Op één van die warme zomerse namiddagen rij ik samen met zuster Bernadette en zuster Rita naar Aarschot, de stad van burgemeester Gwendolyn Rutten. Niet dat we van plan zijn om bij de burgemeester op bezoek te gaan. Verre van zelfs. Na de afrit volgen we heel kort een verkeerde weg maar al snel komen we dankzij de hulp van ‘mevrouw gps’ in het centrum van de stad en krijgen we de kerktoren in het vizier. Nu zijn we dichtbij weet zuster Rita heel zeker, want we passeren de Onze Lieve Vrouwkerk en het begijnhof. Na nog een kleine omweg hebben we “onze bestemming bereikt”. Met de hulp van Jan laten we de auto achter op een parking in de buurt, en na een korte wandeling langs het jaag/fietspad van de Demer met alweer een mooi zicht op de toren van de Onze Lieve Vrouwkerk, worden we ook door Christiane hartelijk verwelkomd.
Aarschot was heel recent in het nieuws door een brand in één van de woonzorgcentra waar meer dan 160 bewoners verblijven. Ook Christiane en Jan hebben daar vrienden en kennissen. Christiane is zelf vrijwilligster in het Dienstencentrum. Ze gaat er de tafels dekken en helpt er opdienen en heeft er op die manier veel contact met de bewoners en hun familie. Uiteraard was de brand bij hen en in heel Aarschot dagenlang onderwerp van gesprek. Die bekommernis hield hen nog altijd bezig, dat was duidelijk.
Maar hoe gaat het nog met de dochters van Christiane en Jan? En met de kleinkinderen ? Dat willen wij natuurlijk ook graag weten. Gelukkig stelt iedereen het goed maar corona heeft hen toch ook allemaal wel eens te pakken gekregen. Eén van de dochters is apotheker en stond in de frontlinie om die vervelende ziekte te lijf te gaan. Tot vandaag komen mensen naar de apotheek om zich te laten testen en in het ergst van de strijd tegen corona, namelijk bij het toedienen van de vaccins zijn zowel Christiane, als haar dochter als vrijwilligers gaan helpen in het vaccinatiecentrum van Aarschot.
Dat Christiane een heel bezige bij is, dat staat buiten kijf. Ze gaat dus helpen in het dienstencentrum waar maaltijden worden aangeboden én ze geeft ook turnles. Toen de lesgever van de plaatselijke turnclub om gezondheidsredenen moest stoppen, drongen alle deelnemers zo hard aan, dat Christiane het niet kon weigeren.
Maar ook Jan zit niet stil. Eerst was hij klusjesman in een instelling voor mensen met beperkingen en nog vóór corona ging hij ook in de bibliotheek in Aarschot aan de slag. Daar haalt hij nog meer voldoening uit omdat hij meer contacten heeft, zowel met jongeren die ‘voor school op zoek zijn naar een boek’, als voor volwassenen die hun e-reader komen opladen. In coronatijd moesten de boeken ook ‘ontsmet’ worden of in quarantaine geplaatst vooraleer een nieuwe lezer ze weer ter hand mocht nemen. Uit het hele verhaal van Jan wordt het mij duidelijk dat de bib van Aarschot er een gedreven vrijwilliger bij heeft!
Jan en Christiane doen ook samen aan vrijwilligerswerk, namelijk bij een wandelclub waar ze al jarenlang actief zijn. Die organiseert zelfs wandelingen voor 1600 tot 2000 mensen en al die deelnemers worden voorzien van soep en broodjes dankzij de inzet van veel vrijwilligers waaronder Jan en Christiane.
Dan nemen we even de tijd voor een korte fotoshoot. We trotseren de warme augustuszon op het terras want we willen zo graag een foto met de kerktoren op de achtergrond maar de zon zit recht in ons ‘vizier’. Voor alle zekerheid nemen we ook binnen nog enkele foto’s.
De Onze Lieve Vrouwkerk waar Jan en Christiane zo dichtbij wonen was vroeger een bedevaartsoord maar Scherpenheuvel zou die functie later hebben overgenomen.
Op het terras komt de kat van de buren, Black - hij heeft zijn naam niet gestolen want is pikzwart –ons ook goeie dag zeggen. De kater is duidelijk goed thuis bij Jan en Christiane. Hij wandelt parmantig hun appartement in en uit.
We halen herinneringen op over de tijd toen Jan en Christiane actief waren in de parochiegemeenschap van Sint Jozef. Dat blijkt al meer dan tien jaar geleden. Ik kan het moeilijk geloven. Wat vliegen de jaren toch snel voorbij. Jan was toen voorzitter van de Kerkfabriek en stond altijd paraat om allerlei problemen die zich voordoen in en rond een kerkgebouw aan te pakken en op te lossen. En zuster Rita herinnert zich dat Christiane lid was van het bestuur van de parochieschool, het Heilig Hart van Maria Instituut.
Ook bij de koffie en de superlekkere zelfgebakken taart valt het gesprek niet stil. Hoe het nog gaat met onze pastores, en met die uit Evere? en die? Soms zijn het droevige, soms leuke herinneringen, het komt allemaal naar boven. Jammer genoeg zijn veel herinneringen getekend door de beperkingen uit de coronaperiode. Hoe vieringen in de kerk niet toegelaten waren, hoe we dan terug zijn opgestart met de stoelen op anderhalve meter uit elkaar, en dat we in het park niet op een bankje mochten gaan zitten…
Ook de kleinkinderen van Jan en Christiane, waarvan de jongste die in het laatste middelbaar zat, toen les moest volgen via zoom, geen schoolreis mocht maken, geen feestelijke diploma-uitreiking, zelfs geen kennismaking met de nieuwe studierichting…
In de parochie in Aarschot, de pastorale zone Sint-Rochus genaamd, kwam een nieuwe pastoor, Rudy Borremans. Maar pas heel recent kon hij met al zijn parochianen écht kennis maken, zonder mondmasker. Jammer genoeg regende het die dag, zo vertelt Christiane nog en moest de receptie daardoor binnen plaatsvinden. Het is een heel levende gemeenschap en ze voelen er zich helemaal thuis. Er is een viering op zaterdagavond én op zondagmorgen om 11 uur, met geregeld ook gezinsvriendelijke vieringen.
En dan wordt het toch tijd om afscheid te nemen en terug te keren naar Evere.
Doet de kerststal nog dienst, vraagt Jan nog net voor we vertrekken. Natuurlijk! Want wie dit nog niet zou weten: de kerststal in Sint Jozef is bedacht, ontworpen en gemaakt door Jan. En wij allen in Evere zullen er nog veel jaren van genieten. Dus van harte bedankt Jan!
Bedankt ook Christiane! Jullie zijn en blijven altijd welkom in onze parochie in Evere!
Hopelijk tot binnenkort!
Zuster Bernadette, zuster Rita en Ria
