Even voorstellen... Willy en Nadine Balemans

Het is op één van die, voor ons land, zeldzame zuiders warme zomerse dagen. Zo kom ik nogal bezweet na een fietsritje aan in Evere voor een afspraak die we een tiental dagen voordien hebben vastgelegd. Maar de gastvrouw biedt mij onmiddellijk een verfrissend drankje aan en zo kunnen we meteen van start gaan met onze klassieke openingsvraag…

mr. Balemans is u geboren en getogen in Evere of bent u zoals velen in onze hoofdstad een inwijkeling?

Willy Balemans: ik kom uit Achterbroek, een gehucht vlakbij Kalmthout (ten Noorden van Antwerpen). Tot het vierde leerjaar heb ik daar school gelopen. Daarna moest ik naar Essen, zo een 8 km van thuis. Dat deed ik alle dagen met de fiets, in korte broek, zomer én winter. Omdat ik een goede leerling was vonden de leerkrachten op het einde van het lager middelbaar dat ik moest verder studeren. Mijn ouders zagen dat in die tijd financieel niet goed zitten want we waren met vier kinderen thuis. Daarom ben ik naar de Koninklijke Kadettenschool in Lier gegaan . Dat was een goede voorbereiding op de Koninklijke Militaire School. De ‘trein’ was goed vertrokken want ik heb aan de KMS het diploma van burgerlijk ingenieur met specialiteit electronica gehaald. Tijdens de vakanties heb ik ook mijn commando- en parabrevetten gehaald.

Hoe heeft u uw vrouw leren kennen?

Willy: op het einde van de opleiding in de Militaire School is er een galabal waar alle afgestudeerden worden verwacht. Daar wordt toch fel op aangedrongen. Daarom heb ik eerst een danscursus gevolgd en zo heb ik mijn vrouw leren kennen. Nadine is geboren in Ukkel en sprak vooral Frans want ze heeft in het Frans gestudeerd. Maar door mij heeft ze ook Nederlands geleerd . Ze is nu perfect tweetalig.

Hoe verliep uw carrière bij het Belgisch leger?

Willy: toen ik afstudeerde kreeg ik de kans om het Hawk-systeem, in die tijd het modernste wapensysteem te volgen. In 1969 zijn we naar Duitsland verhuisd naar een klein dorp in de omgeving van Kassel. Dat jaar hebben we de strengste winter ooit meegemaakt, met hoge pakken sneeuw van oktober tot april. Daar zijn onze twee kinderen geboren, Manuela en Dimitri. Omdat de legeruitrusting fel moderniseerde, er meer en meer elektronica werd aangekocht, en ik daarin gespecialiseerd was, moest ik in 1973 terugkeren naar België.

Nadine: dat vond ik heel jammer want het was er heel aangenaam wonen en we hadden er ook goeie vrienden gemaakt. Ik had het moeilijk om weer te wennen aan Brussel.

Willy: mijn hele carrière heb ik de kans gekregen om veel cursussen te volgen in binnen- en buitenland om op de hoogte te blijven van de nieuwste systemen, hoe ze te herstellen en die informatie door te geven aan de officieren en onderofficieren. Ik heb cursussen gevolgd in Israël, Zweden, Frankrijk, Engeland… Dat was wel nodig om sommige problemen te kunnen oplossen. Om één voorbeeld te geven : toen het leger de Leopardtank had gemoderniseerd, deden zich grote “interferentieproblemen” voor tussen de verschillende systemen omdat die door diverse firma’s geïnstalleerd waren, die op zichzelf perfect werkten, maar die elkaar stoorden wanneer ze te samen in hetzelfde pantservoertuig geplaatst werden. Op twee weken ben ik erin geslaagd om die problemen op te lossen, daar waar de bedrijven zelf geen oplossing vonden of wilden vinden zonder extra financiële tussenkomst. Met die ervaring en de leerstof uit de cursussen zijn we in ASIAT in Vilvoorde (Arsenaal en Instrumenten voor Telecommunicatie) gestart om computerprogramma’s te ontwikkelen, waarmee we die nieuwe elektronische systemen zouden kunnen testen en herstellen.Toen het Belgisch leger ingeschakeld werd voor humanitaire operaties ben ik ook naar Zaïre getrokken en naar Joegoslavië om er bijvoorbeeld satelliet verbindingen mogelijk te maken en de nodige systemen te installeren op onze logistieke schepen, die deelnamen aan de Golfoorlog.Ondertussen heb ik ook taalexamens en bevorderingsexamen afgelegd, ben ik gespecialiseerd in militair materiaal, heb thesissen geschreven en ben bevorderd tot majoor en later tot luitenant-kolonel en kolonel.Toen ik op 1 april 2000 met pensioen ging was ik Commandant geweest van ASIAT in Vilvoorde, Logistiek Centrum en afdeling van de Technische Dienst van de Landmacht in Peutie, en ben ik geëindigd als chef van de Verkoopdienst. Daar heb ik nog de contracten opgesteld voor de verkoop van vliegtuigen , tanks en onderdelen ervan aan Frankrijk, Brazilië en Zuid-Afrika. Die landen heb ik daarvoor en daarna ook allemaal bezocht om te controleren of ze die bewapening zelf niet verder verkochten.

Hoe is u in contact gekomen met de parochie van Evere?

Willy: onze dochter Manuela ging al op 2,5 jaar naar de parochieschool, het Heilig Hart van Maria Instituut. Ik heb er het oudercomité mee opgericht, dat was in de tijd van pastoor Guido Kayaert en Paul Delanghe als voorzitter, die ik later nog ben opgevolgd. Ook van de inrichtende macht heb ik deel uitgemaakt. Samen met andere ouders hebben we gewerkt voor de uitbreiding van de school, de klassen, de speelplaatsen en de refter. We hebben ook het eerste en nog veel andere schoolfeesten georganiseerd. Door onze kinderen zijn we ook meer en meer in contact met de parochie gekomen. Ze hebben hier hun eerste en plechtige communie gedaan, volgden catechese, waren ook lid van de Chiro en gingen mee op kamp. Nu wonen ze allebei buiten Brussel maar we zien mekaar regelmatig, ook onze kleinzoon die ondertussen al 19 jaar is.

Hoe ziet u de toekomst van de parochie en van de school?

Willy: aan de ene kant wekt het wel zorgen als we de vele lege stoelen in de kerk zien en ook dat het samenvoegen van verschillende parochies voor sommige parochianen niet gemakkelijk is. Wij hebben nog onze wekelijkse viering maar dat is niet in alle kerken zo. Maar de school draait goed en ik hoop dat de mensen die ons opvolgen alles in goede banen leiden en dat we erin mogen vertrouwen dat ze in dezelfde richting blijven verder werken zodat alles tot goede resultaten mag blijven komen.

Bedankt mr. en mevrouw Balemans voor de hartelijke ontvangst en vooral voor jullie verhaal en jullie inzet gedurende zoveel jaren. Tijd nu om te genieten van een welverdiende rust!

Ria V.A.