De wereldjongerendagen zijn gestart.
Gisteren kwamen we toe in Famoēs (uitgesproken als famo-ésj). Famoēs is een plaats in de gemeente Odivelas in het district Lissabon. Het aankomen ging voor mij gepaard met een onverwachte verrassing (wat eigenlijk geen uitzondering is hier op de WJD, want heel veel zaken zijn pas op het allerlaatste moment duidelijk hier in Portugal). Ineens kregen we te horen dat er een aantal in een gastgezin gingen slapen en een aantal in scholen. Daarna werden de namen afgeroepen en bleek dat ik in een gastgezin mocht (omdat ik bij de oudsten ben) en Servaes en Louise in de scholen.
Aanvankelijk vond ik dat moeilijk. Ik vond het moeilijk om gescheiden te worden van Louise en Servaes en ook andere vrienden die ik hier al gemaakt heb. Ondanks dat wij niet elke minuut en seconde hier samen spenderen en elkaar ook de vrijheid geven om ons eigen ding te kunnen doen, ervaar ik dat Louise en Servaes toch wel wat mijn houvast zijn in dit avontuur dat regelmatig ook chaotisch is. Wel mooi hoe ik op zo een korte tijd toch al zo een band met hen heb opgebouwd.
Nu, de paniek daaromtrent is nog vrij snel gaan liggen. We zijn met een groep goed gaan eten en tegen 22 uur kwam ik dan te weten met wie ik in een gastgezin kwam liggen en kort nadien ontmoette ik mijn gastgezin.
Ik ga gewoon zeggen hoe het is: ik ben met mijn gat in de boter gevallen. We zijn terechtgekomen in een kasteel en zijn ontvangen als koningen. We verblijven bij twee mensen die al grootouders zijn. Een beetje thuiskomen bij oma en opa eigenlijk. Ze hadden voor ons een grote schotel lekker eten voorzien. We kregen een bed met daaraan een badkamer met warme douche. Ook het ontbijt vandaag was dik in orde.
Als ik vandaag, deze ochtend, de groep, die in scholen sliep, terug ontmoette, bleek dat het contrast niet groter kon zijn. Vandaag heb ik de hele dag geschipperd tussen schuldgevoel en immense dankbaarheid voor de gastvrijheid van mijn gastgezin en het comfort dat mij zomaar cadeau wordt gedaan.
Maar we zijn dus nu in Lissabon, de échte wereldjongerendagen zijn nu helemaal van start gegaan. Vandaag zag dat er als volgt uit: we zijn gestart met een rise up moment waarin we in nieuwe gespreksgroepen werden geplaatst. In die gesprekgroep konden we mensen ontmoeten van andere voorprogramma's. Vandaag deden we vooral aan kennismaking en konden we elkaar vertellen over onze ervaringen van de voorbije week.
Daarna werden we verwelkomd door alle mensen die ons hier ontvangen in Famoês. Er werd gespeecht en traditioneel gedanst. Daarna was er een ķleine receptie.
En toen trokken we na de lunch Lissabon in. Als het in Porto al druk was, dan was dat nu absoluut in honderdvoud. Vandaag was het vooral wat uitzoeken en ondervinden: hoe geraak je van A naar B? Waar kan je naar toilet? Waar gaan we eten? Hoe geraak je binnen op "het plein".
Op dat plein was vanavond om 19 uur, plaatselijke tijd, een openingsmis. Met duizenden (in ieder geval ontelbaar veel) mensen stonden we daar samen voor de eucharistie. Tijdens die eucharistie stelden we onszelf al de vraag: hoe in godsnaam gaan ze hier iedereen de communie geven? Maar dan is het moment daar en klappen er overal ongelofelijk veel witte paraplus open. Overal waar je naartoe kan kijken, staat er binnen de 10 meter iemand onder een paraplu hosties uit te delen. Op die manier ging dat eigenlijk enorm vlot.
Wat minder vlot ging, was de weg naar huis. Met zo veel mensen tegelijk naar een uitgang bewegen, deden we met muizenstapjes als zingende sardientjes in een blik.
Ik ga dan nu onder de veren kruipen in het kasteel van mijn gastgezin!
Veel groetjes
Van Femke en ook van Servaes en Louise natuurlijk!
