Onze aartsbisschop, Jozef kardinaal De Kesel, zal mij en mijn tochtgenoot Emiel Clerckx uit Boutersem op zondag 4 december te 15 uur door handoplegging en gebed in de St. Romboutskathedraal te Mechelen zal wijden tot permanent diaken van het aartsbisdom Mechelen-Brussel.
Ik ben Dirk Van Erps, 59 jaar, gehuwd met Ute Wiegand afkomstig uit Nürnberg – Duitsland en vader van Joachim – 26 jaar. Ik ben geboren in Leuven, opgegroeid in Everberg, een deelgemeente van Kortenberg en sinds ons huwelijk in 1991 wonen wij in het Brusselse. Eerst 6 jaar in St.-Lambrechts-Woluwe en nu al 25 jaar in Etterbeek. Ik ben ook, eveneens sinds 1991, ambtenaar bij de Europese Commissie, Directoraat-Generaal Concurrentie waar ik op kartels jaag. Denk hier niet aan drugs, maar concurrerende ondernemingen die onderling prijzen afspreken, klanten en territoria verdelen in plaats van met mekaar te concurreren.
Al als kind en zolang ik in Everberg heb gewoond, was ik er actief in de parochie. Ik heb er zowat alles gedaan behalve misdienaar: parochiale bibliotheek open houden, kaarten voor parochiale activiteiten verkopen, jeugdmisvieringen organiseren, vormselcatechist, Chiroleider, lid en voorzitter Parochieraad, lector.
Ik heb de Latijn-Griekse humaniora gedaan in het H. Drievuldigheidscollege bij de Paters Jozefieten aan de Oude Markt in Leuven en, hand op het hart, er nooit de cafés bezocht voor mijn 16de verjaardag. Nadien ook rechten in Leuven – toen zat ik wel iets meer op café, vooral in het Huis der Rechten. Nadien ben ik me gaan specialiseren in Europees recht aan het Europacollege in Brugge waar ik ook Ute heb leren kennen.
In Brussel ben ik actief gebleven in de kerk, als lid van de Pastorale Ploeg in Etterbeek, Etterbeek-Woluwe en nu in Aleidis. Verder coördineer ik ook al jaren de herabonnering op Kerk & leven. En sinds de televisiemis van 31 januari 2021 vanuit Stokkel ben ik eindelijk ook misdienaar. Zo’n 50 jaar na de meeste andere misdienaars ermee beginnen.
Alhoewel ik altijd actief ben geweest en gebleven in de kerk, maakt al dat engagement maakt je nog geen diaken. Het keerpunt lag bij mij in februari 2017 toen ik de stress van mijn managementtaak niet meer aankon. En met het wegvallen van de fysische en psychische belasting, is bij mij het verlangen gegroeid om me meer in te zetten voor Christus, Zijn Kerk en Zijn mensen. In september 2017 ben ik dan met de diakenopleiding gestart. Dat hield 3 jaar theologielessen op zaterdagvoormiddag aan het Hoger Instituut voor Godsdienstwetenschappen in Leuven, een theologisch-pastoraal programma, maandelijkse spiritualiteitsavonden en een jaarlijks abdijweek-end. En ook een stage in het vierde jaar. Die ben ik in maart 2021 gestart in de gevangenis van Leuven Centraal waar ik één namiddag per week in totaal 7 mannen bezoek die ik dan om de 14 dagen zie. Het is een grote leerschool geworden in het onbevangen, onbevooroordeeld en met overgave luisteren.
En nu sta ik op enkele weken van mijn wijding.
Het is nog steeds met de nodige schroom maar toch vol verlangen dat ik ernaar uit kijk om mensen te mogen bevestigen in het goede dat ze doen en dat namens Christus en de Kerk. Goed zeggen – bene dicere (in het Latijn) – zegenen. Ja, daar verheug ik me op. Ik hoop een zending te krijgen als gevangenisaalmoezenier-vrijwilliger, nog een tijdje in Leuven-Centraal maar op termijn in de nieuwe gevangenis in Haren. Omdat ik vanaf volgend jaar halftijds ga werken, ga ik me hiervoor op maandag en dinsdag als vrijwilliger ter beschikking stellen. Verder zal ik ook als meewerkend diaken in de pastorale eenheid mijn dienstwerk verder zetten.
Mag ik u dan ook vragen mij met uw gebed te ondersteunen, nu al, maar ook tijdens de wijding waarop u allen meer dan welkom bent.
Dirk Van Erps, kandidaat-diaken
