Deze keer was het thema: “Een knipoog naar het onmogelijke”. Je zou dit thema kunnen vertalen naar de hypothetische vraag “wat als …..”
Wat als … een aantal medewerkers van kerkplekken hun creativiteit bovenhalen?
Dan krijg je een Openkerkendagweekend waar er in de Sint-Corneliusparochie één en ander te bezichtigen, te beluisteren en te beleven viel. Voor wie er niet bij kon zijn of wie nog even wil nagenieten, hierbij een paar impressies. In alfabetische volgorde starten we met de “A” van Appelterre en Aspelare.
In Appelterre zetten ze hun gerestaureerde glasramen in de spotlights. Een film bood een mooi overzicht van de restauratiewerken van de glasramen en van de kerk zelf. Een qr-code laat ook na deze dag de mogelijkheid om het proces te volgen. Voor wie wil:
De kleinsten werden niet vergeten met een workshop glas versieren. De gezichtjes op de foto’s spraken boekdelen. En zelf heb ik met bewondering gekeken naar het beschilderd glaswerk dat her en der in de kerk tentoongesteld werd. Wat een mix van creatieve handen, vazen en glazen allerhande, restjes nagellak en kaarslicht teweeg kunnen brengen. De wondere wereld van licht, kleur en glas.
In Aspelare was het de kip met de gouden eieren – ok, lezers, juist is juist - was het de fiere (wind)haan met bol - die bij het binnenkomen de aandacht opeiste. Nog nooit in mijn leven kon ik een kerkhaan van zo dichtbij bewonderen. Met alle details in zijn gouden vederdek. Hij stond erbij te blinken. En ook het torenkruis, geknakt door storm, was terug in zijn volle lengte te bekijken. Met wat goed weer zullen ze binnenkort weer bovenop de kerktoren pronken.
Dan volgt de “M” van Meerbeke waar de stenen van Berlindis spreken. Jaak Peersman was onze bekwame gids in en rond de kerk om meer te vertellen over Berlindis, de geschiedenis van het kerkgebouw en de foutjes op het bord aan de buitenzijde van de Pieter- en Berlindiskerk. De tentoonstelling en video vormden een mooie aanvulling om meer te weten over de H. Berlindis. Het mooi versierde schrijn stond reeds te wachten voor de Berlindisommegang op zondag. Zaterdagavond sloot ik af met een warme broodmaaltijd in de winterkapel. Wat bijbabbelen, in goed gezelschap. Berlindis verenigt, ook in deze dagen.
Eindigen doen we met de “N” van Nederhasselt en Ninove.
Een mens reist om te leren. En je hoeft daarvoor geen verre oorden op te zoeken.
In Nederhasselt leerde ik het woord “staakbeeld” kennen. En niet alleen het woord maar ook het beeld zelf. Op foto’s kon ik het pure staakbeeld van Maria zien en de verschillende kledij die ze heeft gedragen. Voor de gelegenheid was ze nog eens helemaal opgetooid.
Het vraagstuk van het kindje Jezus werd voor mij opgehelderd in Ninove. Daar was het geen staakbeeld die voor de gelegenheid even te voorschijn kwam. Maar wel een eigenzinnige Ninovieterse versie (O.L.V. der pauwen?) ter gelegenheid van 297 jaar OLV kerk. Met een knipoog naar Spaanse invloeden (vroeger werden Mariabeelden in de zuidelijke Nederlanden gekleed naar analogie met de Spaanse hofmode uit de zestiende eeuw) en naar het “groene” Nathankleed van Edouard Vermeulen in de Antwerpse O.L. Vrouwkathedraal. (Het Mariabeeld daar werd reeds verschillende keren door een bekende ontwerp(st)er versierd nav Antwerpen=modestad). En een knipoog naar de palmen van de oorspronkelijke preekstoel, die eventjes visueel terug aanwezig was. Via een PowerPointpresentatie kon je iets te weten komen over de geschiedenis van die preekstoel, de bouwer ervan en een paar andere details. Wie weet zag je de slang en de eekhoorn in het houtwerk. Of de engelen die bliksems gooiden naar Norbertus en hem zo van zijn paard deden vallen. En ik die dacht dat engelen altijd braaf waren! En hoe Augustinus, Petrus werd. Qua knioog naar het onmogelijke kan dit laatste wel tellen.
Afsluiter van de avond was een mooi orgelconcert door Nicolas De Troyer.
Dank aan iedereen die erbij was en aan wie mee geholpen heeft.
Wat als … we volgend jaar opnieuw meedoen? Met andere kerkplekken?
