Dag op dag 120 jaar na het sterven van Thérèse Martin was er een plechtige dank- en afscheidsviering in de ‘nieuwe kerk’ van Ninove. "De grootheid van Sint-Theresia van het Kind Jezus was juist haar kleinheid, haar bescheidenheid. Haar wereldfaam lag in haar verborgen leven. Haar beroemdheid was haar anonimiteit. Haar grootsheid was haar kleinheid. Haar dienstbaarheid in het klooster, waar ze zich volledig wegcijferde. Haar geschriften en haar gedichten, waarin ze met vreugde en onbevangenheid de liefde van Christus bezingt. Haar belofte, dat ze vanuit de hemel aan ons zou blijven denken, en een regen van rozen over de aarde ging uitstrooien. Sint-Theresia is tot op vandaag zo bijzonder dat net zij in deze ontkerkelijkte postmoderne tijd als eerste zichzelf wegcijfert door geen kerkgebouw meer te moeten hebben in groot-Ninove. Haar eenvoud vandaag in groot-Ninove zal ervoor zorgen dat ze nog meer leeft in de harten van veel bescheiden gelovigen! Als patrones van de missionarissen roept zij nu mensen op tot een nieuwe evangelisatie. Met Paulus' woorden daag ik jullie uit: 'Verkondig het woord, dring aan te past en te onpas, weerleg, berisp, bemoedig, in één woord, geef uw onderricht met groot geduld.' Doe dat op alle plaatsen, rond iedere kerktoren, rond iedere kapel, op school en in het klooster. Christenen zijn geroepen om het verschil te maken in een dorp of een stad. Het verschil maken betekent niet gewoon overal eucharistie vieren met een handjevol mensen. Het verschil maken dat is eenzamen bezoeken, zieken helpen, geloof bewaren én verkondigen, nieuwe initiatieven nemen... in alle bescheidenheid."
Tot zover een stukje uit mijn homilie van 30 september in de Sint-Theresiakerk voor die laatste eredienst. Na het voorlezen van het bisschoppelijk decreet van de onttrekking aan de eredienst verliet ik samen met een zingende kerkgemeenschap in processie de kerk. Het is het beeld bij uitstek van wie wij zijn als kerkgemeenschap: Gods volk dat zijn pelgrimstocht aflegt door de wereld en de tijd, er op vertrouwend dat God zelf meetrekt in goede en kwade dagen.
De aanwezigen kwamen van overal in de stad en uit de vele omliggende dorpen. De geloofsgemeenschap bleef in deze processietocht de symbolen van Christus’ aanwezigheid in ons midden volgen: het kruis en het licht van de paaskaars, het Evangelie en het allerheiligste Sacrament. Na de viering werd ook het patroonsbeeld van Sint-Theresia weggenomen en het kreeg onmiddellijk - in deze oktober- en Wereldmissiemaand - een voorname plaats in de Abdijkerk.
In de toekomst wil ik als pastoor voor alle kerken uitdrukkelijk vragen om niet meer te zeggen: ‘we gaan elders eucharistie vieren’: jullie zullen niet elders gaan, jullie zullen thuiskomen! En de gelovigen van de een of andere kerk mogen niet meer zeggen: ‘welkom bij ons’. Wat zou het mooi zijn als we sterker gaan beseffen dat er geen ‘bij ons’ of ‘bij hen’ is, maar dat wij allen steeds weer door Christus verzameld worden om bij Hem te gast te zijn en onze ‘thuis’ te vinden. Goede moed voor allen die pijn ondervinden bij dit intense afscheid!
pastoor Alexander
