U heeft ze ongetwijfeld in één van onze feestelijke vieringen wel eens aan het werk gezien of gehoord want op zo een momenten neemt ze graag de leiding van het zangkoor. Dat zal ze ongetwijfeld weer doen tijdens de Kerstavondviering op 24 december. Sinds kort maakt ze ook deel uit van de pastorale ploeg. Het is dus meer dan hoog tijd dat we ze aan u voorstellen… Marita Mombaerts.
Zoals naar goede gewoonte starten we met de klassieke vraag: ben je een Brusselaar of een inwijkeling?
Marita Mombaerts: ik ben geboren en getogen in Stokkel. Mijn vader was van Stokkel maar mijn moeder was van Sint Anna Pede. Toen ze naar Stokkel kwam is ook haar moeder, die toen al weduwe was, meegekomen. Uit de familieverhalen vernam ik dat de vader van mijn grootmoeder tijdens de Eerste Wereldoorlog als soldaat een vriend had uit Stokkel en mijn grootmoeder altijd heeft gezegd: ik zou wel eens naar Stokkel willen gaan. Haar wens is dus uitgekomen al was mijn grootvader ondertussen wel overleden.
Mijn grootmoeder is hier in Stokkel in 1961 overleden op 68-jarige leeftijd.
Kom je uit een groot gezin? en hoe was je kindertijd in Stokkel?
MM. : we waren met vier zussen. Vooral met de jongste heb ik veel contact en ook met haar twee kinderen en vijf kleinkinderen. De klassieke feestdagen vieren we samen. Zolang mijn moeder nog leefde, kwamen we allemaal bij haar samen met Kerstmis, Pasen, moederdag, vaderdag... Later hebben mijn jongste zus en ikzelf dat overgenomen.
Ik had een heel fijne kindertijd want Stokkel was in die tijd nog een echt dorp. Iedereen kende er iedereen. Ik liep, zoals elk kind in Stokkel, school in de plaatselijke zusterschool. Mijn eerste communie was in 1961. Dat was toen nog een viering in de oude kerk van Stokkel. De voorbereiding gebeurde door de onderpastoor E.H. Sergooris in samenspraak met de lokale zusterschool. Er waren nog communiebanken met een wit kleed en bij elke tik moesten we eerst knielen, dan onze handen vouwen onder het witte kleed… het werd streng geregisseerd in die tijd. Bij mijn plechtige communie in 1966 waren we met een hele grote groep (Nederlandstaligen en Franstaligen samen) en was de oude kerk niet meer in gebruik en het patronaat te klein. We moesten uitwijken naar de turnzaal van de gemeenteschool naast de kerk. De nieuwe kerk was toen nog in opbouw. Tot 1982 hadden we een tweetalige pastoraal met pastoor Hendrickx. Daarna is pastoor Luc Peeters gekomen, die nog altijd in leven is en ook nog actief. Van dat ogenblik af kenden wij de scheiding van de Nederlandstalige en Franstalige pastoraal. In 2009 kwam Johan Dobbelaere en in 2015 pastor Benno (Haeseldonckx).
Na je studies ben je aan het werk gegaan. Was dat ook in Woluwe?
MM.: ik heb enkele jaren gewerkt op het gemeentebestuur van Kraainem. Nadien ben ik naar de privé overgestapt. Eerst het bankwezen en de laatste 27 jaar was ik zaakvoerster van een kleine KMO in de branche van de zwembadverkoop. Wij waren groothandelaar en verkochten aan de zwembadbouwers die op hun beurt de verkoop en plaatsingen bij de particulier uitvoerden. Het bedrijf was gevestigd op de Linkeroever in Antwerpen.
Van onze zoomvergaderingen voor de parochie herinner ik me dat je ook regelmatig in het buitenland verblijft.
MM.: inderdaad, gezien het voor ons bedrijf hoogseizoen was in de zomermaanden, nam ik mijn verlof in januari wat voor ons laagseizoen was. Om toch nog een beetje van mooi weer en zon te kunnen genieten, vloog ik naar Tenerife. Twee weken zomerweer in volle winterperiode waren zo deugddoend, dat ik het blijf verder doen, zelfs nu nog. Wat niet betekent dat ik in de zomer ook wel elders vakantie houd. Een vaste activiteit zijn bijvoorbeeld de wandeltochten van de “Vierdaagse van de IJzer” einde augustus. Wandelingen georganiseerd door het Belgische Leger in de Westhoek die volledig in het teken staan van de beide wereldoorlogen.
Alhoewel je het reilen en zeilen van de parochie heel goed kent, woon je er nu niet meer?
MM.: ik heb altijd in de buurt gewoond tot 2014. Ik ben alleenstaande en de huurprijzen zijn hier de laatste jaren enorm gestegen. Zo ben ik verhuisd naar Overijse, naar de deelgemeente Eizer (vlak naast Duisburg en Tervuren). Het is er héél landelijk nog en heel rustig. Maar ik kom meerdere keren per week naar Stokkel, bijvoorbeeld naar de markt, maar ook bijvoorbeeld voor de zondagsvieringen of als er een begrafenis is, om alle praktische zaken voor te bereiden voor de pastor. Per auto sta ik hier op ongeveer twintig minuten.
Na al die jaren heb je Stokkel dan enorm zien veranderen?
MM.: inderdaad, enorm zien veranderen. Stokkel was een boerendorp. Toen ik mijn plechtige communie deed, was er nog processie op 15 augustus én op de zondag volgend op sacramentsdag. In 1988 is het metrostation hier geopend en dan is alles heel snel veranderd. Er is enorm bijgebouwd. Dan is ook nog de Europese gemeenschap in Brussel gekomen en al die kapitaalkrachtige nieuwkomers hebben de prijzen enorm de hoogte ingedreven. Er is hier ook een vrij grote Japanse gemeenschap, zelfs een Japanse wijk. Zij huren vaak de parochiezalen voor hun bijeenkomsten. Ze hebben zelfs ook een koor. Maar daardoor zijn meer en meer oorspronkelijke bewoners genoodzaakt geweest om te verhuizen.
Je bent hier in Stokkel tot op vandaag heel actief.
MM.: al van kindsbeen af nam ik deel aan alles wat georganiseerd werd, later hielp ik ook mee aan de Vlaamse kermissen. Die werden georganiseerd om de kosten van het nieuwe kerkgebouw helpen te dragen. Tot mijn 14 jaar was ik lid van de Chiro en al vroeg zong ik samen met mijn vader in het zangkoor. Op hoogdagen en feestdagen droegen wij zelfs allemaal een zwarte rok en een witte bloes. Die was geschonken door een weldoenster van de parochie. Ze heeft onder andere ook een klok, stoelen en glasramen voor de kerk geschonken. Fons, de koorleider was ook titularis-organist in onze parochie. Toen hij ziek werd, zei hij tegen mij: ‘Marita, je gaat het koor toch niet laten verloren gaan!’. Na zijn overlijden heb ik dus zijn taak overgenomen. Na twee maanden is ook zijn vrouw terug komen meezingen, wat mij enorm veel plezier heeft gedaan. Ook voor mijn vader betekende het koor heel veel. Zelfs toen hij later in het rusthuis verbleef, wilde hij toch nog mee komen zingen.
Er was hier een heel familiale sfeer in Stokkel met een heel bloeiend sociaal verenigingsleven : Chiro, KAV, KWB, het Davidsfonds, de gepensioneerdenbond, de Duivenbond, de Koninklijke Muziekharmonie en het parochiekoor. En misschien ben ik er wel vergeten te vernoemen. Mocht het zo zijn, sorry daarvoor.
Ik ben in de parochie opgegroeid en heb haar eerst zien groeien en daarna zien verkleinen en veranderen. Maar je moet mee met de tijd want alles evolueert. Voor de kerstviering bijvoorbeeld (en andere bijzondere gelegenheden) hebben we een nieuw gelegenheidskoortje samengesteld: een samenraapsel van zangers van het koor van de Heilige Familie en het koor van Stokkel. Dat is al enkele jaren zo en met een kleine repetitie, lukt ons dat heel goed om de viering op te luisteren.
Ik ben ook lid van de Kerkfabriek en sinds kort ook van de pastorale ploeg. Daar moet ik nog wat mijn draai vinden want het is allemaal nieuw en draait vooral rond de gemeenschapskerk.
Heb je nog tijd voor hobby’s?
MM: Ik kook graag en af en toe help ik bij vrienden die een traiteurzaak hebben. Dat is eenvoudig werk in de keuken vooral groenten snijden en belegde broodjes klaarmaken. Dat brengt me rust en maakt mijn hoofd leeg.
Maar ik ben ook vrijwilliger in het rusthuis van Wezembeek-Oppem. Mijn vader kreeg op hoge leeftijd Alzheimer en voor zijn welzijn is hij toen naar dat rusthuis gegaan. Dat was een van de moeilijkste beslissingen in mijn leven. Ik ging hem heel vaak bezoeken, was er vaak het hele weekend. Na zijn overlijden ben ik er als vrijwilliger blijven gaan. Ik breng ook sommige bewoners naar de dokter of het ziekenhuis als dat nodig is. Er is ook iedere week op dinsdagnamiddag een eucharistieviering die gedragen wordt door vrijwilligers en verschillende gepensioneerde priesters, zelfs een priester die de verplaatsing maakt vanuit Duffel. Ook aan de organisatie van die vieringen werk ik met veel plezier mee.
Beste Marita, bedankt voor je enorme inzet voor de parochie én voor al je medemensen! Dat je al dat prachtige werk nog vele jaren mag verderzetten!
Ria V.A.
