Binnen de pastorale ploeg hadden we een gesprek over "de diaconie". Diaconie komt misschien wat voor als een "duur woord", maar het betekent alles wat te maken heeft met solidariteit en sociale inzet. Je zou het een verzamelwoord kunnen noemen, dat zowel slaat op de zorg voor de zieken (bezoeken, ... ), de zorg voor de armen (ver weg: Broederlijk Delen, andere, of dicht bij: in de eigen omgeving... ) of alles wat maar te maken heeft met mensen die in nood zijn.
Het valt op dat "diaconie" een dimensie is van de kerk die wel eens wat op de achtergrond terecht komt. Dat er Eucharistie wordt gevierd of catechese gegeven, zal iedereen wel weten. Maar dat we ook bezig zijn met de zorg voor noodlijdenden... dat krijgt wel eens minder aandacht. Nochtans is dit een toch echt wezenlijke taak van de Kerk ; sterker nog : niemand kan christen zijn als hij niet op één of andere wijze bezig is met de zorg voor de andere. Mensen denken wel eens dat geloof alleen een kwestie is van "zin-geving" en een persoon moet helpen met vragen over het verleden en de toekomst. Maar het is minstens evenzeer een kwestie van "vandaag" en "leven in de samenleving". Elk geloof moet het antwoord geven op de vraag: wat doe ik om het leven van deze wereld een beetje beter te maken.
Jezus zelf zei het zo: "aan de vruchten herken je de boom". Als we als Zijn leerlingen vruchten willen voortbrengen, dan kan het niet dat we alleen maar voor onszelf bestaan.
Het is wel goed om dat af en toe eens te herhalen. Zoals gezegd, lopen we wel het risico dat de diaconie spontaan wel eens wat minder aandacht zou kunnen krijgen...
Tony, pastor
