Als u dit leest, zijn we al onderweg op de bus of op de trein. Maar ja, een blog is geen directe rechtstreekse verslaggeving. Het komt allemaal met minstens één dag vertraging. Ja, op bedevaart gaan en met bedevaarders meeleven, het heeft echt wel iets met ‘vertraging’ te maken. Maar ik schrijf dit hier dus daags na het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming. Het was voor mij een speciale feestdag, want ik mocht mee voorgaan in de tweetalige viering in Onze Lieve Vrouw van Stokkel waar ook, op deze dag, het patroonsfeest van de parochie werd gevierd. En in mijn ‘preekje’ zei ik tot de aanwezige gelovigen en nu dus ook tot u: “Maria. We kunnen en durven altijd naar haar toe gaan omdat zij, zoals elke moeder, niet vraagt, oordeelt of veroordeelt, maar ons altijd welkom heet. Maar, en dat moeten we goed beseffen, het gaat Maria nooit om haar eigen persoon, ze verwijst altijd naar haar Zoon.” En dat gaan we dus doen. Naar haar toegaan en via haar steun ook haar Zoon beter leren kennen. Ik verheug me er al op, weer aan de grot te kunnen staan, een kaarsje branden, Eucharistie beleven. ‘Vorfreude ist die schönste Freude’, zegt men zo mooi in het Duits. De vreugde vooraf is het schoonst. Lourdes. De vorige keer dat ik er was, was in 2009. Toen was het een ‘kleine omweg’ op mijn bedevaart naar Santiago en wachtte mijn beste vriend me er toen op. Nu ga ik met Ute en als diaken en samen met een mooi groepje van onze Pastorale Eénheid mee met de diocesane bedevaart in aanwezigheid van onze kardinaal. Laat het maar gebeuren. Ik sta er voor open.
