In het Jubeljaar van de Hoop mocht een rondgang in de basiliek niet ontbreken. Zondag 30 november, eerste zondag van de advent, kwamen een veertigtal mensen vanuit de verschillende Paulusgemeenschappen naar de basiliek.
Pastor Johan heette iedereen welkom in deze grootste art-decokerk ter wereld.
Tijdens onze rondgang of pelgrimstocht stonden we stil op een aantal plaatsen voor een korte duiding, reflectie, een lied en het gebed van hoop.
In het zuidtransept werd onze blik gericht op de majestueuze trap die leidt naar het hoger gelegen gedeelte van de basiliek. Deze trap was het eerste symbool van hoop op onze weg, want hoop blijft altijd stijgen, ondanks alles.
Vervolgens gingen we langs buiten om via de hoofdpoort de doopkapel met zijn kleine houten poortje (heilige deur in het jubeljaar) te bereiken. Het doopsel is de basis van de christelijke hoop, want aan het einde van onze aardse pelgrimstocht is plaats voor ons bij God.
Bij het verlaten van de doopkapel maakten we een kruisteken met het gewijde water: een gebaar van geloof en vertrouwen.
Bij het begin van het middenschip stelden we ons op verzoek van pastor Peter op in twee rijen voor een kort reflectiemoment per twee: ‘Wat zijn de grootste verlangens in mijn hart? Wat is mijn grootste droom voor de komende tien jaar?’
Zingend ging het dan richting Mariakapel. Paus Franciscus schreef: “Het eerste teken van hoop moet vrede brengen.” Kijkend naar de mooie glasramen konden we alles wat ons ter harte gaat aan Maria toevertrouwen.
In het hoogkoor keken we op naar het beeld van het Heilig Hart van Jezus, een groot bronzen Christusbeeld. Met één hand wijst Hij naar zijn hart, terwijl de nadere hand is opgeheven in een zegengebaar. Gods liefde is in ons hart uitgegoten.
Er staan een aantal heiligenbeelden in de basiliek die verbonden zijn met zijn geschiedenis. Wij verzamelden rond het beeld van Thérèse van Lisieux. Deze heilige, die op jonge leeftijd stierf, nodigt ons uit tot ‘kleine daden van goedheid’. ‘De spiritualiteit van Thérèse was diep geworteld in eenvoud en vertrouwen in Gods barmhartigheid. Ze stelde een manier voor van spiritueel kind zijn, genaamd 'de kleine weg', waarin ze leerde dat zelfs de mest gewoonste handelingen die met liefde worden uitgevoerd tot heiligheid kunnen leiden. Thérèse geloofde heilig in de kracht van het gebed en het vertrouwen op God, en ze leidde zelf een leven van intens gebed en offergave aan God voor het heil van de zielen.’
We konden tot slot van onze rondgang een kaarsje aansteken bij haar beeld.
We gingen terug naar het hoogkoor, waar pastor Johan voorging in een gebedswake: 'Vredevorst, kom tot ons.’ Op het einde ontvingen we het jubileumkruisje uit handen van pastor Johan of pastor Peter.
Toen we afdaalden in de ‘catacomben’ van de basiliek stonden in de zaal Mimosa koffie en taart klaar voor het vieruurtje en een gezellig samenzijn.
Verbondenheid liep als een rode draad door deze namiddag!
Pastor Chris
