Binnen onze H. Thomasparochie deden in de voorbije maanden 142 kinderen hun eerste communie. Het waren 9 intense belevingen met overvolle kerken… al moeten we eerlijk toegeven dat het dan telkens slechts over éénmalige gebeurtenissen ging. Het is een publiek geheim dat de meeste van deze gezinnen niet regelmatig naar de kerk gaan, zo is dat wellicht ook in andere parochies. Heel wat trouwe kerkgangers ergeren zich daaraan. Je kan echter ook op een positieve manier kijken naar die realiteit: heel wat mensen die niet regelmatig naar de kerk gaan, vinden het toch wel de moeite waard om hun kind zijn eerste communie te laten doen. Dat kunnen we alleen maar waarderen.
Ook directies en leerkrachten vinden het elk jaar opnieuw de moeite waard om hierin tijd en energie te investeren. Dat stemt ons als parochie heel dankbaar.
Het is fijn om te mogen ervaren hoe de juffen en meesters in eenvoudige woorden deze 7-jarigen laten ervaren dat het over veel méér gaat dan over een feest van één dag. Al van bij het begin van het schooljaar leren kinderen verhalenderwijs over Jezus die kinderen in het midden plaatst als de belangrijksten, die zieken opricht en geneest, die wie van het rechte pad afwijkt telkens weer vergiffenis schenkt. Deze verhalen worden herkenbaar in de viering van de eerste communie. Ze zijn ook een mooi geschenk om er thuis mee aan de slag te gaan.
De meeste scholen gaven een geloofskoffertje door van gezin tot gezin. Ongetwijfeld leidde dit tot mooie momentjes in de gezinnen. En geef toe, al was dit dan op kindermaat, het laat ook een volwassene nadenken over zijn/ haar geloofsbeleving.
De eerste communie is een mooi geschenk voor het hele gezin. Wat doen we met een geschenk? Juist, je kan het laten liggen of je kan er ook van genieten en het gebruiken.
Je kan het geschenk van de eerste communie laten voorbijgaan als een feest van één dag, maar je kan het ook een plaats geven in het gezin en er nog lang van genieten. School en parochie geven heel wat aanzetten waarmee ouders al dan niet verder kunnen gaan. Het is hun vrije keuze, niet altijd de gemakkelijkste, maar gelukkig mogen ook wij - juf, meester, (wekelijkse) kerkganger, buur, oma, opa, familielid, … - hen nabij zijn en een stukje op hun geloofsweg meestappen. Ook dat is een Godsgeschenk dat ons innerlijk rijker kan maken!
