U zal het zich nog herinneren uit de vorige twee bijdragen dat voor de jongeren van het laatste jaar catechese het traject naar hun vormsel afsluit met een module uit drie sessies :
- De bekoringen en de woestijn
- De 10 geboden
- De Zaligsprekingen
Op zondag 17 maart 2024 vond de laatste sessie plaats: de Zaligsprekingen.
In elk artikel duiken we steeds de inhoud in, maar laat ik dat nu even mee verweven met een korte toelichting over de vorm van een catechesevoormiddag.
De catechese begint traditiegetrouw om 9 uur met het aansteken van de kaars en een gebed door Chris.
Vervolgens volgt een terugblik op de voorgaande sessie. Ook nu waren de 10 geboden goed onthouden, en werden zij aan de hand van het artikel hierover van Chris in Kerk & leven kort herhaald. Niet op de basis van het rijm dat vroeger werd aangeleerd, maar in de kindertaal van vandaag.
Even een kleine zijsprong : niemand van de catechese blijkt een abonnement te hebben op Kerk & leven of dit te lezen… voor elke ouder of familielid van een vormeling die dit leest : misschien is een jaarabonnement op Kerk & Leven wel een geschikt idee voor een vormselcadeau? Wendt u gerust tot Dirk van Erps voor uw abonnement!
Maar terug naar de sessie waar we aanvingen met een bespreking van vriendschap aan de hand van een aantal vragen :
Wie heeft vrienden?
Wie heeft echte vrienden? Wat zijn echte vrienden?
Zijn er dingen die je wel/niet doet met een vriend?
Wat met de mensen waar we geen vriend mee zijn?
Duidelijk een onderwerp die de tongen beroerde. Iedereen deed actief mee. Tot iemand het woordje ‘vijand’ vernoemde en dan was de groep zeker op dreef.
Vriendschap is een kunst, en christen zijn is artiest worden in de vriendschap. Sterke woorden voor een duidelijke boodschap.
Vervolgens werd de Bergrede voorgelezen en besproken. Op de foto hiernaast ziet u een samenvatting die Chris op het bord noteerde tijdens het voorlezen (chapeau voor het mooi schrift Chris!).
Geen makkelijke tekst, de Bergrede, met moeilijke woorden maar een aandachtige groep brengt een verlichte dynamiek.
En na de tekst ging iedereen, ook traditiegetrouw, in zijn boekje tekenen wat hem of haar was bijgebleven.
Om 10.15 wordt vervolgens richting kerk gegaan voor de zondagviering.
Volgende afspraak is een retraite (voormiddag wandeling met afsluitend een lunch) en tenslotte een generale repetitie. Het zal snel 5 mei 2024 zijn, de dag van het Vormsel.
Met het afsluiten van dit artikeltje, komt ook voor mijn echtgenote en mezelf een einde aan een driejarig traject als mede verantwoordelijke voor de catechese. Heel enthousiast hadden we het stokje overgenomen van Laetitia en Jurian, en staan we nu klaar om het stokje opnieuw door te geven.
Ik geef u enkele vaststellingen mee en enkele woorden van dank.
Dat de (Brusselse) kerk de existentiële crisis nog niet uit is, blijkt ook uit het aantal vormelingen. Van de volledige noordkant van Brussel zullen slechts 8 kinderen hun vormsel op 5 mei 2024 afleggen. Bevriende koppels uit Vlaanderen melden iets grotere aantallen bij kinderen uit hun gemeente, maar het hoeft geen betoog dat dit bijzonder weinig (en spijtig) is. Ik begrijp wel de redenering dat kwaliteit boven kwantiteit gaat, de Kerk net als Jezus in de vasten nu in de woestijn zit, maar de grootsheid van kerken, de impact van het instituut en uitgerekte geschiedenis maken de vaststelling van de geringe interesse des te pijnlijker, en dit nochtans in een samenleving waar wel degelijk gezocht wordt naar zingeving, waar andere godsdiensten een rem hebben gezet op de laïcisering (onze liberale premier was een aantal dagen geleden zelfs aanwezig op een Iftar feest in Antwerpen), en de kerk een boodschap heeft van hoop en vrede. De recente schandalen maken het uiteraard een uphill battle.
Maar de inzet van velen is ontroerend. In het bijzonder priesters Tony Frison en Gino Mattheeuws, en pastores Chris Ruelens en Mariette Dhondt verdienen in deze een zeer grote pluim. Steeds bereikbaar, de moeite nemend om tot bij ons thuis te komen voor de voorbereidingen, steeds stipt op afspraken. Het zijn grote mensen in een kleine wereld.
We dragen dan ook een bijzonder fijne en dankbare herinnering met ons mee aan een groep eigentijdse kinderen die gemotiveerd kwamen en luisterden, ook al was de groepsdynamiek soms niet evident te sturen.
We geven het stokje door, maar uiteraard zien we jullie elke zondag rond de tafel van de heer.
Itur ad mensam Dei cum gaudio – hij gaat met vreugde naar Gods tafel
Benoit Samyn
