Met veel enthousiasme begonnen we eraan. Ruimschoots op tijd stond iedereen de bus op te wachten, goedlachs, dankbaar om sympathisanten die ons kwamen uitwuiven. Twee uur bus liep vlot; we reden zelfs zacht over het viaduct van Vilvoorde. Op de trein raken bleek een ander paar mouwen: het stationsplein van Tourcoing is heraangelegd waardoor er nog maar vijf bussen op het plein mogen. Een half uurtje file doen in de aanschuivende bus, het is eens wat anders. Op bedevaart gaan loopt nooit helemaal over een leien dakje, juist zoals het leven zelf... De treinreis ging vlot, het grootste stuk van het traject afleggen aan 300 kilometer per uur, dat schuift natuurlijk. "Wat?? Zijn we al in Bordeaux??", vandaar eerder op een slakkengangetje tot we in de verte de Pyreneeën ontwaren en we voorbij de Grot van Lourdes spoorden: "Avé, Avé Maria!". Onderweg beklijvend bericht van thuis van iemand die voor een grote operatie staat. We weten wat vragen aan de hemelse Moeder. Op bedevaart gaan confronteert altijd met de kwetsbaarheid van leven... Trein af, bus op en dan een lange file om aan te schuiven aan de balie van het hotel. Gelukkig heeft de organisatie nog wat verbeterpunten gelaten voor de volgende keer!
Na de maaltijd - voorwaar "French fries" om ons te verwelkomen - trekken degenen die nog wat energie over hebben na de toch wel lange dag naar het heiligdom om Maria te groeten (onderweg wat om moeten stappen en daardoor al de lichtprocessie van boven gezien, nu ja... op bedevaart gaan doet altijd wat omweg maken en verrast door onverwachte schoonheid...). Zo komen we bij de grot, waar het betrekkelijk stil is en we even bij Maria kunnen verwijlen. Hoe vaak stond ik hier al? Ik kan het niet meer tellen. De eerste keer was ruim vijftig jaar geleden... Het voelt als thuiskomen, Maria die even een oogje pinkt en alleen door te glimlachen eindeloos veel dingen zegt. Op bedevaart gaan is af en toe aan de hemel passeren - juist zoals het leven zelf...
Na de maaltijd - voorwaar "French fries" om ons te verwelkomen - trekken degenen die nog wat energie over hebben na de toch wel lange dag naar het heiligdom om Maria te groeten (onderweg wat om moeten stappen en daardoor al de lichtprocessie van boven gezien, nu ja... op bedevaart gaan doet altijd wat omweg maken en verrast door onverwachte schoonheid...). Zo komen we bij de grot, waar het betrekkelijk stil is en we even bij Maria kunnen verwijlen. Hoe vaak stond ik hier al? Ik kan het niet meer tellen. De eerste keer was ruim vijftig jaar geleden... Het voelt als thuiskomen, Maria die even een oogje pinkt en alleen door te glimlachen eindeloos veel dingen zegt. Op bedevaart gaan is af en toe aan de hemel passeren - juist zoals het leven zelf...
