Laten we de kostbare parel van de Eucharistie in ere houden.
Jezus ging graag aan tafel met Farizeeën en tollenaars, met zijn vrienden en met zijn leerlingen. Steeds was het een gastvrij gebeuren, van spreken en luisteren, met ruimte om vreugden en zorgen te delen. Die laatste keer met Jezus aan tafel heeft de leerlingen sterk geraakt.
Zoals Marcus het verhaalt, leek alles eerst vrij gewoon. Ze zouden samen de paasmaaltijd vieren zoals gebruikelijk. Jaarlijks werd op die manier de uittocht uit Egypte en de bevrijding uit de slavernij herdacht. Gods reddende tussenkomst ten gunste van zijn volk bleef zo in het geheugen geprent, jaar na jaar. De leerlingen troffen voorbereidingen in een grote bovenzaal in de stad. Jezus doet alles zoals is voorgeschreven en viert volgens de traditie de dankbare herinnering aan wat God deed voor zijn volk.
Het gewone verloop van de paasmaaltijd wordt echter verstoord door de verrassende woorden die Jezus spreekt. De gedachtenismaaltijd blijft niet hangen in vage herinneringen aan een ver verleden. Met de woorden ‘dit is mijn Lichaam’ en ‘dit is mijn Bloed’ komt het hele gebeuren in de tegenwoordige tijd te staan, vlak voor Jezus’ aanstaande lijden, sterven en opstaan tot redding van velen. In Jezus’ Pasen komt God zijn volk reddend nabij. Het oude Verbond wordt vernieuwd. God leeft niet opgesloten in het verleden. In Jezus’ levensgave zorgt Hij voor bevrijding uit zonde en dood.
Lees verder onder de foto
De diepe zin van Jezus’ woorden bleef voor de leerlingen nog lang verscholen. Het bange vooruitzicht van zijn sterven begrenst hun begrip van zijn verrassende woorden. Jezus troost hen met een hoopvolle kijk naar de toekomst. Hij opent een onvermoed perspectief. Hij zal – in het Koninkrijk van God – drinken van wat de wijnstok voortbrengt. Het dieptepunt van zijn verwerping zal gekeerd worden in een verwelkoming bij de Vader. Een straal van Paaslicht schijnt doorheen zijn beloftevolle woorden.
Telkens wij Eucharistie vieren mogen we aan Tafel gaan met de Heer Jezus. We doen het op de allereerste plaats om Hem niet te vergeten. We beluisteren zijn Woord en gedenken het Laatste Avondmaal. Iedere Eucharistieviering houdt de gedachtenis levend aan Jezus’ zelfgave ten einde toe. Het is telkens weer zijn Pasen gedenken: zijn weg uit dit aardse leven, doorheen lijden en dood naar zijn verheerlijking bij de Vader. In Eucharistisch gebed V zeggen we het zo sterk: ‘nooit willen we vergeten hoe Jezus één werd met ons in lijden en dood, blijvend zijn wij U, God, dank verschuldigd om Hem’.
Lees verder onder de foto
Toch is de Eucharistie zoveel meer dan het herdenken van een grote historische figuur die aan de grondslag ligt van onze kerkbeweging. Tot onze blijvende verbazing leren we vertrouwen dat de levende Heer hier en nu in ons midden komt, in het Woord dat Hij spreekt en in de gave van zijn leven, zijn Lichaam en Bloed. Eens én voorgoed heeft Hij zijn leven voor ons gegeven. Het gebeuren van zijn zelfgave is immer actueel. Telkens we met de open handen en het open hart van een bedelaar tot zijn Tafel naderen, ontvangen we zijn Levenskracht, zijn Geest.
Lees verder onder de foto
Onze geloofsontmoeting met de Heer in de Eucharistie redt ons ook uit onze kortzichtigheid binnen de grenzen van dit aardse bestaan. De viering van de Eucharistie biedt een voorproef van onze voltooiing in Gods Rijk waar mensen elkaar in recht en vrede ontmoeten en samen aan tafel gaan in blijvende verbondenheid met God en met elkaar. Eucharistie vieren is steeds ook hoopvol wachten op Jezus’ komst in heerlijkheid, als God alles in allen zal zijn.
Lees verder onder de foto
Laten we de kostbare parel van de Eucharistie in ere houden door dankbaar Jezus’ Pascha te gedenken, door in geloof zijn aanwezigheid te proeven en door met vertrouwen uit te zien naar de eindtijdelijke maaltijd in Gods Rijk.
Heer, dank U voor het levend Brood dat uit de hemel nederkomt, het Paasmaal van het nieuw Verbond tot Gij in glorie wederkomt.
