Omdat de pastorale ploeg van Sint Franciscus enkele maanden geleden versterkt is met een nieuw lid, vond ons redactieploegje het hoog tijd deze nieuwkomer aan u, lezer, voor te stellen. Hij was zelf hoogst verrast door onze vraag en zag het eerst niet goed zitten want ‘mijzelf in de kijker zetten is niet wat mij interesseert’, zo was zijn eerste reactie. Na een telefoontje mocht ik gelukkig toch eens langs gaan. En dus fietste ik richting Sint-Vincentiusparochie en had er een lang en hoogst interessant gesprek met… Frans Vervenne.
Eerst de klassieke openingsvraag: ben je inwijkeling of geboren en getogen Everenaar?
Frans: ik ben geboren in West-Vlaanderen, in Izegem meer bepaald en ik kom uit een groot gezin, acht kinderen, vier jongens en vier meisjes en ik ben de tweede oudste. In 1972 ben ik naar Evere komen wonen, eerst op de Haachtsesteenweg. Later heb ik grond gekocht en een huis gebouwd in de Golflaan.
Waarom ben je naar Evere komen wonen?
Frans: mijn verhuis van Izegem naar Evere was vooral voor mijn werk. Ik had drie firma's opgericht, drie complementaire bedrijven voor industriële verfmachines dankzij een technische vondst, het gemakkelijker toepassen van de droge verftechniek. Dat ging eerst over poederspuit apparaten en cabines, later ook over ‘complete installaties' (voorbehandeling tunnels, ovens en railtechniek). De fabriek lag in het Westvlaamse Ardooie maar voor de verkoop moest ik veel naar het buitenland en dan was het praktisch om in het Brusselse te wonen. Wij verkochten tot in Korea en ik ben zelf een zestal keer in Zuid-Korea geweest, ook in Indië en in China. Op het hoogtepunt werkten we met een twintigtal werknemers. Ik mag God heel dankbaar zijn dat ik zo succesvol in de business ben geweest. Ik heb alles alleen opgestart en een paar jaar terug op mijn 75ste ben ik ook zelf kunnen stoppen.
Dan heb je ook veel van de wereld kunnen zien?
Frans (lacht): vooral veel industrieterreinen! Ik had toen niet veel tijd om die landen te verkennen als ik bedrijven ging bezoeken. Maar voor ik zelf zaken ben gaan doen, heb ik tien jaar in Congo gewerkt, in het onderwijs. En op het einde van de jaren zestig ben ik drie jaar in de Verenigde Staten gaan studeren. Want na mijn studies in Leuven wilde ik graag Engels leren. Dat heb ik gecombineerd met psychologie. Daar heb ik ook een vliegtuigje gekocht en mijn brevet gehaald. Achteraf was dat vliegtuigje heel nuttig in Congo. Ik kon mij veel sneller verplaatsen dan over de weg. In Congo werkte ik voor de overheid in het secundair onderwijs maar vooral op het organisatorische vlak. Ik ben ginder getrouwd en onze oudste dochter is er geboren. Maar dan werd het politiek onrustig, levensgevaarlijk en zijn we moeten vluchten.
Hoe ben je hier in Evere in contact gekomen met de parochie?
Frans: in vijf jaar tijd kregen we vier kinderen, vier meisjes en later is er nog een zoon gekomen. We gingen met ons gezin naar de mis in Sint Vincentius en we vielen wel op met vier kleine kinderen. De toenmalige pastoor heeft mij dan gevraagd om lid te worden van de Kerkfabriek. Door de ervaring in mijn bedrijf ben ik vrij vlug voorzitter geworden.
Ik heb ook altijd een grote devotie gehad voor Maria en de Heilige Geest. Zowel spiritueel als materieel heeft de Heilige Geest mij vaak oplossingen aangereikt. Ik ben altijd praktiserend geweest en dat bezig zijn met de Heilige Geest, dat groeit. Zo ben ik tot een ander soort leven gekomen, ook in mijn bedrijf. Toen ik het boek van Marcelle Auclair las over het leven van Theresa van Avila, las ik op één en dezelfde bladzijde een tiental keren: "dan nam ik het besluit... van nu af... ik nam me voor... enzovoort. Ik dacht : het wordt tijd dat ik ook eens beslis. Zo heb ik mij voorgenomen iedere dag te bidden. Maar van dat voornemen kwam al vlug niet veel in huis. Ik ben dan iedere dag een uur vroeger gaan opstaan, ook al moest ik sommige dagen heel vroeg vertrekken op reis. Stilletjes aan heeft de Heer meer greep op mijn leven gekregen.
Je bent nu ook lid geworden van de pastorale ploeg van Sint Franciscus.
Frans: ik ben altijd naar de vieringen in Sint Vincentius blijven komen, ook toen de parochie deel is gaan uitmaken van Kerkebeek. De eucharistie op zondag is dan verhuisd naar de O.L.Vrouwkerk. Hier was er een viering op zaterdag. Pas sinds we deel uitmaken van de grotere eenheid Sint Franciscus is de weekendviering gestopt en nu is er op dinsdagmorgen een viering in de kerk van Sint Vincentius.
Het is pas heel recent dat ik lid ben van de pastorale ploeg. Blijkbaar had iemand mijn naam opgegeven. De vergadering voor de samenstelling van de nieuwe ploeg was ik helemaal vergeten. Tot pastor Tony mij belde. Mijn taak daarin zie ik vooral op het spirituele vlak: ons leven met Christus-Herder steeds dieper beleven. In alles Zijn Geest intens zoeken en volgen. Die weg wordt ons duidelijker door het veelvuldig lezen en mediteren van Zijn Woord.
Beste Frans, je bent op nog veel meer terreinen actief want je vertelde mij ook over jouw inzet én ten dienste staan van medemensen in spirituele nood, de film die je maakte samen met je dochter over pater Pio, je grote interesse in boeken rond spiritualiteit en bijbelstudie en nog zoveel meer... teveel om alles op te noemen. Tenzij twee uitspraken van jou die ik nog aan de lezers wil meegeven:
- je kan werken en wroeten wat je wil, ‘HET IS DE HEER DIE HET DOET'
- we moeten niet alleen Gods' wil volbrengen, maar ER IN LEVEN.
Bedankt Frans voor zoveel inzet en doe zo voort!
Ria V.A
