De eerste groep kinderen die werden gevormd, nog vooraleer de eerste communie te doen, op de leeftijd van ongeveer 10 jaar, heeft ondertussen "de grote dag" beleefd en vormsel en eerste communie zijn voor allemaal achter de rug.
Ik kan me voorstellen dat er toch nog altijd volwassenen zijn die deze evolutie met lede ogen aanzien: allicht bewaren zij zelf de allerbeste herinneringen aan de dag van hun eigen vormsel, die ze met recht en reden koesteren als een kostbare schat. Ze vermoeden dat dit voor de jongere generatie vandaag niet meer op dezelfde wijze zal werken - dat het vormsel een beetje gedevalueerd wordt - en hebben er hartzeer van dat aan deze mensen diezelfde sterke herinnering wordt ontzegd.
En laat ons toegeven, er is iets van: de waarde van het vormsel wordt in deze nieuwe aanpak een beetje "verminderd": eigenlijk wordt vandaag van het vormsel gezegd, dat er niets wezenlijks in zit, dat ook niet reeds in het doopsel aanwezig was. Het vormsel is vandaag vooral bekeken als het afronden van wat in het doopsel al begonnen is.
Wat men vaak echter nog niet heeft ontdekt, is dat de nieuwe aanpak nog veel meer een herwaardering is van de communie. Misschien wordt de waarde van het vormsel wat gerelativeerd, maar het is vooral de eerste communie die aan belang wint. En terecht. Want anders dan het vormsel, voegt de eerste communie wel degelijk iets toe aan het eigen geloofsleven. Het is een opening, geen afronding en wijst dus naar de toekomst.
Vele pratikerende gelovigen herinneren zich nog hun vormsel. Maar er is géén enkele gelovige, of hij herinnert zich de laatste keer dat hij te communie is gegaan. Het ‘te communie gaan’ is een handeling van het gelovig leven en geeft dus voortdurend nieuwe mooie herinneringen. Het is geen restant uit een ver verleden.
Het doet me denken aan een koppel en de verhouding tussen het moment, vroeger, waarop zij zich verloofd hebben. Dat is voor dat koppel ongetwijfeld belangrijk geweest, maar nog onnoemelijk veel belangrijker... is het leven van elke dag. Het dag-in dag-uit samen waar maken van hun band... dàt is vitaal voor de relatie. Hoe hun vroegere herinnering ook moge zijn: wat ze nu beleven, dat is wat van tel is.
Zo is het voor de eerste communie. En voor de tweede en de derde... en voor de jongste keer dat u ter communie bent gegaan.
Tony, pastor
