Moed wordt je nooit cadeau gedaan.
Je moet hem zoeken,
uit jezelf opdelven,
desnoods met blote handen.
En alles wat je vindt tezamen rapen.
Noem het geen voorrecht van heldhaftigen.
Want groter is de moed
die ongezien bewezen wordt,
door je
- zelfs als de dagen donker zijn -
met stille kracht te blijven wenden
naar het licht.
Of te geloven in de zinvolheid
van je bestaan,
al was het enkel om het
volgende moment te halen.
Moedig zijn zij die plaats voorzien
voor wat er op hun weg komt.
Die telkens weer het hoofd oprichten.
Die durven loslaten en herbeginnen.
Die taaiheid weten te verbinden
met aandacht en met tederheid.
Die in hun kunnen
evenzeer als in hun kwetsbaarheid
niets anders doen dan leven doorgeven.
Moed hoeft men enkel te bewijzen
aan zichzelf.
En wie die moeite heeft gezien, de vastberadenheid,
ontdekt daarin misschien een uitdaging
om in dat spoor te volgen.
Kris Gelaude
