Elke zondag komen wij bijeen om in de eucharistieviering ons geloof te voeden rond het Woord van de Heer en de Gaven die Hij met ons deelt.
DE AARDE ZAL MET VREDE BEDEKT ZIJN.
Je kent zeker de uitdrukking als iets erg gebeurt: “Ik wist dat het zo ging gaan.” Achteraf is het gemakkelijk gelijk hebben.
Met die bril moeten we de berichten van de evangelisten over Jezus’ geboorte lezen. Als de evangelisten zich neerzetten om te schrijven is Jezus als de Christus verrezen en is de heilige Geest in de apostelen gedaald. Als de evangelisten het over Jezus’ geboorte hebben, beschrijven ze niet het verleden maar het verlangen naar de toekomst.
Maria en Jozef in Betlehem en hun pasgeboren kind in een voederbak, de wondere verschijning van engelen aan de herders die niet meetellen: de vraag is niet of het echt zo gebeurd is maar wel welk ideaal de evangelist hierin legt.
Het beeld is teder, straalt liefde uit en ontroert ieder die het hoort. Het gezinnetje dat onderweg is gaat het goed doen, dat weten we al. Het begin was misschien moeilijk maar het komt allemaal goed. Dat verlangen leeft in elke mens: het komt goed. Dat verlangen wordt aangewakkerd en aangemoedigd door Gods menswording. Hij heeft een ideaal met de mensenwereld en wil dat het gebeurt.
God werkt stap voor stap, mens per mens. God behoudt het zicht op het ideaal dat met Jezus is begonnen: ooit zal er vrede zijn voor iedere mens, ooit is geen mens zonder liefde, ooit gebeurt gerechtigheid aan ieder volk. Ooit zal de aarde met vrede bedekt zijn.
En wij, christenen, zullen dan terecht zeggen: “Ik wist het. Ik heb het altijd blijven geloven”.
