"Voor de 77ste keer komen wij hier in deze stemmige kerk samen om het overlijden te herdenken van 3 leden van het verzet tijdens WO II, François D’hooghe, Henri Christiaens, Marcel Deman en dat van onze Canadese soldaat, Charles Richards.
Het is 9 september 1944, een frisse laatzomerdag op het einde van WOII in onze regio. Canadese troepen verschijnen in de straten van Sint-Idesbald en Koksijde. Ze brengen de langverwachte bevrijding. De vreugde onder de bevolking is groot. De Canadese troepen zijn moe, maar ze genieten van de lachende en blije mensen om zich heen. Het zijn fijne momenten, tot plots schoten van een vuurgevecht in De Panne onrust brengen. In de achterhoede van de oprukkende bevrijders neemt een harde kern van vijandelijke strijders een aantal Canadezen onder vuur. Algauw worden een 40-tal gewonde militairen voor verzorging naar onze dorpsschool naast deze kerk overgebracht. Onder hen, de Canadees private Charles Richards, lid van the Queen’s Own Cameron Highlanders. Hij heeft o.m. een ernstige wonde aan het achterhoofd en sterft even later in het bijzijn van zuster Joséphine. Een domper op de feestvreugde. Een rustige, goeie jonge man van 27. Slechts enkele maanden geleden heeft hij zich uit idealisme als vrijwilliger aangemeld. Na een korte opleiding in Kent is hij op 7 juli in Normandië aan land gegaan. Twee maanden geleden! Is dat voor zijn familie geen dramatisch gebeuren?
Ons gezin heeft die blijvende betrokkenheid van de familie Richards vanaf 1985 zelf kunnen vaststellen. In dat jaar komen onze kinderen thuis van het lokale dorpsschooltje hier naast de kerk. Met hen twee onbekende mannen. Zuster Josépnine heeft aan onze kinderen gevraagd of hun papa even met de twee heren wil spreken. Ze zijn Engelstalig en zr Joséphine begrijpt hen niet. Algauw snap ik dat het gaat om 2 broers van Charles Richards. Zij waren in Europa op pelgrimstocht in de voetsporen van hun broer. Zij hebben 1 adres en zonder zich vooraf te melden, bellen ze aan bij de zusters van het klooster hier naast de kerk. En wie opent de deur? Zr Joséphine. Van een gelukkig toeval gesproken.
Sedert die toevallige ontmoeting hebben wij kunnen vaststellen hoe erg dankbaar de familie Richards blijft voor deze jaarlijkse herdenking. De 2 broers van Charles zijn inmiddels overleden, maar zijn neef Bill en andere familieleden blijven met grote belangstelling en dankbaarheid betrokken bij ons jaarlijks huldebetoon.
Dat alles toont ook aan hoe groot de wonden en de trauma’s zijn van families die direct of indirect slachtoffers worden van oorlogsgeweld.
Laten ook wij dankbaar blijven. Charles Richards heeft zich voor de goeie zaak willen inzetten en heeft uiteindelijk zijn leven gegeven om ons te bevrijden. Vertel het ook aan uw kinderen aan heel uw nageslacht.
Het gaat om bladzijden uit onze geschiedenis die wij niet mogen vergeten.
Laten wij ingetogen samenzijn en vragen om vrede in de wereld."
