Ik probeer iets. Ik weet dat het niet kan. Ik doe het toch. Ik tracht me in te leven als leerling van Jezus – vandaag - in het leerling zijn van Jezus voor en na zijn kruisdood en verrijzenis. Wellicht waren een groot deel van de leerlingen van Jezus tijdens zijn leven mensen die een verlangen hadden dat er iets nieuws moest komen in hun eigen leven of in de wereld. Sommigen zochten heel uitdrukkelijk redding, genezing, heil, eten en drinken, toekomst. Zijn aanwezigheid bracht wel degelijk verandering in hun leven. Dat werkte aanstekelijk voor nog veel andere mensen. Maar hadden ze door wie Hij werkelijk was? Voor velen onder hen was het een vermoeden, een geloof, een hoop. Tegelijk waren ook wel vragen, twijfels. We zien dat het die leerlingen ook niets menselijks vreemd was. Naarmate Zijn einde naderde, namen er ook uitdrukkelijk andere beslissingen. Denken we maar aan Judas. Maar ook bij de anderen was er verraad, vlucht, ontkenning. Uiteindelijk gingen ze bijna allemaal lopen. Onder het kruis bleven er niet veel over. Ik stel me de vraag: zou het vandaag anders geweest zijn? Welke keuze zou ik gemaakt hebben?
Want na het sterven van Jezus op het kruis, lag het project in duigen. Hadden ze zich vergist of niet? In elk geval was Hij dood en lag Hij in het graf. Het hele gebeuren had in een diepe indruk nagelaten. Zeker omdat hij elk verweer en elke verdediging had afgewezen. Nee, ze moesten niet de wapens voor hem opnemen. Er was de pijn van zijn sterven, maar ook de pijn van de manier waarop zij ermee zijn omgegaan. Hun vlucht, hun verraad. Wat konden ze nu anders doen naar terug naar hun oude leven gaan en dat terug opnemen?
Kunnen we ons enigszins voorstellen wat er met hen gebeurde als ze dan de boodschap krijgen van de vrouwen dat het graf leeg is? Als verschillenden onder hen mogen ervaren dat de eerste boodschap is die Hij hen geeft er een is van vrede, van verzoening. Meer nog: Hij bevestigt zijn keuze dat Hij met hen wil verder gaan om zijn boodschap te verspreiden onder leiding van de heilige Geest die van Hem en de Vader uitgaat. Meer dan ooit moeten ze beseft hebben dat zijn kruisdood niet alleen het gevolg was van een politieke of een religieus-politieke beslissing, maar van iets diep menselijks dat in ieder van ons zit, en dat God, de levende en barmhartige God, afwijst. Het is het bewust zijn van enerzijds de zonde die in elke mens schuilt, maar anderzijds ook de ervaring van de ongelofelijke genade en verzoening die enkel God op die manier kan schenken.
Ze beseffen dat ze vanuit dat geloof en vertrouwen, vanuit die genade die ze door de Paaservaring hebben ontvangen, willen gaan leven, het anders zal zijn dan voorheen. Ze beseffen dat ze veel uit hun oude leven zullen moeten ‘kruisigen’, loslaten. Ook dat heeft zijn tijd nodig gehad, maar het is telkens opnieuw moeten gebeuren als ze trouw wilden blijven aan het leerlingschap van Jezus. Dit is een proces dat zich in de loop van de geschiedenis telkens op nieuw herhaald heeft. Denken we maar aan de bewegingen die figuren als Franciscus van Assisi en anderen hebben teweeggebracht.
Zij hebben mensen teruggebracht tot het leerling zijn van Jezus. Niet door grote theologische discussies waarbij alles bij het oude blijft, maar door het evangelie te laten ervaren. Ze hebben laten ervaren dat Jezus Christus geen figuur is uit het verleden, maar degene die ook vandaag de mens reddend nabij is. Dat Hij de zijnen niet in de steek laat, ook al hebben wij dat gedaan. Nee, dat bewustzijn brengt ons dichter bij Hem! De Levende midden onder ons. Dat is de evangelisatie waar ook wij vandaag als zijn leerlingen voor staan.
Zalig Pasen!
Emmanuel Vidts, leerling van Jezus,
Pastoor en deken van Zottegem.
