Zomaar een dag
In ons gezin leven we met een aantal beperkingen. Eentje daarvan is dat we de voeding van twee van onze kinderen omwille van gezondheidsredenen moeten aanpassen. We kokkerellen al een tijd zonder melk en ei, en sinds kort is daar suiker bijgekomen. Ik hoef je niet te vertellen dat dat een culinaire en tijdrovende uitdaging is.
Van de mensen van de Arkgemeenschap heb ik geleerd dat een beperking altijd twee kanten heeft.
Uiteraard is er de lastige kant. Maar in de betekenis die je aan een beperking geeft, is er ook een mooie, soms zelfs een spirituele kant.
Het hangt er maar vanaf welke bril je opzet.
Als ik mijn mopperbril opzet – en dat heb ik af en toe eens nodig – dan zie ik dat wat voor anderen evident is bij ons niet meer kan: feestjes met frisdrank en zoete dessertjes, de ijskar, de frituur, restaurantbezoek, voedingsproblemen op kamp of bij een schooluitstap, enzovoort.
Als ik mijn spirituele bril opzet, dan zie ik iets anders. Al dat kokkerellen, ingrediënten uitproberen, afwegen en meten, doet ons vertragen. Een snelle hap tussendoor kan immers niet meer. Ik voel me eerder als een Afrikaanse mama die met engelengeduld maniok aan het stampen is tot een eetbare voedselbrij. Eten klaarmaken gebeurt niet meer jachtig, maar heeft tijd nodig. Noodgedwongen schakelen we over op een ander tempo.
Bovendien brengt het ons gezin ook bijeen. Samen proeven, uitproberen, lukken en mislukken is een stukje van de dag geworden. Als Peter Adriaenssens zegt dat we meer samen moeten koken in plaats van elk individueel voor ons beeldscherm te zitten, dan heeft onze beperking dit wel opgeleverd.
Binnenkort gaan we met een bevriend gezin op reis. Zij hebben ook een beperking … een allergie voor soja en noten. Een workshop teambuilding hoeven we alvast niet meer te boeken!
Sylvie
