‘Tussen twee synodebijeenkomsten in: Kerk in beweging naar morgen…’
In het verhaal over de opwekking van de jongeman van Naïn (Lukas 7, 11-17) trekken twee stoeten rond. Een jongen wordt voor dood uit de stad Naïn weggedragen – het is een rouwstoet die ook vandaag voortdurend door onze wereld trekt, en er alle leven uit weg draagt. Bij de stadspoort, op het kruispunt der wegen, ontmoeten zij Jezus en zijn leerlingen, en daar gebeurt het wonder: de jongeman komt weer tot leven... Lukas vertelt dat Jezus net daar voor nog in Kafarnaüm was (‘Dorp van de troost’), en dat Hij van daaruit met ‘zachte moed’ voor de zoveelste keer Zijn stoet van leven op gang had getrokken, om de confrontatie met de dood in Naïn aan te gaan, en er leven te brengen – en wel in overvloed… Als kerkmensen hebben wij in deze ‘Godvergeten tijden’ op de eerste plaats nood aan troost. Zeker voor wie vandaag de Kerk helpen dragen is dit hoogstnodig: een troostplek hebben om te helen en te herbronnen, zodat we kunnen blijven op tocht gaan (ten leven).
Waar vinden we inspiratie die vernieuwend is? Opwekkend, bemoedigend en leven-gevend? Is het niet de roeping van onze gemeenschappen (ook al worden ze kleiner) om plekken van troost te zijn, te midden van een harde wereld? Om dan vanuit zo’n warme gemeenschap dag na dag de wereld tegemoet te blijven gaan, met handen vol hoop en leven?
- Even bladeren in het grote fotoalbum van de evangelies – we komen op het spoor van de ‘pedagogie van Jezus’…
- De foto die we voor vanavond uitkozen: Het verhaal over de opstanding van de jongeman van Naïn (Lukas, 7, 11-17) – een eerste kennismaking.
- Er lopen in dit verhaal twee stoeten van mensen rond: een stoet van de dood, en een stoet van het leven…
- De stoet van de dood komt uit Naïn – ‘lustoord’, stadje van plezier.
- De stoet van het leven komt uit Kafarnaüm – ‘dorp van troost’.
- Even actualiseren: die twee stoeten lopen ook op vandaag nog volop rond in onze wereld, onze buurt, onze parochie, onze pastorale eenheid, ons decanaat…
- Twee foto’s uit de krant: ‘Jaap, de dijk zit niet lekker…’ en ‘De oren spitsen bij de puinhopen na een aardbeving…’
- Op het kruispunt waar die twee stoeten op elkaar botsen, moet het gebeuren: mensenvisser spelen – werken aan bevrijding en opstanding uit de dood…Die hele weg, die overgang, dat ‘pascha van dood naar leven’ wordt in dit verhaal vertolkt in acht stappen – afgeleid van de acht werkwoorden in deze evangelietekst waar Jezus onderwerp van is:
- NAAR DE STAD GAAN, AANWEZIG ZIJN, ER ZIJN…
- ZIEN WAAR DE DOOD TOESLAAT EN WIE IN NAÏN OP ÉÉN OF ANDERE MANIER DOODGAAT OF OP SOMMIGE PLEKKEN VAN ZIJN BESTAAN REEDS DOOD IS…
- MEDE-LIJDEN, COM-PASSIE VOELEN. BARMHARTIG ZIJN EN HET JE AANTREKKEN…
- TROOSTEN, VERBONDENHEID SCHEPPEN.
- DE STOET VAN DE DOOD TEGENHOUDEN EN DE DRAGERS STAANDE HOUDEN.
- TOENADERING ZOEKEN, VER-STAAN, AANRAKEN, JE HANDEN VUIL MAKEN AAN DE DOOD, SOLIDAIR ZIJN…
- OPROEPEN TOT LEVEN, BEVRIJDING, OPSTANDING. ELKAAR HET LEVEN AANDOEN IPV. DE DOOD…
- MENSEN, KINDEREN, JONGEREN, OUDEREN… AAN ZICHZELF, AAN HET LEVEN, AAN HUN SITUATIE TERUGGEVEN. (ANDERS, ALS ‘NIEUW GEBOREN’)
“Een student wilde weten of ik dan nooit de moed verloor. Ik zei van ja. Er bestaan onduldbare onrechtvaardige situaties waar niets beweegt. Maar in de verenigingen waarin ik actief ben stel ik gelukkig vast dat we nooit allemaal op hetzelfde moment de moed kwijt zijn. Als de ene er genoeg van heeft en ermee wil ophouden, is er een ander die zich opricht en verder gaat. Daarom is het belangrijk niet alléén te blijven. Hoop is iets wat men sàmen draagt.” (Mgr. Jacques Gaillot in Partenia – 6° jg. nr. 22 – juli 2001)
‘Onlangs kwam een journalist vanDe Standaardmij interviewen naar aanleiding van mijn gouden jubileum. Na mijn uitleg over hoe het jaren vooruitging met de solidariteit maar hoe het er nu al geruime tijd mee bergaf gaat, in het algemeen en in het bijzonder ten aanzien van vluchtelingen en sans papiers, vroeg hij me: 'Is dat niet wat ontmoedigend? Zie je dat niet als een nederlaag na je inzet van vele jaren? Kun je nog hoopvol naar de toekomst kijken? Ik antwoordde wat ik altijd antwoord als men mij vraagt hoe het gaat: 'Voortdoen!' Als het goed gaat moet je voortdoen. Als het niet goed gaat moet je zeker voortdoen opdat het zou keren, met het besef dat het vele jaren kan duren. (Daniel Alliët in Zomerreeks – Hoop, 2019).
ENKELE BEDENKINGEN OMTRENT DE KERK VAN VANDAAG EN MORGEN…
- Een wonder evangelieverhaal – over de genezing van de schoonmoeder van Petrus… (Marcus 1, 29-34)
- Kerk is altijd in beweging, en is per definitie ‘progressief’ en toekomstgericht.
- God wil niet wonen in een tempel – Hij woont liever bij Zijn mensen in een tent…
- Een persoonlijk ‘bekeringsmoment’ – de doopplaats in Filippi. Pleidooi voor een Kerk die afdaalt en in de stroming van het leven gaat staan…
- Kerk als vindplaats en oefenplaats voor solidariteit en spiritualiteit.
- Staande in een lange traditie…
- Enkele cadeaubonnen – tips voor mogelijke investeringen in de toekomst.
- Het Catacombenpact
- Afsluitende bijdrage van Timothy Radcliffe op de Synode van oktober 2023 in Rome: ‘Het zaad ontkiemt…’
Tot slot: Wat kunnen we doen / wat moeten we doen in deze ‘godvergeten tijden’?
- Het belang van de ‘kleine goedheid’
- ‘En toch’ blijven zeggen
- ‘Il faut continuer’ – Dom Helder Camara
- De moed opgeven, daar ben ik tegen…’
‘Er is nog zomer en genoeg
wat zou het loodzwaar tillen zijn
wat een gezwoeg
als iedereen niet iedereen ter wille was
als iedereen niet iedereen
op handen droeg.’
Judith Herzberg
