Yvonne Meskens uit Mazenzele was ziek. Je kon het horen toen ze belde om af te melden voor het paasfeest van Okra. En als je het al niet zou horen, zou je zeker geloven dat ze serieus ziek was omdat ze anders Okra nooit zou laten voorbijgaan. Maar enkele dagen later is ze er door en kan onze reporter op bezoek. Twee mooie wijnglazen en twee koffiekopjes, met koekjes en pralines... Welkom bij Yvonne!
Het paasfeest is goed verlopen. Maar de mensen vroegen wel naar je.
Ze hebben allemaal hun best gedaan, ik heb het horen zeggen. Je bent als voorzitster toch niet gerust als je er zelf niet kunt zijn. Ik heb graag dat alles in orde is. Toen ik één van mijn kinderen vroeg om in de brievenbus te kijken of Guido de folders voor de eucharistieviering nog niet had bezorgd, kreeg ik de raad om te rusten en uit te zieken. Ik begrijp dat maar het moet toch allemaal in orde zijn.
De folders zullen niet in de brievenbus gezeten hebben. Nooit te vroeg, zelden te laat - zo kennen we hem...
Yvonne, kom jij uit het verenigingsleven; ben je daarin opgegroeid?
Ik heb eigenlijk twee ‘levens' gehad. Mijn man en ik hebben keihard gewerkt. Onze vier kinderen moesten alle kansen krijgen: een christelijke opvoeding, kunnen studeren, een warme thuis... Daar hebben wij alles voor gedaan. Wij kweekten groenten en verkochten die op de markt. Het was hard werken maar we deden het graag. Ik heb altijd gezorgd dat de kinderen het goed hadden, ook al moesten ze meewerken als ze tijd hadden. Ze komen nog altijd graag naar huis en de tien kleinkinderen ook. Ik ben er toch zo gelukkig om.
Je zegt een ‘christelijke' opvoeding. Waarom is dat belangrijk?
Ik heb al veel meegemaakt en ik heb al dikwijls steun gevonden in mijn geloof. Vooral mijn moeder heeft mij dat geloof gegeven. Ik ben in 1940 naar het pensionaat gegaan. Vier jaar later moesten we daar weg om plaats te maken voor de Engelse soldaten die ons kwamen bevrijden. Het heeft mij geleerd hoe belangrijk een goede opvoeding en een goede opleiding zijn.
Je zei daarjuist dat je twee ‘levens' hebt gehad.
Ik ben 24 jaar weduwe. Ik was 63 toen mijn man is overleden. De kinderen waren gelukkig al groot. Wij hebben heel veel steun gehad aan elkaar. Kamiel was bijna zes jaar ziek geweest. Hij zag de situatie onder ogen zoals ze was. Hij wilde voor mij zorgen door een nieuw, kleiner huis te bouwen en het eerste huis te verkopen. Ik ben zo blij en dankbaar dat hij dat allemaal heeft kunnen doen. De eerste tijd was hard. Toen werd ik lid van Okra en twee jaar later werd ik al ondervoorzitster. Door het overlijden van de voorzitter werd ik onverwacht zelf voorzitster. Dat is mijn ‘tweede' leven.
Yvonne vertelt en laat haar koffie koud worden. Neen, we hebben geen wijn gedronken; de koffie smaakte heerlijk... Ze wil alles vertellen en ze kan het goed zeggen.
Hoe heb je die taak aangevat, zonder veel ervaring in het verenigingsleven?
Ik ben iemand die altijd krijgt wat ze vraagt. Als ik God iets vraag, krijg ik het. Maar ook als ik iemand anders iets vraag... Ik ben nog nooit ontgoocheld geweest. In Okra kreeg ik heel veel hulp van de andere bestuursleden en van de voorzitters van de andere afdelingen van Okra - KBG was dat toen nog. Er waren nog andere mensen in de parochie die mij met raad en daad hebben geholpen. Ik weet nog dat ik met de eerste brief die ik aan onze leden wilde bezorgen, naar pastoor Demaegd ging om te vragen of het goed was. Het moet toch allemaal in orde zijn. En hij vond het heel goed. Ik ben hem nog dikwijls gaan uitnodigen om toch eens naar de koffietafel te komen en hij heeft dat ook een keertje gedaan.
Ze krijgt al wat ze vraagt. Dat kan, als je weet wat je mag vragen. Yvonne heeft veel mensenkennis en een fris geloof.
Je bent ook bij Ziekenzorg.
Toen ik ontslag had genomen als voorzitster van Okra ben ik bij Ziekenzorg terechtgekomen. Ik doe dat heel graag. Ondertussen is mijn opvolger overleden, heel onverwacht. Hij liet een grote leemte en ik kon niet anders dan tijdelijk terug in functie komen. Maar Ziekenzorg doe ik nog steeds. Ik was trouwens ook in de parochieraad maar die bestaat niet meer.
En dan nog twee werkgroepen die met pastoraal te maken hebben: die van Okra en die van het rustoord.
In 1994 is de Werkgroep "Pastoraal in het rustoord" gestart. Pastoor Demaegd had mij de uitnodiging doorgegeven. Die vergaderingen volg ik niet zo strikt maar ik ga wel op mijn beurt met de communie op zondag in de kamers, bij de mensen die dat willen. Die zijn daar altijd zo dankbaar en blij om. Ik doe dat graag. De Werkgroep "Pastoraal Okra" mis ik alleen als ik niet anders kan. Dat is altijd interessant. We bereiden een viering voor maar er is meestal ook tijd om vragen te stellen of om te discussiëren. Guido kan het altijd goed uitleggen, op een moderne manier. Ik hoor hem graag bezig. Ik heb daar veel aan. De anderen ook denk ik. We werken daar samen met afgevaardigden van vijf afdelingen. Dat is altijd goed.
Yvonne vertelt graag over wat ze allemaal heeft geleerd vanuit alle contacten die ze heeft. Ze is een aandachtige, attente vrouw.
Als je de mensen welkom heet, ben je altijd positief. Je moedigt hen aan.
Dat moet zo zijn. De mensen komen om elkaar te ontmoeten. Ik wil niet dat ze de indruk krijgen dat wij het altijd over problemen moeten hebben. Het welkomwoord moet niet lang zijn maar het moet in orde zijn. Mijn vier kinderen zijn allemaal in een sociaal beroep bezig. Ze vertellen van hun ervaringen en soms maak ik eens iets van dichterbij mee. Dan denk ik: wat een miserie is er toch allemaal. Wij hebben het goed en dat moeten we weten. Daarom zeg ik dat tegen de mensen: het is goed dat jullie hier zijn, laten we het nu gezellig maken voor elkaar. Ik heb ook veel geleerd uit de verbondsvergaderingen van Okra. En ik hoor veel in de Seniorenraad van de gemeente, waar ik ook mee aan de wieg heb gestaan.
Zoveel bezigheden, hoe hou je dat vol?
Er moet aflossing komen in Okra. Ik wil wel bestuurslid blijven maar er moet een andere voorzitter komen. Zo dikwijls denk ik: wat een schat is mijn christelijke opvoeding toch. Daar is het allemaal mee begonnen en dat is altijd mijn houvast. En mijn man... Elke dag vraag ik hem: help mij. Hij heeft dat altijd gedaan en hij doet het nog steeds.
Twee verschillende ‘levens' maar steeds vanuit dezelfde ondergrond en vanuit dezelfde verbondenheid. De foto wordt gemaakt. Onze reporter krijgt de fles wijn die niet werd aangeraakt onder de arm gestopt, ploft achter het stuur van de wagen neer met de glimlach nog om de mond. Dan valt zijn oog op de tijd. Hemeltje, de volgende afspraak komt in gevaar! Maar ach, iemand als Yvonne ontmoeten, mag wat uitlopen. Zij moet immers over twee ‘levens' vertellen!
