Niemand kan zichzelf kennen zonder de anderen, want de grens van het innerlijke zelf wordt altijd bepaald in relaties.
Als ik op een najaarsdag over straat loop in de richting van de Sint-Pieterskerk, dwalen mijn gedachten vaak terug naar de ochtend dat ik in Leuven aankwam. Het was 6 oktober 2019. Na de nachtvlucht kwam ik aan in het hart van Europa. De regendruppels vielen op me, maar het weer was niet koud. Ik besloot een taxi te zoeken, hoewel ik later hoorde dat het station maar een kilometer verwijderd was van waar ik woonde.
De taxichauffeur was vriendelijk en spraakzaam. Als Chinees katholiek van de ondergrondse kerk, begon ik mijn motivatie voor te stellen. Vier eeuwen lang zijn we getuige geweest van de ene vervolging na de andere. Met een verlangen naar een beter religieus leven, kwam ik naar België om theologie te studeren aan de KU Leuven. Hoewel ik nog goede dromen had, vertelde de eerbiedwaardige chauffeur me dat het ook hier niet gemakkelijk was om het geloof te bewaren. Toen ik in mijn woonplaats aankwam, was het laatste wat hij tegen me zei: “Blijf bij je geloof.”
Lees verder onder de foto.
Hoe het geloof te behouden? Nergens anders dan in de kerk. Ik liep door de lege straten, wat nieuw voor me was, want in China sluiten de winkels nooit op zondag. Via Google Maps vond ik de Sint-Pieterskerk in het centrum van Leuven. Tot mijn verbazing waren er minder mensen in de kerk dan ik had verwacht. Op dat moment besefte ik de uitdaging. Ik knielde neer en bad met tranen. Toen de mis afgelopen was, ben ik naar voren gehold en heb de priesters om een biecht gevraagd. Het was pater Ger-Jan Bruins die mijn biecht aanhoorde. Ik kan geen Nederlands spreken, dus communiceerden we in het Engels. Pas na de biecht had ik de kracht om stevig te staan en mijn leven in Leuven te beginnen.
Lees verder onder de foto.
Sindsdien kom ik elke week naar de Sint-Pieterskerk voor de Eucharistieviering. Ik werd misdienaar en verscheen meer en meer in de kerk. Wat mijn deelname aan de parochieactiviteiten betreft, ben ik ongetwijfeld lid van de Internationale Gemeenschap. Maar wat is de Internationale Gemeenschap van Sint-Pieter? In tegenstelling tot andere gemeenschappen spreken wij niet dezelfde taal, noch delen wij eenzelfde culturele achtergrond. In de Nederlandstalige Sint-Pietersparochie lijkt ons gezicht als groep onduidelijk. Wat is onze rol en ons getuigenis?
Elke eerste zondag van de maand vieren we ‘s middags de Internationale Jongerenviering. Ons Clara-Cecilia-koor, dat opgericht werd door Toni Berek (huidige jongerenpastor van de regio Tienen) en gevormd wordt door mensen uit verschillende landen en streken, zingt prachtige melodieën en heet allen die naar de kerk komen welkom. In de liturgie weerklinken de gebeden van de gelovigen in verschillende talen tussen de pilaren, waarmee de oprechte wensen aan God en de mensen worden overgebracht. Hoewel de pandemie ons leven heeft onderbroken, bemoedigen we elkaar nog steeds en zetten we onze activiteiten voort.
Zo worden er verschillende initiatieven genomen om jongeren (lokaal en internationaal) samen te brengen. Light a Candle, Be the Light-aanbiddingsavonden, internationale jeugdvieringen, Taizé-avonden … zijn voorbeelden hiervan. Alle activiteiten gebeuren in samenwerking met onze lokale broeders en zusters. We waren getuige van de geboorte van nieuwe leden en namen afscheid van enkele vrienden. We delen samen vreugde en pijn. Hand in hand hebben we vele jaren gelopen en we zullen dat blijven doen.
Toch beperkt onze gemeenschap zich hier niet toe. Leuven, als universiteitsstad, trekt altijd talloze passanten aan die komen en gaan. Niet allemaal sluiten ze zich aan bij het koor of bidden ze, maar ze staan wel dicht bij ons in de gemeenschap van de heilige Kerk. Hier ontmoette ik vrome bezoekende geleerden uit Taiwan, begroette medestudenten uit Azië en Afrika tijdens de dagelijkse mis, maakte het altaar schoon met Indiase zusters en nodigde Amerikaanse studenten met verschillende politieke opvattingen uit om zich te verenigen in de kerk. We hebben priesters uit Congo en Nigeria, en diakens uit Vietnam. Als misdienaar werk ik samen met Lawrence, die wortels heeft in Indonesië. In communicatie en liefde laten we vooroordelen en stereotypen achter ons, stappen we af van geschillen en controverses tussen naties en begrijpen we elkaar beter als mensen. In bredere zin omvat onze gemeenschap ook de buitenlandse pelgrims. Toen ik kaarsen aan het bijvullen was, zag ik altijd onbekende gezichten bidden voor de iconen. Ondanks dat we elkaar niet kennen, weet ik dat onze harten verbonden en verenigd zijn in God.
Als iemand me nu vraagt: “Wat kunnen jullie de plaatselijke kerk brengen?”, dan kan ik vol vertrouwen antwoorden dat wij Jezus met ons meebrengen. “Want waar twee of drie vergaderd zijn in mijn naam, daar ben Ik in het midden van hen” (Mt 18,20). Wij komen als individuen, leven in gemeenschap, en komen samen in de naam van Jezus. Wij leven in de kerk zoals wij in de maatschappij leven. Daarom is wat wij presenteren zowel Belgisch als internationaal.
Wij studeren, werken, betalen belastingen, zijn geboren en sterven als Belgen. Wij aanbidden dezelfde Heer die de Belgen door de geschiedenis heen en ook vandaag aanbidden. Maar we hebben ook onze eigen culturen en tradities met ons meegebracht. Wanneer onze Belgische broeders en zusters met ons in contact komen en met ons omgaan, zouden zij hun eigen kenmerken leren kennen door een heterogene cultuur. Niemand kan zichzelf kennen zonder de anderen, want de grens van het innerlijke zelf wordt altijd bepaald in relaties. Onze gemeenschap zal dus een spiegel voor reflectie zijn en een brug naar de kleurrijke wereld. Als de Belgen naar ons kijken, gaat de geschiedenis en de cultuur van België voor ons open. We leren het verleden kennen, we delen het heden, en we zullen samen de toekomst creëren. Mensen zullen van elkaar scheiden, maar de groep zal er altijd zijn. Moge God Leuven zegenen en moge de Kerk eeuwig leven!
