De kerk en het dorpspleintje van Lieferinge liggen op een verhevenheid. Op 22 december 1936 werd de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Lieferinge, als een van de eerste monumenten van Groot-Ninove (samen met de Ninoofse abdijkerk), beschermd. De kerk is naar het oosten georiënteerd en omringd door een ommuurd kerkhof. Deze ommuring werd opgetrokken in de 16e eeuw in opdracht van de deken om de dieren van het kerkhof te houden. De huidige kerk valt op door haar heterogeen uitzicht : de vierkante westtoren, het driebeukig schip met uitspringende dwarsbeuk, het koor en de oost- en zuid sacristie zijn tevens ook nog opgebouwd uit verschillende materialen.
Opmerkelijk zijn de diverse volumes waaruit het kerkje is samengesteld. De Onze-Lieve-Vrouwkerk bevat een belangrijke romaanse kern. In de westgevel, waar zich de hoofdingang van de kerk bevindt, treft men nog de meeste restanten van dit oude romaanse kerkje. Dit kerkje werd opgetrokken in zogenaamde breukstenen (zandsteen met een grove korrel, ook gekend als "veldstenen", in onze streek ontgonnen in Geraardsbergen). Over het uitzicht van dit eerste bedehuis tast men in het duister. Dat de breukstenen ook in andere delen van de kerk dan de westgevel werden gerecupereerd wijst erop dat het oude romaanse kerkje allicht groter was dan het huidig koor. Boven de romaanse onderbouw bevindt zich een vroeg gotische bovenbouw daterend uit einde 13e - begin 14e eeuw. Vooral in de westgevel bleef de vroeg gotische bouwstijl goed bewaard. Getuige hiervan zijn de roosvenstertjes en de fries met maskerkopjes (datering 1200). Vermoedelijk had de kerk in die periode een zijbeuk aan de noordelijke zijde. Later werd, vermoedelijk om een altaar bij te plaatsen, een zuidelijke dwarsbeuk bijgebouwd. In 1620 waren er 3 altaren (hoofdbeuk en 2 zijbeuken). Bij deze aanbouw werd een rij spitsboogvensters opgevuld met bakstenen en werd ook de fries met de 33 maskerkopjes aan deze zijde van de kerk verstopt onder het dak. Bij de latere restauratiewerken van 1993 werd deze verhulling bij het wegnemen van de dakbedekking van de zijdelijke dwarsbeuk terug blootgelegd. De recent ontdekte kopjes zijn, dankzij hun jarenlange afscherming, in perfecte staat. Deze ontdekking ontkracht ook de 'legende' van de 13 maskerkopjes onder de kroonlijst van de westgevel. Volgens deze stelling waren de maskerkopjes een voorstelling van een Lieferingse boer met zijn twaalf zonen die hun heer hielpen bij zijn strijd tegen een rivaal. Nog ander bronnen zagen er de portretten in van de makers van de kerk. Volgens Prof. J.L. Bernard zouden deze maskerkopjes een restant kunnen zijn van een vroegere Keltische cultuur , overgenomen in de Romaanse Kunst.
De bouw van de toren kan voorlopig niet gedateerd worden. In 1665 werd een zuidelijke sacristie opgetrokken. In 1727 werd het gewelf van de kerk beplakt met pleisterkalk versierd met bloemen en figuren. In 1775 werd de kerk volledig verbouwd. De zijbeuk werd verhoogd, de westgevel kreeg zijn huidige vorm, aan de oostzijde werd een barokke sacristie toegevoegd en het bedehuis kreeg zijn rococo-interieur. Zowel de muurankers in de geveltop als de zandstenen nis eronder dragen het jaartal 1775. Tegen de sacristiemuur rust de grafsteen van pastoor "Joannes Mehoudens" (+ 1807 ), die 52 jaar lang dorpsherder was. Binnenin de kerk rust de grafzerk van "Philippus de Colins", heer van Lieferinge, en "Anna de Schrevel" tegen één van de koormuren . Achteraan links in de kerk staat een merkwaardige 15e -eeuwse doopvont in blauwe hardsteen. Voor het altaar ligt de fraaie grafzerk van pastoor "Guillelmus De Groote", 21 jaar dorpsherder van Lieferinge en er overleden in 1646. De biechtstoel met beelden van O.-L.-Vrouw met Kind en de H. Antonius dateert uit de 17e en 19e eeuw. Op het O.-L.-Vrouwaltaar prijkt het 18e eeuwse schilderij 'O.-L.-Vrouw met kind schenkt de rozenkrans aan de H. Dominicus'. In de omgeving van het rechter zijaltaar staat een gepolychromeerd 16e eeuwse beeld van de H. Barbara. Het hoogaltaar wordt geflankeerd door twee 18e eeuwse reliekschrijnen. Links dat van St. Elooi en rechts de H. Martinus. Boven het schrijn van St. Martinus prijkt een houten Madonna uit de 16e eeuw. Eertijds stond deze 86 cm hoge sculptuur in de zandstenen nis in de top van de oostgevel. Het orgel werd gebouwd ca. 1780 en in 1840 verbouwd door de gekende orgelbouwer P.H. Anneessens. Sinds 23 oktober 1764 bestond er in Lieferinge een broederschap van St. Elooi. Zijn feest werd er met grote luister gevierd. Van verre kwamen boeren te paard en reden stoetsgewijs rond de kerk en het dorp. De dieren werden gezegend en een hoefsmid gaf een hamerslag op een hoefijzer van ieder paard.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.