We moeten het eerlijk toegeven: in deze rubriek zijn jonge geloofsgenoten eerder uitzondering dan regel. Het is nu eenmaal een feit dat de vijver waarin we vissen, niet zo veel jonge visjes te bieden heeft. Sophie is één van hen. De laatste jaren heeft ze met zoveel enthousiasme haar schouders gezet onder de nieuwe initiatieven die in onze geloofsgemeenschap mogen groeien en bloeien. We stellen haar dan ook héél graag aan u voor…
Je bent een ‘vaste klant’ in de vieringen van Sint Jozef in Evere en nochtans woon je in Schaarbeek. Hoe ben je in contact gekomen met de parochiegemeenschap?
Sophie: daar is een heel leuke anekdote aan verbonden. De voorbereiding voor de Eerste Communie van onze oudste zoon gebeurde op de school bij juffrouw Marie-Paule. En er werd daarvoor ook een ouderavond georganiseerd om de viering zelf voor te bereiden. Toen ik aankwam in de zaal op school, waren er al twee mensen aanwezig: een mama van één van de medeleerlingen van onze zoon en er was ook nog een man in de zaal. Ik vroeg hem van welke leerling hij de vader was maar hij zei: ik ben pastor Tony. Het is een kennismaking die ik nooit meer zal vergeten!
Ik herinner mij ook nog heel goed de viering van de Eerste Communie zelf omdat ik echt geraakt was door de homilie en door de viering zelf. Mijn eerste indruk van de gemeenschap Damiaan was er één van eerlijkheid en authenticiteit. En ik ben contact blijven houden. Ook omdat ik in de kerk van Sint Aleydis waar wij dichtbij wonen alleen contact had met de Franstalige gemeenschap. En ik bleef daar wat op m’n honger zitten. Er was in die tijd nogal een wisseling van pastores en dat gaf eerder een gevoel van vrijblijvendheid.
Ook bij de doop van onze tweede zoon bleef ik zitten met niet ingevulde wensen. Er was zo’n enorm verschil met de gemeenschap in Sint Jozef waar ik me veel meer betrokken en heel welkom voel.
Waar ben jij beroepshalve mee bezig?
Sophie: ik heb Romaanse filologie gestudeerd in Leuven en ik geef nu les in twee scholen: in het tweedekansonderwijs in Leuven aan jong volwassen tussen 18 en 23 jaar en op zaterdagmorgen in het Marie Haps Instituut geef ik Nederlands aan anderstaligen, voor het overgrote deel aan Franstaligen.
In het tweedekansonderwijs komen jongeren terecht die om allerlei redenen niet geslaagd zijn in het gewone onderwijs. Ze zijn uit de boot gevallen om de meest uiteenlopende redenen: psychologische, sociale, financiële, soms ook taalproblemen en hebben daarom extra ondersteuning nodig.
Het is een heel boeiende job en het komt er in feite op neer dat we proberen die jongeren te helpen om hun weg te vinden in het leven. Er heerst op school een heel goede sfeer dankzij de vertrouwensband tussen leerlingen en leerkrachten.
Jammer genoeg evolueert het tweedekansonderwijs de laatste jaren meer en meer richting het gewone onderwijs. Als leerkracht krijgen we minder tijd en minder vrijheid om de jongeren te begeleiden. Wie zoals vroeger wil blijven verder werken, moet er meer van zijn eigen vrije tijd in steken maar ik doe het heel graag om de jongeren te helpen.
Dat moet inderdaad een heel boeiende job zijn, een hele uitdaging ook. En dan geef je ook op zaterdagmorgen nog Nederlandse les aan anderstaligen. Wat houdt dat dan precies in?
Sophie : Marie Haps Instituut is een school met een heel goede reputatie. De leerlingen hebben veel zelfvertrouwen, komen vaak uit de betere klasse. Een totaal andere groep dus dan de leerlingen uit het Tweedekansonderwijs. Ik geef er les aan de leerlingen die al het hoogste niveau hebben bereikt. Dat zijn allemaal volwassenen. Het is vooral de bedoeling dat ze veel Nederlands spreken. Lesgeven zie ik vooral als een wisselwerking. Zo organiseer ik soms een uitstap met de cursisten van Marie Haps naar Leuven. We brengen dan een bezoek aan mijn leerlingen in het Tweedekansonderwijs. Dat bezoek geeft die leerlingen een heel goed gevoel. Het versterkt hun persoonlijkheid en hun zelfvertrouwen. En mijn anderstalige leerlingen kunnen in Leuven hun Nederlands oefenen. Ik wil hier trouwens graag een oproep doen aan al wie bereid is om één keer per week Nederlands te spreken met een anderstalige. We hebben altijd nood aan zo’n kandidaten
Ik heb thuis ook al conversatietafels Nederlands georganiseerd. We spreken dan op voorhand een thema af: film, reizen, Kerstmis of een tentoonstelling. En dan bezoeken we achteraf ook samen die tentoonstelling of we gaan samen naar die film kijken. Dat zijn allemaal mogelijkheden voor anderstaligen om Nederlands te leren door de praktijk. En Brussel heeft natuurlijk het grote voordeel dat je hier op kleine afstand veel mensen vindt die al die verschillende talen spreken.
Hou je nog, naast je drukke job, wat vrije tijd over en wat doe je in die vrije tijd?
Sophie: natuurlijk gaat mijn vrije tijd in de eerste plaats naar mijn gezin maar ik ben ook vrijwilligster bij de Oxfam tweedehandswinkel in de Brabançonnestraat. Daar kom ik in contact met mensen uit weer een heel andere wereld, vaak kansarmen. We zijn met een grote groep vrijwilligers die enorm gemotiveerd wordt door de verantwoordelijke van de winkel. Een dame met een gouden hart, die altijd paraat staat om mensen in nood te helpen. Ik help er om kleren, schoenen, boeken, keukenmateriaal, speelgoed, kortom alles wat er binnenkomt te sorteren. Omdat de laatste jaren de kwaliteit van kleren en schoenen in het algemeen achteruit gaat, blijven er ook minder bruikbare spullen over. Maar we hebben toch één van de best draaiende winkels uit de Brusselse regio. Ik neem vooral de boekenafdeling voor mijn rekening. Zoek je een boek: kom dan gerust eens langs want we hebben literatuur in verschillende talen ter beschikking.
Vorig werkjaar liep in onze parochie het ‘WeG-project’. Jij was van bij het begin bij de organisatie betrokken. Waarom heb jij daar mee je schouders onder gezet?
Sophie: ik vond dat een heel goed initiatief. Ik was al enorm geraakt door de sterke inbreng van de sprekers bij de ‘try outs’ en ook door het begeleidende boek. Op vlak van geloof heb ik een hele geschiedenis achter de rug, ik heb een hele weg afgelegd. Want wat betekent ‘geloven’. Ik heb vooral de ‘spirituele’ draad terug opgenomen door de geboorte van mijn kinderen. Je kan mij dus een ‘neofiet’ noemen. Ook mijn vriendin Machteld heeft daar een grote rol in gespeeld. De vieringen op zondagmorgen zijn voor mij erg belangrijk. Ze zijn een ‘waterbron in de woestijn’, een verademing in de woestijn van een hele week lesgeven. Het WeG-project heeft mij energie en kracht gegeven. Want hoe moet het verder met mijn leven? Wat heeft God met mij voor? Dat zijn mijn levensvragen. Ik wil mij inzetten maar ik ben nog ‘zoekende’. Ik zie mijn inzet nu vooral liggen in het verlengde van wat ik nu doe, en dat is lesgeven. Maar ik wil nog bepaalde accenten verleggen. Ik zie het niet zo in het contemplatieve, dat is mijn aard niet. ‘Actie, iets doen’ dat is veel meer mijn ding. De zwakkeren helpen, vooral wie minst gezien wordt: ouderen, kinderen, gehandicapten…
Als ik me zo kan inzetten voor al de mensen waar ik mee in contact kom, is het mede dankzij een organisatie die PRH heet, voluit ‘persoonlijkheid en relaties’. PRH geeft vorming over persoonlijke groei. Sinds ik in 2005 begonnen ben met de cursus "Wie ben ik?" is het niet meer weg te denken uit mijn leven.
Sinds kort zit je ook mee in de werkgroep ‘vernieuwing’. Waarom heb jij je daarin geëngageerd?
Sophie: het werkt enthousiasmerend om daaraan deel te nemen en mee te zoeken waar mogelijkheden zich aandienen want hoe kunnen wij als christelijke gemeenschap iets betekenen voor de maatschappij? Dat is voor mij een heel belangrijke vraag. Het heeft voor mij heel veel te maken met : ‘ook ‘doen’ wat we horen in de vieringen op zondag’.
Bedankt Sophie! Dank voor jouw enthousiasme want het werkt aanstekelijk! Nog veel geluk in het uitvoeren van jouw dromen als gelovige, ‘actieve’ christen.
Ria
