Na de viering "Openbaring in Kana" heb ik nog eens het boekje “leven vanuit de doop” ter hand genomen (met een glaasje wijn want dat was de opdracht van de weekpreek). Ik heb nagedacht over mijn doop. Ik werd geboren in 1965, 56 jaar geleden dus en volgens mijn ouders werd ik gedoopt in het moederhuis van Ninove. Zo werd dat gedaan in die tijd… men doopte zo snel mogelijk na de geboorte want moest er iets misgaan (er was toen nog veel kindersterfte) dan was dat toch in orde en kon je naar de hemel gaan als engeltje. Na de doop bleef ik met mama in de kliniek (9 dagen naar ’t schijnt) en papa ging met meter en peter en nog een paar nonkels en tantes een pintje pakken op café om het te vieren. Iedereen trakteerde ne keer en hij is die dag niet meer in de kliniek geraakt, maar ik was “goed” gedoopt!
Ik was het vierde meisje in een gezin van vier. Eerst ons Hilda, dan vier jaar ertussen, ons Rita, opnieuw vier jaar ertussen en dan ons Sandra. En dan waren er genoeg (3) kinderen, ons ma was intussen al 42 jaar oud. Maar wonder boven wonder ze waren naar Lourdes geweest en 10 jaar na ons Sandra (de jongste) werd ik geboren. Carina: nog een meisje! Wat was onze pa trots: “ik heb liever meisjes zei hij”.
En hij meende dat ook. Hij was zo blij met mij dat hij mij altijd vertelde dat toen er een babyboot lag op de Dender hij was gaan kijken met mijn ma welk kindje ze zouden kopen en na grondig rondgekeken te hebben zagen ze mij liggen, ik was rond en bol en lachte, en onze pa was verkocht. Ons moeder twijfelde nog een beetje, die wou graag een zwartje, maar die was aan het wenen, en onze pa hield voet bij stuk: die zal het worden, een Carinneke! Ze namen mij mee naar huis en lagen mij in mijn wiegje en toen gebeurde het: plots een pruttelend geluid en ons ma zei: wat is me dat daar in die wieg! Onze pa ging snel kijken en zag wat er aan de hand was: ik was toch wel suikerbollen aan het kakken zeker! Snel werden er potjes gevuld, maar het bleef maar komen en er werden ook emmers en wasmanden aangerukt… Wat een rijkdom zoveel suikerbollen om uit te delen… en naar het schijnt waren er chocoladesuikerbonen maar ook een paar met nootjes in, dat laatste was zelfs voor onze pa een mysterie... Door al die verhalen wist ik dat ik, alhoewel ik een ongelukje was, meer dan welkom was bij ons thuis!
Hoe ik nu weet dat mijn ouders leefden van uit de doop? En hoe wij leven vanuit de doop?
Door de zondagse misvieringen waar wij met het hele gezin aan deelnamen, later gingen we ’s zaterdagsavonds want we begonnen uit te gaan en dan konden we ’s morgens ons bed niet uit. Eentje van ons ging zelfs niet naar de mis, die nam de afslag naar het café en als de mis uit was gingen we haar ophalen en namen we haar mee naar huis (alles is er toch goed mee gekomen hoor). Onze ouders hebben er nooit iets van geweten dachten wij, later bleek van wel, maar ze lieten ons doen, het zou wel in orde komen en dat kwam het ook (ze hadden vertrouwen).
Door de dagelijkse gebeden van mijn mama. Ze had een bidprentje dat ze elke dag opzegde voor de kruislieveheer op de schouw. Het mocht nog zo hectisch zijn in huis, ze deed dat gewoon. Lang heb ik gedacht dat haalt toch niks uit, maar nu, zovele jaren later weet ik dat ze daar kracht uit haalde om te doen wat moest (eentje van ons had epilepsie en 2 hadden astma en ze werkten ook hard).
En nu volg ik haar voorbeeld... als ik kracht nodig heb bid ik ook eens, of gewoon om mijn zorgen eens te kunnen vertellen, dan kan ik ook zo voor het Mariabeeldje staan. Of ik ga naar de Kerk in Outer om een kaarsje te doen branden bij de Heilige Rita (die helpt altijd, het mag nog zo hopeloos zijn, dat is een p(k)rachtig vrouwke die Heilige Rita).
Door de kleinkinderen mee te nemen naar de misvieringen als ze bij ons logeren. In het begin vonden ze het wat saai en lang duren, maar nu ze allebei kunnen lezen (2de en 4de leerjaar) hoor ik ze echt meevieren en zingen (wat vind mijn oma-hartje dat fijn) en gaan ze ook graag mee. Ze raken meer en meer geïnteresseerd, dus wie weet, laten ze zich ooit dopen (de ouders hebben er een vrije keuze van gemaakt) en inspireren door de Heilige Geest. Hier bid ik voor en probeer ook een voorbeeld te zijn en ga met hen in dialoog.
Door te leven vanuit de 10 geboden, dat zijn er ondertussen voor mij 9 geworden, ééntje is er gesneuveld onderweg… De praktijk is dikwijls moeilijker dan ik vermoedde bij het aangaan van engagementen, en ik was ook niet zo sterk als ik altijd dacht, maar toch maak ik er het beste van en probeer te leven vanuit mijn doopsel. Met ouder te worden lukt dat ook steeds beter… bij jullie ook?
Carina
Andere getuigenissen
