'Er was eens een arme boer die nauwelijks te eten had. Op zekere dag kwam hij een grootgrondbezitter tegen die medelijden met hem kreeg. Hij zei tegen hem: "jij krijgt van mij zoveel grond als je in één dag kunt belopen: van zonsopgang tot zonsondergang" De boer kon 's nachts van blijdschap niet slapen. Zo gauw het morgenlicht doorbrak, begaf de arme boer zich op weg, kalm en rustig. Maar dan begint hij harder te lopen, want zo'n kans mag hij zich toch niet laten afpakken! Dromend over oneindige rijkdom en oneindig land begint hij tenslotte te rennen. Zijn adem stokt, het zweet breekt hem uit. Vlak voor zonsondergang neemt hij een eind-spurt. Een laatste inspanning om aan een zo groot mogelijk stuk land te komen. Als de laatste zonnestralen achter de horizon verdwijnen, valt hij neer en sterft van uitputting. De toch was té inspannend voor hem geweest. Hem bleef alleen dat kleine stukje grond, waarin hij begraven werd.
