EEN HELE HOOP ‘HOOP’!
Lieve mensen van ons decanaat Menen,
24 december 2024, paus Franciscus heeft de heilige poort geopend in Rome.
Hij gaf er de aftrap voor een heilig Jubeljaar, een jaar in het teken van de hoop.
1 januari 2025, de deuren van onze kalenders hebben zich geopend.
De toekomst ligt voor ons open en de wensen worden met elkaar gedeeld.
Het mooiste, het beste, het liefste wensen wij elkaar van harte toe.
Mag doorheen alle wensen de hoop ons zeker niet ontbreken.
Daarom wens ik jullie allen een hele hoop ‘hoop’ bij het nieuwe jaar.
Hoop, die ons als pelgrims op weg zendt in het Jubeljaar van de Kerk.
Hoop, die ons nooit zal teleurstellen. Want ze is Gods cadeau aan ons.
Hoop, als een wens van stralend licht tegen de achtergrond van een duistere wereld.
Elke dag vertelt ons dat donker en licht altijd hand in hand gaan.
Vreugden en zorgen, we kennen ze allemaal op de levensweg.
Onze wereld en het samenleven lijken wel gehuld in een duisternis.
Maar juist in het duister kan het licht echt licht zijn.
Juist in de donkere momenten van het leven schatten we het licht op zijn waarde.
Zo wens ik jullie allen hoop toe,
als een stralend en helder lichtpunt doorheen het nieuwe jaar en Jubeljaar.
Valt het je ook op dat, wanneer er vreugde is en wanneer het goed gaat,
er zelden of nooit over hoop gesproken wordt?
Hoop komt ter sprake wanneer het verlangen leeft naar iets beters, naar iets goeds.
Mensen hopen op beterschap bij ziekte. Jongeren en studenten hopen op goede resultaten.
Er leeft bij mensen de hoop dat men niet ten onder gaat aan eenzaamheid.
Er blijft de hoop op vrede, op verdraagzaamheid en respect in het leven.
Hoop op hartelijke ontmoetingen, op deugddoend samenzijn, ze blijven bestaan.
En… Die hoop leeft ook in en voor onze kerk.
De hoop dat we als kerk van betekenis mogen zijn in deze tijd.
Hoop dat mensen geraakt worden en weer verwonderd zijn over gelovig leven.
Hoop op vernieuwde en vernieuwende wegen om vandaag en morgen samen kerk te zijn.
Een kerk die toekomst in zich draagt, wordt geboren uit de hoop.
De hoop… Die Jezus zelf is voor ieder van ons!
Daarom vind ik de cartoon van de opening van de heilige poort zo mooi.
Doorheen een kier dat al geopend is zien we alleen maar duister.
Het is echter de kleine Jezus – de pampers nog niet ontgroeid – die ze verder opent.
Met Hem als onze gids, onze broeder en tochtgenoot, mogen we licht en hoop brengen.
De duisternis mag ons niet verlammen. Ze wil ons doen verlangen naar licht.
Licht dat we grenzeloos mogen verspreiden, als teken van onze hoop.
Wanneer ik jullie een hele hoop ‘hoop’ toewens,
dan is dit om te beginnen voor ons decanaat en onze pastorale eenheden.
Nu het nieuwe jaar is ingetreden, willen we daar de nodige aandacht aan besteden.
We gaan niet blijven teruggrijpen naar het verleden en het rijke roomse leven.
Van cijfers en statistieken weten we dat ze veelal in dalende lijn gaan.
De zoveelste structuurverandering of organisatiestrategie
gaan ons wellicht niet echt vooruit helpen.
We hoeven ook niets nieuws uit te vinden om aantrekkelijk te zijn
op de markt van onze samenleving. Daar worden mensen zo moe van!
Treuren om wat voorbij is en vechten om in stand te houden
getuigt evenmin van creatief durven dromen naar morgen toe.
Ons mooiste en aantrekkelijkste gezicht vinden we in de hoop.
De hoop die ons als pelgrims op weg zet
valt niet af te lezen in ideologieën of strategieën.
Die hoop straalt op het gezicht van mensen én doet mensen stralen.
Hoop leeft…
In een glimlach en een vriendelijke ‘goeiedag’.
In de gastvrije hand als welkom aan een vreemdeling.
In het luisterend oor van een tochtgenoot.
In de vrijwilliger die zich met hart en ziel engageert.
In hartelijke en grenzeloze ontmoetingen.
In de gratuite nabijheid, wars van alle berekening.
In een bemoedigend woord, dat alle zagen en klagen doet verstillen.
In het vertrouwen dat de één de ander wil geven.
In zoveel eenvoudige en waarachtige gebaren
waarin iets van Gods Liefde en trouw straalt.
‘De hoop zal ons niet teleurstellen, omdat Gods liefde in ons hart is gelegd.’ (Paulus)
Hoop is de moed…
Om niet te blijven steken in een optimisme dat alles wel eens goed komt.
Om de ogen niet te sluiten voor de werkelijkheid waarin we leven.
Om ons niet neer te leggen bij wat moeilijk en onhaalbaar lijkt.
Om juist te durven zien wat wel nog mogelijk is.
Om te blijven geloven in het licht, in Jezus’ Licht.
Om evangelie opnieuw te schrijven, te laten gebeuren in ons midden.
Om de vaak verborgen ‘kleine goedheid’ van mensen te blijven zien.
Om plekken van hoop te creëren, waar mensen zich thuis mogen voelen bij elkaar.
Bij alle grote beloften en voornemens voor het nieuwe jaar
wens ik jullie een hele hoop ‘hoop’!
Als pelgrims van hoop gaan we samen op weg,
in onze pastorale eenheden en in ons decanaat.
Een nieuw gezicht zal zichtbaar worden… Niet enkel het gezicht van kerktorens.
Veel meer het gezicht van pleisterplaatsen, plekken van hoop.
Plaatsen, hier en daar, waar mensen elkaar ontmoeten in Jezus’ naam.
Waar ze zich samen bij elkaar thuis voelen,
ook met degenen die van elders of uit den vreemde aanspoelen.
Plaatsen waar we elkaar mogen steunen en waarderen
en daar samen het leven – in geloof en vertrouwen – mogen vieren.
Op het nieuwe jaar en het Jubeljaar mogen we het glas heffen en klinken.
Maar laten we vooral in liefde, rechtvaardigheid en hoop uitblinken.
Een gezegend nieuwjaar en een hoopvol Jubeljaar.
Deken Johan
