Het is niet alleen in België dat deze dag in het leven is geroepen, dit zou wereldwijd zijn.
De Verenigde Naties hebben de Internationale Dag van de Verdraagzaamheid opgericht om te zorgen dat we ons die dag niet ‘proberen’ te ergeren aan bv. hoofddoekjes op straat maar ook niet aan bv. aan andere pietluttige dingen zoals een grasmachine die niet bepaald geluidloos is.
Verdraagzaamheid
is een soort van kunst,
positieve gevoelens die
ontstaan uit liefde
tussen hoofd en hart.
het kunnen luisteren
op het gemak
naar het geklaag
van anderen.
het maakt niet uit,
welke kleuren,
zelfs al zijn ze blank of zwart ! (Johny Donovan)
Men zegt heel vlug van iemand: “Hij/zij kan niet veel verdragen.”
Zelf betrap ik me er ook regelmatig op dat ik best wat meer zou moeten verdragen.
Ik zit heel vlug ‘Op mijn paardje’ maar ben er ook weer zo vanaf. Het is nu eenmaal zo dat je van de ene persoon iets meer kunt verdragen dan van de andere.
De ene mag zeggen wat hij wil en je stoort je er niet aan. Maar zegt de andere maar ook een klein woordje dat verkeerd klinkt in jouw oren, komen de vervelende prikkeltjes weer tevoorschijn die je op stang kunnen jagen.
Ik ga proberen de volgende slogan na te volgen.
Hand in hand onder een regenboog staan. Peace!
maPs
VERSLAG BIJBELAVOND: DE EINDTIJD
Op dinsdag 8 november verwelkomden we twee nieuwe gezichten in ons bijbelgroepje. Mensen met zware verhalen van diepe pijn en verdriet. Een kind afgeven... is er eigenlijk iets wat pijnlijker is? We waren er stil van. Hun verhalen sneden diep door ons hart. Hun getuigenis dat ze desondanks toch een glimp (of meer) van God en Zijn belofte mochten waarnemen, raakte ons des te meer.
De besproken evangelielezingen spreken over de eindtijd. Wat zijn ze herkenbaar in onze tijd: oorlogen, aardbevingen, haat, verraad,vervolging van christenen... Is het dan nu dè eindtijd? Diezelfde spreken ook van de noodzaak standvastig te blijven, van de zon van de gerechtigheid die voor ons zal opgaan en wier vleugels genezing zullen brengen, van de belofte dat geen haar van ons hoofd verloren zal gaan.
Waar is God? Hoe kan Hij dit alles toelaten? De crisisvragen uit de donkerste uren in een mensenleven. Vragen die nooit een volkomen bevredigend antwoord vinden. Het overstijgt ons verstand, het zit achter de muren die ons menselijk begrijpen beperken. Toch ontdekken we soms barsten in die muren die tijd van eeuwigheid scheiden, barsten waar een straaltje licht doorheen prikt. Een gewaarwording, een herinnering, een innerlijk gehoorde stem,... God ontdekt hebben in enthousiaste christelijke gemeenschappen in Indië, in de intense spiritualiteit van een orthodoxe viering in Genk, in een gesprek met de pastoor... Hij kan overal en onverwacht ons raken om ons te laten voelen dat Hij bij ons is. Vooral ook in onverwachte steun als we diep in de put zitten.
Een getuigenis van één van onze ‘anciens’ past treffend in dit kader. Zijn volwassen zoon zat diep in de ellende: zijn vriendin had hem pas verlaten samen met hun klein kindje, zijn oogappel. Bovenop die onnoemelijke pijn kwam dan de tegenslag van een woninginbraak. Alsof dat nog niet genoeg was, werd het huis ook nog eens getroffen door wateroverlast. Dat alles tijdens de paasdagen, dagen die normaal vol barstensvol vreugde zouden moeten zijn. Wat doe je dan? Je belt naar ma en pa als die er nog zijn. Pa nam op, aanhoorde het verhaal, sprong in de wagen en stond een klein uurtje later naast zijn zoon de ellende te overzien. De zo begrijpelijke hartekreet van de jongeman klonk bitter en opstandig: “En waar is God nu, pa?”. Pa echter klopte hem op de schouder en sprak de warme en wijze woorden: “Hij staat naast u, mijn jongen”. En stilte volgde.
Inderdaad, God gebruikt onze handen en voeten om mensen nabij te zijn. Wij moeten Zijn liefde zichtbaar maken. Dat helpt mensen in nood.
De eindtijd is nu, ja! De eerste christenen zaten in de eindtijd, de middeleeuwse martelaren kenden de eindtijd, de slachtoffers van de oorlogen van vorige eeuw zaten in de eindtijd. En wij bevinden er ons nu, vandaag, midden in. De lezingen verwijzen zowel naar de finale eindtijd die er effectief ooit zal komen, als naar de eindtijd die ieder mensenleven kent. De oorlogen van onenigheden in zoveel gezinnen en families; de rampen van klimaatveranderingen, wateroverlast, woninginbraken,...; de aardbevingen die ons totaal dooreen schudden als ons kind overlijdt...
De finale tijd zal de wederkomst van Jezus zijn, de tijd van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde zonder lijden en dood. Het is ons beloofd. Hij blijft nabij, Hij komt terug. Hij komt met een schouderklop, een herinnering, een ingeving, de flits van een gewaarwording dat de overledene toch nog nabij is,... Even zoveel bevestigingen van Zijn belofte, van de zon van de gerechtigheid die zal opgaan en wier vleugels genezing zullen brengen. En geen haar van ons hoofd zal verloren gaan, ook geen haar van het hoofd van ons overleden kind. (Josiane)
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.