PELGRIMS VAN HOOP
’t Is NU ’t moment.
Decanale startdag van de PE Fratelli Tutti
op zaterdag 4 oktober in de Sint- Vedastuskerk te Menen.
(Link naar de foto's: zie onderaan de tekst)
Dit werd echt een memorabele jubelviering met meerdere priesters, parochieassistenten, 24 misdienaars en zoveel ‘pelgrims’ uit Menen en de ruime omgeving.
Vóór de aanvang van de viering werd onder leiding van koordirigent Wim Vancauwenberghe een korte zangrepetitie gehouden. Zo konden alle aanwezigen de gekozen liederen daarna meezingen. De nadruk werd gelegd op het zendingslied ‘Christ is my hope’, het jubileumlied voor de jongeren.
De plechtige stoet verzamelde achteraan in de kerk, rond de icoon van de verrijzenis. Daar heette deken Johan ook iedereen welkom. Hij had het over de ontmoeting van Paulus met de verrezen Heer en over nieuwe wegen in verbondenheid.
De stoet begaf zich naar voor terwijl Psalm 122 gezongen werd: een pelgrimslied van David;
‘De hemel en de aarde juichen…’- Taizé.
We hoorden het woord van Paulus uit de brief aan de Kolossenzen 3 en het intredelied: het lied van het jubeljaar.:
‘Vlam van liefde, hoop die ons doet leven, hoor ons lied, een lofzang uit ons hart. Gij, de bron van vred’en eeuwig leven, laat ons veilig voortgaan aan uw hand…’
Deken Johan besprenkelde tijdens het naar voor gaan de aanwezigen, als herinnering aan ons doopsel.
Na het openingsgebed: Goede God, Gij wilt dat alle mensen leven in Uw liefde… konden we luisteren naar de eerste lezing, naar de profeten Jesaja en Jeremia: Bijbelse hoop is geen passieve hoop, geen laatste strohalm…
De antwoordzang werd het Ankerlied (Carlos Desoete)
‘Laat uw Naam ons leven worden, rode draad in ons bestaan, ankervast vandaag en morgen, kracht en moed om door te gaan…’
Na het alleluia hoorden we het evangelie (Johannes 21, 9.12.15-19) waarin Jezus tot driemaal toe aan Petrus de vraag stelt: ‘Simon, zoon van Johannes, heb jij mij lief, meer dan de anderen? Waarop Petrus antwoordt: Ja, Heer, U weet dat ik van U houd. En Jezus zegt: Weid mijn lammeren, weid mijn schapen, volg mij.’
Na de acclamatie luisterden we naar de homilie door deken Johan:
“’t Is NU ’t moment… om met pelgrims van weleer en van vandaag met vreugde naar het huis van de Heer te gaan; met de profeten van toen en nu elkaar te bemoedigen- God heeft ons geluk voor ogen- om de vlam van Jezus’ liefde in ons aan te wakkeren ; om met hoop in het leven te (blijven) staan, te blijven zingen van het licht tegen alle donker in. Pelgrims van hoop weten: elke stap is een nieuwe stap richting toekomst. Durven wij nieuwe stappen zetten in ons kerk- zijn vandaag?
Pelgrims van hoop zijn ‘verankerd’, niet in de helden en de sterren van deze wereld, wel in de liefde van Jezus in ieder van ons. Waar lijden is, het leed proberen te verzachten, doorheen de wonden van het leven het licht van de menselijkheid laten stralen. Zoals Augustinus zegt: hoop heeft twee prachtige dochters: woede en moed. Positieve, heilige woede en de kracht om te geloven dat de dingen kunnen veranderen en daar zelf een voorbeeld van zijn. Medewerkers en tochtgenoten in onze pastorale eenheden zijn ‘ankermensen’, ze leven met openheid en nabijheid, ze leven in eenvoud en diepgang, ze zijn echt en waarachtig. In een wereld waar geloof en religie vooral worden herleid tot conflict en oeverloos debat tonen zij dat het ook kan gaan over eerlijkheid tegenover God en de mens. Met een knipoog naar de heilige Franciscus, van wie we vandaag de feestdag vieren: VREDE EN ALLE GOEDS.
Ankermensen trekken zo een spoor door de wereld, ons decanaat, de pastorale eenheden, net zoals Jezus: een spoor dat blijft. Een spoor, de moeite waard om te volgen.
Zo is mijn hoop dat er ankerplaatsen mogen groeien, daar waar we samen vieren op zondag; dat zal niet altijd meer overal gebeuren, maar vooral ‘samen’. Plaatsen waar we op verhaal kunnen komen, luisteren, vrijmoedig kunnen getuigen van het geloof waarin wij verankerd zijn, waar generaties en culturen elkaar ontmoeten, waar doorheen de verscheidenheid harmonie en eenheid groeien: daar vinden we juist rijkdom: in het anders- zijn.
Een anker is sterk en krachtig. Verankerd in Christus mag onze hoop zo sterk worden dat we staande blijven in een wereld vol onrust, vol uitdagingen. Samen kunnen we deze uitdagingen aan…
Na een fijn stukje orgelspel dat ons de gelegenheid gaf om over deze wijze woorden na te denken, stonden we recht voor de geloofsbelijdenis.
In de voorbeden werd gevraagd om een Kerk waarin trouw aan de onderlinge gemeenschap op de eerste plaats komt, om een wereld waarin geloofd wordt in wat nog verborgen is, in een wereld waarin noch wapens, noch isolement, noch boycot nodig zijn. Om mensen die al doende kerk zijn, die hoopvol de weg gaan met God en mens, die elkaars talenten ruimte geven, met aandacht voor de lege plekken in hun midden, die bron van inspiratie zijn, die leven, bidden en samenkomen als geloofsgemeenschap in de vrede en de liefde van Gods Zoon… Laten we bidden: ‘God, U bent liefde’ – Taizé.
Daarna volgde de offerstoet naar het altaar: de misdienaars brachten het anker aan, bloemen, kaarsen, brood en wijn. Het gebed over de gaven werd door allen samen gebeden en het eucharistisch gebed kreeg een gezongen aanhef: ‘Goede God, wij loven U, Goede God, wij danken U’ – en de vele wensen, gericht aan die Goede God: om mannen en vrouwen die zich belangloos en moedig durven inzetten voor de uitbouw en de bloei van onze pastorale eenheden, om velen die als goede herder zorg dragen voor anderen, om het Woord van God dat kan klinken als Woord van leven in onze vieringen en momenten van gebed en bezinning, om Jezus en zijn Blijde Boodschap in catechese en vieringen die een weg moeten vinden naar het hart van onze kinderen en jongeren, om liefdevolle zorg voor zieken en bejaarden, voor kansarmen en vluchtelingen, om kansen en ruimte in het verenigingsleven, waar jong en oud zich vinden en samen een deugddoend engagement aangaan, om zoveel goeds dat vooral in het verborgene gedaan wordt uit liefde voor de Heer en zijn Kerk…
We zongen het Heilig (vormelingenmis II Peter Van de Velde)
Het instellingsverhaal werd ook volledig gezongen door deken Johan en daarna zongen we samen: Loof, zing en prijs de Heer, alle volken. Amen.
Het Onze Vader, een mooi moment, hand in hand. De vredeswens deelden we aan iedereen, de misdienaars wandelden door de kerk en gaven de vredeswens door aan heel veel mensen. Het ‘Lam Gods’ en de communie in twee gedaantes: brood en wijn…
Na een moment van stil gebed zongen we dan samen ‘Christ is my hope, Christ is my joy, Christ is alive, new light fort he world’: het zendingslied dat we vooraf geoefend hadden.
Deken Johan bedankte uitvoerig IEDEREEN die op welke manier ook, meegewerkt had om van deze viering een feestelijk gebeuren te maken, zeker ook het gelegenheidskoor, dat opnieuw uitgenodigd wordt in Brugge.
Hij gaf toelichting bij de gele folder, opgemaakt door de decanale werkgroep, in alle kerken verkrijgbaar en we kregen allemaal een zinvol aandenken aan deze viering: een padwijzer met een klein houten ankertje.
Er werd tijdens deze viering veel gezongen, meer dan anders… maar zingen is tweemaal bidden!
We werden vriendelijk uitgenodigd naar de Sint- Jorisschool, waar we een drankje werden aangeboden en konden aanschuiven aan de pastabar. Een succes. Maar het was vooral de gelegenheid om elkaar te ontmoeten, om oude bekenden terug te zien en een praatje te maken met nieuwe gezichten.
De ideale manier om een schitterende viering in gezelligheid af te ronden.
Annie Vandewalle.
Klik hier voor het fotoalbum
