DE SCHOOL, MEER DAN EEN LEERPLAN
In alle supermarkten en webshops ligt het nieuwe schoolgerief vooraan. Schriftjes, mappen, pennen en stiften, boterhammendozen en rugzakken in flashy kleuren. Kledijketens blijven niet achter met sportieve hemdjes en broeken, hippe sneakers, regenjasjes in herfstkleuren. Zelfs fietsenwinkels zetten enkele jeugdige modellen met stevige frame vooraan. Ja: het nieuwe schooljaar mag niet oud aanvoelen. Het mag ruiken en ogen naar nieuw. Dan zijn er nog de minder flashy aankopen: nieuwe school- en werkboeken, een nieuw abonnement op de bus of de trein, een aangepaste laptop, een andere gsm, de juiste kabeltjes en aansluitingen, een studeerplek of een betere wifiverbinding thuis. Ja, genoeg om vaders en moeders in de tweede helft van augustus stevig op kosten te jagen voor hun kroost. Het is wel wat, wanneer je enkele schoolgaande kinderen hebt. Terwijl het onderwijs aan de enen kost, brengt het voor anderen weer op. Zo zit de samenleving in elkaar. Alleen: niet alle gezinnen hebben het even breed. Goed om dat niet te vergeten.
Graag wens ik alle leerkrachten en leerlingen een stevig begin van het nieuwe schooljaar. Na een ontspannende zomer, is het tijd voor een leerrijke herfst. Even het geheugen opfrissen, en opnieuw aan de slag. Met aandacht en zorg, met toeleg en volharding, met een meevaller en een tegenslag. De schoolweek is een werkweek, in de volle betekenis van het woord, voor leerlingen en leerkrachten. Dat werk verdient alle waardering van de samenleving, van de overheid en van de ouders. De uitdagingen zijn groot, het engagement niet minder. Hopelijk vinden alle scholen tijdig de nodige leerkrachten om hun klassen en vakken passend te organiseren. En hopelijk komen zij-instromers of vrijwilligers daarbij een handje helpen. Alles is beter dan lestijden te moeten overslaan met de rug tegen de muur in de sportzaal.
Kinderen en jongeren hebben deze zomer bijna geen andere beelden gezien op tv, dan de dramatische beelden uit Gaza. De volwassenen ook niet, trouwens. Voor velen was en blijft het moeilijk zich vrolijk of ontspannen te voelen, zolang deze barbaarse beelden blijven binnenkomen. Eenmaal de laatste journalisten gedood of verdreven, of alle internetverbindingen verwoest, zal die informatiestroom ongetwijfeld verminderen. De dood laat niet meer van zich horen. Het is een cynische voorspelling. Hoe leren we kinderen en jongeren omgaan met deze rauwe werkelijkheid van verwoesting en vernieling, van uitgehongerde moeders en kinderen, van zwerfmensen in plaats van zwerfhonden? Het gaat om hun morele weerbaarheid, hun geloof in de toekomst, hun vertrouwen in de mens. En ook om de vraag welke God daarmee zou kunnen leven. Dank aan alle leerkrachten die kinderen en jongeren bijstaan om deze horde te nemen, al staat ze in geen enkel leerplan.
Bij de schoolpoort zullen weer bosjes mensen samentroepen: vaders of moeders die hun kinderen begeleiden, opa’s of oma’s die deze taak graag overnemen, mensen van verschillende talen en culturen, uit verschillende beroepen en maatschappelijke verbanden. Ik hoop dat ook zij daar even de tijd nemen om elkaar oprecht een goede dag te wensen. En te vragen hoe hun kinderen het maken. De school als een plek van ontmoeting: ook dat mag in september herbeginnen!
+ Johan Bonny
Bisschop van Antwerpen