In memoriam Zuster Magda Van Boeckel

“Mochten wij, Heer, met Maria en zoals Maria
U tot vreugde en welbehagen zijn
als wij is ons streven,doorheen gans ons zijn
haar ‘Ecce’, haar ‘Fiat’ en haar ‘Magnificat’ voor U doen herleven.”

In dit gebed van zr. Magda lezen we haar diepste verlangen: haar beschikbaarheid voor Gods liefdeswerk, haar bereidwillig JA op elke vraag die van Godswege in mensen op haar toe is gekomen, haar vreugde en dankbaarheid om Zijn wondere werken in haar leven en in het leven van zoveel mensen met wie zij zich verbonden wist. Zoals Maria God in je leven welkom heten, Jezus dragen en bij de mensen brengen, bij kinderen én volwassenen, bij gezonden en zieken, bij vrienden, bij alle mensen op je weg… Zó heeft zr. Magda geleefd, in een innige relatie met Jezus en zijn moeder, om in Zijn voetspoor Blijde Boodschap te zijn in deze tijd. Zr. Magda lacht ons toe zoals ze het altijd heeft gedaan. Uitnodigend: “Hoe gaat het met je?  Met je familie? Met je studie? Je werk? Je gezondheid?” En altijd pikte ze iets op uit je verhaal om er dieper op in te gaan. Klonk er vreugde door, zij deelde in dit geluk. Hoorde ze zorg of pijn, zr. Magda wist met een bemoedigend woord, met wijze raad, met de belofte van gebed en andere ondersteuning, met een lied of iets kleins, iets tastbaar, je op te beuren.  Mildheid tekende haar inzet, niet zonder enige gestrengheid, vooral tegenover zichzelf.  Zo had ze het geleerd van haar vader, van haar tante, in de school... Vol toewijding beleefde ze haar zending als zuster Annuntiaat, in harmonie met de medezusters, discreet getuigend in haar apostolaat: God en mensen tot vreugde zijn.Aandacht en zorg voor de ander zetten haar altijd opnieuw in beweging: als kind tussen de kinderen, als bezorgde zus voor haar blind-geworden zus Bertje, als onderwijzeres voor de toevertrouwde kinderen – op hoge leeftijd kende ze nog hun namen, hun gezichten! – als collega, als directie in meerdere scholen en in het kinderdagverblijf. Het werk moest goed gedaan zijn. Zeer goed! Daar stond ze op. En omdat ze hier consequent in voorging, bouwde ze met de verschillende personeelsteams aan kwaliteitsvol onderwijs en opvoeding. En toch, altijd ging de mens voorop. Was iemand in nood, zr. Magda was begripvol nabij, bereid om de last over te nemen. Lukte haar dat niet, dan was ze pas tevreden als ze hen voor passende steun kon doorverwijzen.  Mensen graag zien was haar motto. Wederzijds werd zr. Magda heel graag gezien, gewaardeerd. Met haar adresboekje bij de hand, maar vooral in haar hart droeg zij haar vele vrienden mee toen ze samen met zr. Els in 2009 naar het Woonzorgcentrum Annuntiaten Heverlee verhuisde. Ook daar wist ze iedereen voor zich te winnen. Medezusters en personeelsleden, medebewoners en familieleden, allen genoten van haar glimlach, van haar belangstelling, van de vele ervaringen die ze met hen wilde delen. Tot de verhuis naar de nieuwbouw eind september 2016 bleef Zr. Magda creatief bezig, want op haar lijstje stonden altijd mensen die ze bij een welbepaalde gebeurtenis met een zelfgemaakt naaiwerkje wilde bedanken. Alles even mooi, verzorgd. Tot de laatste dagen bleef zr. Magda glimlachen, met haar rolstoel moedig verder pendelen… ondanks de pijn. Doorzetten, niet toegeven als het moeilijk gaat! En toch, in de stilte en de bescheidenheid in haar kamer liet ze zich even helpen. “Bedankt voor je bezoekje. Bedankt voor je tijd voor mij. Bedankt voor alles wat je doet, voor mij, voor de ander… Blijf dit doen. Ze hebben je nodig. Zet je nog even neer. Neem dit mee voor een moeilijk moment…”

Die laatste val kon je niet meer dragen, zr. Magda. In het ziekenhuis hebben we bij jou gebeden. “Dankjewel, Magda. Doe de groeten aan Onze-Lieve-Heer. Aan Bertje…  aan mama en papa, aan alle familieleden, medezusters en vrienden.” Moeizaam wuifde ze een laatste groet. Tot rust gekomen in de Heer.

Zr. Lea