Wat hebben we er naar verlangd !
Verlangd naar het ‘normale’, het ‘gewone’ van alle dag. We wachten er nu al bijna 2 jaar op. En hopelijk is het einde definitief in zicht. Voor velen zal het aanvoelen als een nieuwe geboorte.
Advent en vasten zijn de twee liturgische seizoenen van wachten en verlangen. Advent is vier maal zeven scheppingsdagen wachten op geboorte. En vasten is veertig dagen van geduld, van wachten op Pasen, wat ook een nieuwe geboorte is. In de bijbel komt het getal veertig regelmatig terug.
Noach wachtte bijvoorbeeld veertig dagen voordat hij uit zijn boot stapte. Mozes verbleef veertig dagen op de Sinaïberg en kreeg toen pas de Tien geboden. Elia zwierf veertig dagen in diezelfde omgeving en ontmoet dan God. Bij Jezus komen deze verhalen samen als Hij zelf ook veertig dagen zich terugtrekt in een woestijn. Daar worstelt Hij enorm met zijn roeping, maar uiteindelijk staat Hem alles helder voor de geest en begint Hij aan zijn opdracht.
Maar ook in de liturgie speelt dit getal een rol. Naast de expliciete Veertigdagentijd bedraagt ook de tijd tussen Kerstmis en Lichtmis veertig dagen, alsook de tijd tussen Pasen en Hemelvaart.
Telkens dus een periode van veertig dagen waarin een persoon in de Bijbel intens zoekt en uiteindelijk een nieuw leven met God vindt. Dat wordt als het ware ‘nagespeeld’ in de veertigdagentijd.
Christenen zoeken tijdens de weken voor Pasen meer dan anders naar God en hopen Hem uiteindelijk te vinden.
Een uitnodiging om misschien meer dan anders de wekelijkse weekendviering mee te volgen en de mooie Bijbelteksten die ons in deze periode worden aangereikt te beluisteren en ons er door te laten inspireren.
Een mooie zinvolle 40-dagentijd gewenst.
