Even voorstellen… Relinda Vanderstraeten

Een naam die u geregeld ziet opduiken tussen de aankondigingen op onze lokale bladzijden. Want minstens één keer in de maand maakt ze een overzicht van alle activiteiten die in het noordelijke deel van onze pastorale eenheid plaats hebben, namelijk in de ruime omgeving van Sint-Joost-ten-Node. Ze is bovendien een heel bezige bij. Dat vernam ik allemaal tijdens mijn bezoek bij haar thuis voor deze ‘Even voorstellen’… Relinda Vanderstraeten.

Relinda: ik ben geboren in Anderlecht en heb altijd in Sint-Joost en Schaarbeek gewoond. Mijn ouders woonden vlak tegenover het politiebureau van Sint-Joost. Mijn moeder hield er een sigarettenwinkel. Ik ben de oudste en heb nog twee zussen. Als driejarige was ik al haantje de voorste en moest de politie mij naar huis brengen omdat ik vis was gaan kopen op het Madouplein. Ik heb Brussel enorm zien veranderen: ik heb de Madoutoren zien bouwen. En ons huis is onteigend. Daar op die plek is het kantoor van het Nijverheidskrediet gekomen. We zijn dan in de Merinostraat gaan wonen. Ook daar is de buurt enorm veranderd: nieuwe buren, eerst Italianen en Spanjaarden, later Marokkanen en allerlei andere nationaliteiten zoals overal in Brussel.

Wat heb je gestudeerd en wat is jouw job ?

Relinda: ik heb gestudeerd aan het Imelda instituut. Daar waren toen nog zusters. Wekelijks kwamen we met een tiental meisjes en een zuster samen in een groepje met de naam ‘Meer christelijk’.  We praatten daar veel over Jezus. We deden ook boodschappen voor ouderen uit de buurt. Na mijn studies heb ik ongeveer drie jaar op kantoor gewerkt in Anderlecht maar ik was dat werk beu en daarom ben ik verpleegkunde gaan studeren in Sint-Jan. Ik wist waar ik aan begon want als 16-jarige heb ik een maand in een ziekenhuis in Duitsland gewerkt. Niet als verpleegkundige natuurlijk maar ik hielp bij de maaltijden, bij het verschonen van de bedden, het vervoer van patiënten,enz. Als 18-jarige ben ik met de zogenaamde ‘witte trein’ met de zieken meegereisd naar Lourdes. Na enkele jaren werken in een ziekenhuis en de geboorte van onze tweede zoon, kon ik halftijds aan de slag bij het Wit-Gele Kruis. Veertien jaar heb ik daar gewerkt. Nu werk ik halftijds voor Home-Info waar ik mijn ervaring van mijn vorige jobs goed kan gebruiken. Bij Home-Info kan iedereen terecht die informatie zoekt over de residentiële voorzieningen in Brussel. Daarnaast werk ik halftijds voor het Brussels Meldpunt Ouderenmis(be)handeling, een deelwerking van Home-Info. Ik vind het belangrijk om mensen te kunnen helpen, om mensen gelukkig te maken. Luisteren naar het verhaal van de oudere, wat hen bezig houdt, zoeken wat hun echte vragen zijn en daarop inspelen is in mijn job de leidraad voor een goede hulpverlening. Vaak blijft het niet bij één gesprek.

Hoe is je band met de parochie gegroeid?

Relinda: van kinds af aan ging ik met mijn moeder naar de kerk van Sint Joost. We gingen ook naar de middernachtmis met Kerstmis en De goede week. En ik vond het als kind al prachtig hoe de mensen meezongen tijdens de mis. Daar heb ik mijn eerste én mijn plechtige communie gedaan, werd ik ook gevormd en ben ik getrouwd. Mijn moeder heeft samen met mevrouw Antoinette Duyver catechese gegeven. Voor de viering van mijn plechtige communie kwamen we samen in het klooster in de Scalquinstraat en we gingen allemaal samen te voet in processie naar de kerk. Jos Laporte liep vooraan en mocht het kruis dragen. Daar heb ik nog een foto van.

Mijn moeder is jong gestorven. Ik was maar 15 jaar en ging toen bij mijn tante wonen die zelf vijf kinderen had. Mijn zussen zijn bij tante Josee gaan wonen. Wij gingen toen altijd naar de vieringen op de Clovislaan. Karel Van Deun was er pastor. Er kwamen veel jongeren naar de viering. Een van de jongere meisjes speelde er op het orgel.

Mijn jongens : Jo en Bastiaan zijn gedoopt door pastor Luc Van Den Noortgate en daarna is Benno Haeseldonckx gekomen en heeft Mara gedoopt. In zijn vieringen mochten de kinderen misdienaar zijn. Ons gezin is dus altijd mee gegroeid met de geloofsgemeenschap. Nu blijft van die band nog weinig over omdat velen buiten Brussel zijn gaan wonen of overleden zijn.

Ben je actief in het verenigingsleven?

Relinda: sinds 1986 ben ik actief bij ‘Sport-Voor-Allen Sint-Joost’. Al dertig jaar ben ik er verantwoordelijk voor de zwemlessen in Evere. Eerst was het als gezinsactiviteit, nu zijn het vooral zwemlessen voor de kinderen, van vier tot twaalf jaar. Iedere maandagavond ben ik present, behalve in de schoolvakanties.

Al mijn hele leven ben ik ook lid van het Davidsfonds in Sint Joost. Daar had mijn vader voor gezorgd. Ik ben geen actief lid maar neem wel deel aan veel activiteiten.

Zolang onze kinderen naar de Ten Nudeschool gingen, ongeveer 15 jaar zat ik in het oudercomité. Samen met mijn nicht Griet, de dochter van Josée Kneepkens, hebben we er de ‘Reis rond de wereld’ opgestart: dit vond plaats naast het klassieke Breugelfeest. De ouders van de kinderen mochten zelf een schotel van thuis meebrengen. Voor een klein prijsje kon je aan een dertigtal standjes van al die verschillende gerechtjes uit de wereldkeuken proeven: Italiaans, Spaans, Marokkaans,Vietnamees, Turks, Armeens, Chinees… enz. Ook het dessertbuffet op het Breugelfeest werd een buffet met van over de hele wereld.

Je schrijft ook geregeld in KERK&Leven. Hoe ben je daartoe gekomen?

Relinda: toen Benno hier pastor was, maakte ik deel uit van de pastorale ploeg en was ik goed op de hoogte van het reilen en zeilen in de parochie. In die tijd schreef Agnes Van Waeg maandelijks een overzicht van de vele activiteiten. Na het overlijden van Agnes heb ik dit overgenomen. Bij het fusioneren van de parochies heeft tante Josee mij gevraagd of ik dat wilde verder doen.  Nu onze kinderen bijna het huis uit zijn, trekken we in het weekend veel naar ons buitenhuis in het Limburgse Ulbeek. Ik ben er al naar een viering geweest maar het is niet hetzelfde. Iedere priester heeft een andere manier van mis vieren en vooral, ik mis er de band met de gemeenschap.

Beste Relinda, bedankt voor je verhaal én voor je inzet! En zoals vroeger zo vaak op ons schoolrapport stond: doe zo voort!

Ria V.A.