Week van de Zorg - Een dikke merci aan alle zorgwerkers!

Aan alle zorgverleners in onze parochie - thuisverplegenden, kinsisten, logopedisten, Rode Kruis, de mensen van de thuiszorg,  verplegenden, verzorgenden, animatoren in de ziekenhuizen, de woonzorgcentra, de begeleiding van mensen met een beperking, …. - een welgemeende MERCI!

OP ZONDAG 21 MAART OM 12 UUR LUIDEN ONZE KERKKLOKKEN VOOR JULLIE!

En vragen we al onze parochianen om buiten te komen met een daverend applaus en laten we allen zingen met Noorkaap: IK HOU VAN JOU!

Wij laten hier graag enkele van onze zorgwerkers aan het woord. Wij vroegen wat de gevolgen waren van covid-19 voor hun job, waar zij naar uitkijken en waarmee we hen een groot plezier kunnen doen.

Elke werkt als verzorgende bij Familiezorg. Zij staat in voor alle huishoudelijke taken maar helpt ook bij het boodschappen doen, naar de dokter gaan, een luisterend oor bieden, ... “Het gevolg was vooral dat we veel voorzichtiger te werk moesten gaan. Dat bracht stress met zich mee. Ook omdat er in het begin nog geen beschermingsmateriaal voorhanden was. De cliënten misten het fysieke contact. Ikzelf had vooral schrik om iemand te besmetten. Onze cliënten zijn voornamelijk kwetsbare en oudere personen. Het mooiste moment was toen een cliënte, na maanden ziekenhuis ten gevolge van corona, terug thuis was. Dit voelde aan als een overwinning. Zeker nu ze zich zelfs beter kan behelpen dan ervoor. Ik hoop dat ik snel terug kan werken zonder schrik te hebben om iemand te besmetten. Ik zou ook graag terug samen zijn met vrienden en familie, een terrasje doen in de zon of eens gaan eten in goed gezelschap.  Mij kan je meest plezier doen door je zo goed mogelijk aan de regels te houden. Zo kunnen we sneller weer naar het normale leven terug. Een berichtje of een simpele dankjewel doet ook enorm veel voor mij.”

Carmen werkt als begeleidster bij Fiola vzw. Zij begeleidt volwassenen met een (vermoeden van)  een beperking van verschillende aard, met als doel de levenskwaliteit te behouden of verbeteren. “Het was ook voor ons serieus schrikken. We wisten niet goed wat nog kon en wat niet. Wij ondersteunden even vanop afstand maar al snel werd duidelijk dat dit voor vele cliënten niet evident was. Velen kampen met eenzaamheid. We hebben ons aangepast en zochten naar alternatieve methoden. Buiten wandelen en gesprekken voeren was plots een nieuwe en leuke manier van ondersteunen. Zelf mis ik het informele contact met de collega’s. Samen lachen aan de koffiemachine is er voorlopig niet bij. Corona heeft ook voor mooie momenten gezorgd. Heel wat cliënten zeggen mij dat ik voorzichtig moet zijn en moet opletten om niet ziek te worden. Die wederkerige betrokkenheid is mooi om te zien. Ik verlang naar een zorgeloze avond met vrienden, lekker eten en daarna de stad in om een terrasje te doen in de zomerzon! Je kan me geen groter plezier doen dan met een glimlach. Mensen zien lachen en blij zijn doet mij ook altijd veel deugd.”

Nathalie is mantelzorger en werkt als verzorgende voor Familiezorg. “Tijdens de afgelopen maanden zagen veel van onze cliënten niemand meer behalve ons. Alles viel weg: hun kaartnamiddag, een koffieklets, uitstappen met okra, ziekenzorg,... Na een paar weken kwamen dezelfde vragen terug: wanneer komen de (klein)kinderen, wanneer kunnen we kaarten, hoelang gaat dit nog duren?  Steeds moet je het antwoord schuldig blijven. Ik had het vooral moeilijk om niet te stressen door het vele handen wassen en ontsmetten en de schrik om het mee naar huis te nemen. Mijn beide ouders zijn namelijk risicopatiënt. Papa was tijdens de eerste golf palliatief. Toen heb ik even gedacht om te stoppen met werken en thuis te blijven. Maar ik heb toch de knop omgedraaid en de stress van mij afgezet zodat ik mijn cliënten en mijn ouders met veel liefde verder kon verzorgen. Ik  kijk het meest uit naar samen met de cliënten terug naar buiten te kunnen, samen eens naar de markt gaan zonder mondmasker of schrik voor besmetting. Een glimlach op iemands gezicht of een knuffel is het mooiste wat een cliënt mij kan geven en dat maakt heel mijn dag goed”.

Ann is zelfstandig kinesitherapeute. “Tijdens de eerste coronagolf werden we wat beperkt in onze job. We kregen de toelating om enkel patiënten te behandelen die aan bepaalde criteria voldeden (postoperatief, palliatief, enz..). Mensen die normaal in een ziekenhuis revalideerden, kwamen bij de thuispraktijken terecht. Tijdens de tweede golf waren er geen beperkingen. Ik heb steeds mijn beroep kunnen uitoefenen, mits in acht name van alle covid-maatregelen. Mijn grootste angst was dat ik iemand van mijn lieve patiënten zou besmetten! Plots werd ik één van de weinige mensen die mijn patiënt zag : ik werd een klankbord voor verdriet, eenzaamheid, bezorgdheid  en angst maar ik kreeg heel veel vriendschap, vertrouwen, dankbaarheid in de plaats. Ik zie er naar uit om zonder masker te werken, terug het gelaat van mensen te zien. Het grootste plezier heb ik aan een lieve glimlach, deze glimlach weerspiegelt het dankbare hart van mijn patiënt.”

Jolien werkt als adjunct-hoofdverpleegkundige in een kortverblijf. ”Het afgelopen jaar was enorm zwaar voor onze bewoners, omdat zij nog amper bezoek mochten ontvangen en er bijvoorbeeld ook geen bingo- of muzieknamiddag meer was. Onder collega’s was er eerst ongerustheid over het virus maar door een sterke samenhang van het team bleef iedereen gemotiveerd. De eerste coronagolf was de periode dat we enorm veel steun kregen van buitenaf. Bij de tweede golf werd het ook zwaar voor de collega’s: externen blijven aansporen om mondmaskers correct te dragen, familieleden vragen het bezoekuur te respecteren, onze bewoners blijven uitleggen waarom we deze strikte maatregelen nog steeds moeten volgen en ondertussen zelf de hele dag met een mondmasker werken. Door heel deze situatie zijn we nog meer belang gaan hechten aan ‘de kleine dingen’ voor onze bewoners. Ik kijk er enorm naar uit om terug iets te eten of drinken met vrienden. Op het werk hoop ik dat we binnenkort wat meer bezoek kunnen toestaan en de normale activiteiten kunnen hervatten.  Ik haal het meeste voldoening uit de dankbaarheid van onze bewoners en familieleden. Het gevoel hebben dat je als team goed hebt gehandeld, dat de mensen tevreden zijn en dat je op het einde van je werkdag een verschil hebt kunnen maken.”

Daisy is vrijwillig ambulancier-hulpverlener bij het Rode Kruis. Ze staat samen met haar collega’s o.m. in voor het niet dringend ziekenvervoer en dat de klok rond. “Ik was nog maar net ambulancier-hulpverlener en had mijn stageritten achter de rug toen corona volop ons leven overhoop haalde. Eén van onze ziekenwagens werd opgevorderd om de 112-ziekenwagens te ontlasten. Aangezien we ons steeds met overall, schort, mondmasker, faceshield en handschoenen beschermden én na iedere patiënt onze wagen en materiaal dienden te ontsmetten, vroeg dat veel energie. Ik was blij dat ik mijn steentje kon bijdragen, soms was het moeilijk om te zien hoe (jonge) mensen er erg aan toe waren door het virus. Toen mijn dochter en ik (op dezelfde dag) jarig waren, werden we door familie verrast met een ontbijt. Ze kwamen ook in onze tuin zingen. Dat was één van de mooiste dagen ooit. Ik kijk er naar uit om met de hele familie samen te zijn, iets drinken of eten met vriendinnen, met een buur een gezellige babbel kunnen doen zonder mondmasker. Je kan me een groot plezier doen door gewoon vriendelijk te zijn. Mocht iedereen gewoon goeiendag zeggen of eens knikken, dat zou ik fantastisch vinden. Gewoon een ‘dankjewel’ als ik iemand geholpen heb, daar haal ik veel voldoening uit. Meer moet dat niet zijn.”

Net als elk van ons,  kijken de deze getuigen dus uit naar een gezellig en zorgeloos samenzijn met familie en vrienden, naar het werken zonder mondmaskers zodat we terug elkaars glimlach kunnen zien. Wat leerden we nog meer? Dat we iedereen die ‘zorgt’ een groot plezier kunnen doen met een gewone goedendag, een mooie glimlach,  een eenvoudige dankjewel en door ons aan de regels te houden. Laten we dat dan ook allemaal ter harte nemen en dat niet enkel tijdens te week van de zorg. Zij verdienen het elke dag!